Kur shkruhet përkthehen imazhet e ndodhisë reale në pak shenja simbolike standard si miza dheu, të cilat lexuesi i përkthen përkundrazi, nga gërma në imazhe me firo teknologjike “katandiset kokoshi një thelë”, plus lojën e fëmijnisë “telefoni i prish”: autori i bie gozhdës, lexuesi patkoit, gjithsekushi në trapllikun e vet; çdonjëri për vete, idea platonike për të gjithë, konTeksti për të gjithë, Teksti për asnjërin.
Sa më sipër përshkruan çfar ndodh me romanin realist, merre me mend çfar ndodh me rrëfimin modern që rezulton një surrogato e realitetit, lëre mos e nga në rastin e poezisë moderne që është dizintegrim i imazhit dhe shenjës. Praktikisht lexuesi ushqehet me helmet e prodhuara nga alkimia krijuese e autorit e cila me kalimin e kohës është gjithnjë e më tepër kimi chatGPT se alkimi mesjetare.
Nga kjo pikëpamje rrëfimi (dhe imazhi) modern është pranim i dështimit për të kapur dhe komunikuar realen, për më tepër dështim i paraqitur shtirur si liri absolute e shprehjes.
Non si può capire mai perché un grande genio ha la fortuna d’essere conosciuto a livello ufficiale e un altro no; c’è una miriade di geni sconosciuti finiti per sempre nelle tombe dimenticate e abbandonate della cultura. Nessuno grande intellettuale vuole considerare questa verità scomoda perché è insopportabile, si vive meglio con l’illusione che i posteri capiranno senz’altro che grande l’uomo sono stato io. In realtà neanche ai posteri in essenza non frega niente per nessuno, neanche per i già conosciuti; affidarsi ai posteri è una menzogna; se gli attuali sono iniqui, inetti, o semplicemente distratti, figuriamoci quelli che verranno. Anche l’adorazione per un grande conosciuto attuale si colloca nella stessa illusione falsa, "adoro un grande conosciuto, dunque mi riconosco e sono conosciuto in adorazione”.
Autori i bie gozhdës, lexuesi patkoit, dhe të dy bashkë bjeri se i bi bukur konTekstit pa Tekst.
L’uomo moderno, illustrato dal solito protagonista del romanzo moderno (esempio tipico: Meursault del romanzo Lo straniero di Camus), è un uomo che non crede nel divino o trascendentale, insomma non crede in un mondo regolato da leggi che hanno provenienza divina, per lui le leggi giuridiche della società sono puramente convenzionali, imposte dal potere per convenienza e sono rispettate dai sudditi per paura della polizia e della punizione. L’uomo moderno e il protagonista del racconto moderno è estraneo al mondo e alle sue leggi, vive la vita come una serie di esperienze quotidiane equivalenti ridotti in gesti meccanici, privi di alcun senso di ordine trascendentale e divino, con altre parole lui vive il conTesto senza riconoscere nessun Testo (Principio). In questa situazione per forza il mondo risulta estranea, illeggibile e senza significato, mentre l’uomo risulta estraneo in un mondo estraneo, e per conseguenza ogni atto e azione, anche se estremi come un assassinio (in Lo straniero) o anche un stupro (in Arancia meccanica = assassinio + stupro), risultano equivalenti senza senso con qualsiasi altro, come per esempio fare caca o pipi o scoreggiare.
Se la cultura moderna ha un valore, ha valore solo per testimoniare questa evidenza, vale per testimoniare solo se stessa, dunque non ha nessun valore.
Une u regjistrova vetem qe te lexoja ty
1 Like
biri im, ka nje diskordance ne shprehjen tende, Peshku eshte blog i hapur, dmth lexohet pa qene i regjistruar.
Por mos u merzit, dihet ajo pune, shprehjet e njeriut modern jane diskordante sepse njeriu eshte qenie diskordante, nuk i perputhen aktet me motivacionet, nuk perputh konTekstin me Tekstin, non crede nel divino o trascendentale, in un mondo regolato da leggi che hanno provenienza divina.
