Eshtë idjotësi të kërkohen fakte historikë në historinë providenciale, e cila është si të thuash një metahistori ku ngjarjet kryhen në një dimension mbireal, përtej kohë-hapsirës. Çfarë quhet thjeshtë histori është vetëm konteksti historik i tekstit të historisë providenciale. Në historinë e dokumentuar, pra në historinë kontestuale skolastike dhe akademike, humbet lehtësisht në një kaos labirintik të dhënash të interpretuara në gjithfarlloj mënyrash në kufi të absurdit.
Prandaj intelektuali i shquar rezulton një koqe idjoti që se ka shokun. Sigurisht edhe koqe maskarai sepse falsifikon të vërtetën historike, me pasojë vuajtje pa fund për të gjithë.
Të gjitha kafshët bëjnë seks, vetëm njeriu bën pornografi kamasutra si kafsha e vetme e aftë për të hulumtuar seksualitetin, gjè qè e bën superior (potencialisht) me kafshët e tjera. Ndèrsa mënyra se si bëhen këto studime, e akoma mè tepèr mënyra se si realizohet konkretisht ky potencial, e bën njeriun superior apo inferior ndaj kafshëve, më keq se kafshët.
Në metafizikën postmoderne (ngambrapametafizika) ekziston bindja epokale që temat e mëdha të metafizikës klasike: pyetja, hulumtimi dhe dhënia përgjigja mbi qenien e botës, kuptimin e jetës dhe finalitetin e historisë njerzore, jo vetëm që nuk janë të mundura të bëhen (edhe teknikisht për shkak të limitit të gjuhës Witgenshtejn ngambrapës e kush tjetër pordhi kali), por nuk janë as legjitime të bëhen sepse konsiderohen atribute te tiranisë. Pak mungon që të jenë të ndaluara të bëhen.
Nuk i besoj Zeusit kur është i zemruar se nuk i besoj as vetes kur jam i tillë.
I pari ishte monologu.
Pastaj u duk dialogu, më pas lindi diskutimi, akoma me pas debati, pastaj polemika, derisa më në fund u gjetëm pa e kuptuar në mes një sherri midis Kainit dhe Abelit duke i çare bythën dhe kafkën njëri tjetrin dhe tërë njerëzisë.
Dita e parë e krijimit (sipas apokrifit të Detit të Vdekur).
Por nuk ishte se dita e dytë ishte ndryshe. As të tjerat më pas.
Sa tepër i rreme eshte interpretimi i Tekstit i shkeputur nga Konteksti, kushdoqofte tekst i librit fetar, i dosjes sekrete, i tekstit artistik etj. E meqe konteksti zhduket bashke me ata qe e kane jetur, mbetet vetem teksti hermetik si sfinks i frikshem qe i falen arkivistet dhe eruditet si fallxhore ne shkretetire duke degjuar jehonen e kontekstit te rinterpretuar sa andej knej neper duna rere. Ne kete lloj peisazhi vetem hingellima e çjerre e gamiljes eshte e vertete, çdo gje tjeter eshte nje enderr, bile nje enderr e keqe, makth.
Një shtëpi që nuk ka një çekiç për të ngulur një gozhdë dhe një kaçavidë pë të liruar një vidë, nuk është shtëpi, është hotel.
1 Like
I vogël është numri i njerëzve që shohin me sytë e tyre dhe mendojnë me mendjen e tyre - Ajnshtajn
I madh është numri i njerëzve që kujtojnë se bëjnë pjesë në ata që shohin me sytë e tyre dhe mendojnë me mendjen e tyre - i Modhi
1 Like
Kur arrihet thellesi vertetsie fjale, aq më shume mundesi ka të preken të tjerët pa e vene re; madje sa me thelle te shkohet, aq me teper persona prek ne intimitetin e tyre. Ne qender te tokes, je i barazlarguar nga tè gjitha pikat e siperfaqes, dmth, njesoj i afert me te gjithe, fjala prek njësoj të gjithë.
