Kajsiu, i hidhur me Ramën

Analisti Blendi Kajsiu, i njohur për mendimet e mbrepta dhe qëndrimet konseguente ka botuar në gazetën Panorama dy shkrime në tre ditë lidhur me Ligjin e Importit të mbetjeve. Kajsiu është njëri ndër anëtarët themelues të Aleancës Kundër Importit të Plehrave AKIP, që organizon nesër, bashkë me organizata dhe grupime të tjera, një protestë qytetare kundër rilejimit të importit të mbetjeve. Në këtë shkrim Kajsiu as nuk merret asfare me argumentat që përsërit prej ditësh kryeministri, të cilat në të vërtetë, mbeten thelbësisht të njëjtë me argumentat e Berishës dikur, që Rama i sulmonte jo pa agresivitet.

Në vend që ta vërë industrinë ricikluese në funksion të ambientit shqiptar, ligji e vë ambientin dhe jetën tonë në funksion të industrisë ricikluese. Ironia është se këto argumente tashmë janë kaq të njohura dhe të pranuara nga publiku si pasojë e vetë Edi Ramës që i propagandonte dje bashkë me Aleancën Kundër Importit të Plehrave (AKIP). Sot, në mënyrë të pacipë, Edi Rama na thotë që ata që i mbrojnë këto argumente janë sharlatanë. Pra qytetarët që i besuan Edi Ramës dje, socialistët që firmosën kërkesën për referendum kundër ligjit, si dhe shoqëria civile janë sharlatanë.

Kjo është t’i trajtosh qytetarët e tu si plehra, apo në fjalët e Ramës, si lëndë e parë për industrinë e riciklimit.

Kryeministri është angazhuar aktivisht në rrjetet sociale dhe kronika televizive të gjata e të thelluara, për të mbrojtur ligjin që miratoi një javë më parë. Ky sqarim i hollësishëm i ligjit, erdhi, çuditërisht pasi votat ishin ngritur në Kuvend, si një gomar i lidhur pas karrocës. Ndoshta ishte reagimi i fortë i qytetarëve, që e kanë servirur Ramën vazhdimisht me zhgënjimin, kritikat dhe akuzat e tyre. Argumentat e paraqitur nga mbrojtësit e ligjit kanë të njëjtin nivel besueshmërie si ata që i ofrojnë, të cilët pas piruetës më të shpifur të mundshme tingëllojnë tepkë si mashtrues profesionistë.

sa me siper, ja si e shpjegon Shekspiri me poshte:

Seven Ages Of Man

All the world’s a stage,
And all the men and women merely players,
They have their exits and entrances,
And one man in his time plays many parts,
His acts being seven ages. At first the infant,
Mewling and puking in the nurse’s arms.
Then, the whining schoolboy with his satchel
And shining morning face, creeping like snail
Unwillingly to school. And then the lover,
Sighing like furnace, with a woeful ballad
Made to his mistress’ eyebrow. Then a soldier,
Full of strange oaths, and bearded like the pard,
Jealous in honour, sudden, and quick in quarrel,
Seeking the bubble reputation
Even in the cannon’s mouth. And then the justice
In fair round belly, with good capon lin’d,
With eyes severe, and beard of formal cut,
Full of wise saws, and modern instances,
And so he plays his part. The sixth age shifts
Into the lean and slipper’d pantaloon,
With spectacles on nose, and pouch on side,
His youthful hose well sav’d, a world too wide,
For his shrunk shank, and his big manly voice,
Turning again towards childish treble, pipes
And whistles in his sound. Last scene of all,
That ends this strange eventful history,
Is second childishness and mere oblivion,
Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything.

1 Like

Vendi eshte fiksuar tek debate shterpe si plehrat nderkohe qe ekonomia eshte ne stanjacion prej kohesh me perjashtim te ekonomise se tullbetonit dhe atdheu po braktiset…mousetrap

2 Likes

Blendi te vi te diskutoje vete. Ka disa merita, por jo aq sa te flasim sikur eshte superstar.