Puntiglioso 
meqe je rregistruar sefte ketu, e ndoshta e ke ne plan te komentosh, dije se ka nje motivacion te thelle komentimi ne Peshk, gje qe me ka bere te kuptoj motivacionin e thelle perse behet kulture ne epoken moderne. Para komentimit ne Peshk e kisha nje fare ideje, por prap me dyshim, me pas dora dores duke komentuar dhe lexuar komentet e te tjereve e bera mendjen top. Peshku ka qene shkolle dhe laborator per mua, kam harxhuar mjaft kohe, por s’ka qene kohe e humbur kot.
1 Like
Xake, mos i beso Askushit, ashtu si Ciklopi. Ai do qe ta vere ne gjume vigjilencën tende dhe pastaj te te qije ne bythe. HAHAHA
E kujt mund t’i besosh kur nuk mund t’i besosh as gruas tende? Ta kam thënë në grindjen tonë të parë (shkaktare që ti nuk pushon së ngrëni mut papushim në shkrimet e mija), kush të qi gruan ose ta ka qirë gruan më parë është njësoj si të ketë qirë ty, bile më keq sepse gruaja është intimiteti më i madh që mund të kesh. Por ty ky të duket paragjykim enverist fuks sepse helbete ti je disident, je amerikan i lirë “s’ka ndonjë gjë, le të jetë qi gruaja mër jau, në vend ja la dafin, nuk është se ja mori me vete”, dhe çdo kufizim moral të duket “si në kohë të bacë Enverit”. E ke thënë vetë që je familje disidentësh, kundër Enverit, ta ka lënë trashëgim babai moralin e lirë antikomunist disident. Shkurt muhabeti e ke mamanë kurvë, dhe ti je biri i kurvës, të tjerat janë justifikime ose çfyrje kundër personash dhe botkuptimesh që ti nuk i njef dhe as meriton t’i njofësh si biri i kurvës që je.
Dëmi më i madh dhe më i pallogaritshëm i komunizmit dhe i nazifashizmit nuk ishin vuajtjet, spiunimet, internimet, burgosjet, varfëria shpirtërore dhe materiale, etj, përgjatë aplikimit të tyre real në vendet e ishLindjes, Azi dhe Evropë, por bindja totale postotalitare, postkomuniste dhe postnazifashiste, ose dogma postmoderne ose postkristiane, që çdo ambicje për shpëtim, çdo soteriologji - përfshirë këtu edhe soteriologjinë e krishtërimit që tashme ka ngordhur -, është soteriologji totalitare obskurantiste mesjetare.
Me fjalë të tjera çfarë erdhi mbas naziifashizmit dhe mbas komunizmit, dmth çfar erdhi ngambrapa totalitarizmit, ishte më epoca di merda se totalitarizmi, dhe si pasojë e natyrshme logjike disidenti mbas pilafit është më uomo di merda se fuksi që bënte partizanin antifashist mbas pilafit.
Une skuptoj nga keto gjera se jam femer.
edhe mamaja e Katrorit femer eshte, por eshte edhe kurve qe i di te gjitha, dhe prandaj Katrori si bir kurve i di edhe ai te gjitha se ja ka shpjeguar kurva qe i ka bere koken. I ka thene mamaja Katrorit: “Mos i beso asnjerit se ti je intelektual, dhe nje intelektual nuk i beson as kemishes qe ka veshur, jo ti besoje Krishtit fjala vjen”. Dhe Katrori si bir kurve qe eshte nuk i beson edhe mamase se vet kurve, keshtu ne vend te kemishes, mban veshur nje prezervative, te ciles i beson (vetem ne rast se ja çpon zezaku nga Detroiti qe eshte me AIDS).
E quan veten artist?
me teper se artist, eshte me ner me thon intelektual i modh, eshte intelektual i djathte qe nuk e ul veten te shkruaje artikuj pa pare siç bejne intelektualet e majte ne Peshk. Eshte intelektual qe lexon Jungun, dhe nje here kur beri nje koment ne Peshk, perktheu nje paragraf te nje liber jungian, “Shishe-kullonjese” te Dushamp e perkthen nga anglishtja literalisht “Arka e shisheve” 
. Merre me mend çfar loqe eshte, as i ka idene artit modern! Njesoj sikur intelektuali i modh disident te perkthente Mona Lisen e Leonardos “Nexhmije Monistja”.
E kisha fjalen per ty Inkuizitor, e quan veten artist?
pse te mos e quaj veten artist ne Shqiperi kur edhe Katrori e quan veten artist e shkuar artistit, intelektual i modh?