Megan, nese je personi qe mendoj dhe me te cilin e kam bere pa ca kohesh kete debat, me vjen keq qe vazhdon ne te njejtin qendrim.
Qe tek riciklimi fillon problemi. Riciklimi eshte nje mjet dhe jo nje qellim ne vetvete. Riciklimi sherben per te ulur ndotjen ne ambient te disa materialeve por nuk mund te jete nje biznes ku ti te pastrosh boten. Riciklimi ne vetvete ka disa norma ambientaliste qe ketu nuk respektohen nga nje pjese e mire e aktoreve qe operojne ne kete fushe (kjo e thene nga njerez qe kane punuar ne kete biznes ne Gjermani dhe qe i njohin nga afer nje pjese te ketyre bizneseve ne Shqiperi). Kjo ben qe impakti ne mjedis nga riciklimi te jete shume me i madh se ne nje vend me kontrolle eficente. Pra sa me shume e rrisim kapacitetin riciklues aq me shume e ndosim ambientin nga mbetjet e riciklimit.
Gjithashtu si produkt i tregtueshem ne burse, ka nje vlere jo te vogel pasi eshte ricikluar (nuk tregtohen ne burse plehrat por produkti i ricikluar), ndaj sigurimi i lendes se pare eshte nje kokecarje me vete per te gjitha bizneset e riciklimit. Si mund te pretendohet se kompanite shqiptare do arrijne ta sigurojne kete lende te pare te paster me prioritet krahasuar me kompanite e vendeve te BE-se.
Nga ana konkurrences ne nuk mund te ofrojme asnje avantazh sepse riciklimi eshte nje proces i automatizuar qe nuk kerkon shume njerez te punesuar. Kurse makinerite dhe teknologjia kane kosto me te larte per nje kompani shqiptare si ne instalim ashtu edhe ne mirembajtje. Shto ketu edhe koston e transportit si ne ardhje si ne kthim, dhe kupton qe per kushte te njejta rrespektimi ambiental, asnje firme shqiptare nuk mund te konkuronte.
Per te gjitha keto arsye dhe per shkak te korrupsionit te larte ne Shqiperi, nuk mund te mos jesh plotesisht i bindur se ketu do vijne mbetje nga jo dhe aq te pastra deri te ato me te rrezikshmet.