Ne emigracion behet qejfi I modh 
“Jashtë shtetit bëhet jetë!”, kjo ishte motoja e shkruar në shqytin e disidentit para viteve 90-të. Tani është harruar por atë botë çfar nuk bëhej për të dalë jashtë shtetit, çdo lloj servilizmi, imoraliteti, poshtërsie, intrige bëhej që djali të “specializohej jashtë shtetit”, të gjitha energjitë njerzore dhe intelektuale të mbarë shoqërisë ishin ne funksion të këtij qëllimi. Merre me mend figura më e dëshiruar dhe më e nderuar e shoqërisë ishte “shofer me albania”, shoferi i kamionit që dilte jasht shtetit. Ngambrapa viteve 90-të, kur ëndrrën intelektuale të disidentit mund ta realizonte çfardolloj alabaku, u dëgjua në eter një variant tjetër: “Në Amerikë bëhet jetë!”. Fund i kësaj historie është kur më thanë se një komshije emigrante në Amerikë, pashkësh thënë: “Në Evropë bëhet jetë!”. Me siguri do jetë thënë edhe e pathëna e padëgjuar: “Në Shqipëri bëhet jetë!”, sepse ëndrra qeflie i bie botës përqark për 83 ditë.
Vetëm poshtërsia rri në vënd numro, nuk do që nuk do të pranojë se ikja ku bëhet jetë, e pamotivuar nga rreziku i vdekjes, është një akt një akt tradhëtie. Prandaj ik këtu e ik atje si çifuti në shkretëtirë, pa gjetur paqe kurrë, gjithnjë në krizë dizanterie duke “dal jasht” me brekë nëpër këmbë.
Fashist me perkufizim ishte një i krishterë, por pa besim në Zot, ndërsa komunist ishte më tepër se një i krishterë pa besim në Zot. Të dy figurat i përkasin një kontesti të caktuar historik që sot nuk ekziston më, dhe ta do mendja që nuk ekzistojnë as figurat në fjalë.
Ekziston vetëm figura e demokratit me të vetmin funksion që të ngrejë prej varrit si lugetër fashistin dhe komunistin. Dmth edhe vetë demokrati është një lugat midis lugetërish, pa të sotme e pa të ardhme.
1 Like
Inteligjenti është një budalla në mes dinakësh.
kohen e fundit kete ;
kjo mase amorfe qe per dreq qellova ti takoj ,me ka cvlesuar identitetin .
Per masen amorfe e ke fjalen per trupin?
jo me trupin mire ndjehem, per trurin e pata llafin ,Inkuzicion
truri eshte nje organ i trupit, pra eshte pjese e trupit.
Si eshte e mundur qe kjo mase amorfe qe per dreq qellova t’i takoj, organizon shprehje me strukture morfologjike qe nganjehere per dreq jane te goditura edhe si kuptim?
Nje indigjen qe pa televizor per here te pare tha:
-Si eshte e mundur qe kjo mase amorfe veglash dhe telash pa kuptim formon nje imazh morfologjik?
Shefi im, nje cope budall si gjithe shefat, po edhe klysh kurve si gjithe shefat, me pyeti mbasi i thashe per tu justifiku per nje gabim timin: “ho me mo se nuk eshte ndonje tragjedi e modhe!”:
-Çfar qu ti tragjedi atehere?
Un nuk fola, se e di qe ne keto raste pergjigjet i Modhi
, e pritsha ndonje pergjigje skandaloze, te llojit psh: “Tragjedi eshte te mos japi shefi rrogen ne fund t’mujit!”. Por i Modhi
-Ta dish qe je i modh, e te mos kesh spektator tjetër perveç vetes!
Aplausi. T’gjith pane nga mu, e shefi me tha:
-Ç’ke qe perplas duret si hajvon?