Ne fakt, po ta mendosh mirë, kalkulimi i filmit në fjale (meqe é paske parë) nuk vjen prej temes qe trajton: po ta krahasosh me oqeanin e filmave qe prodhohen cdo vit, ato qe trajtojne kete ‘teme’ (motiv - e quan ti, por s’ka rendesi) ultra minoritar, nuk janë vecse nje pike uji në ate oqean, fiks sikurse eshte edhe vete fenomeni: ultra minoritar. Kalkulimi për Oscar vjen tek zgjedhjet mizaskenike të filmit (pra jo nga tema é tij), zgjedhje të cilat janë qullace, e mbi të gjitha puritane. Dmth konsensuale.
Konkretisht: nese të kujtohet skena kur studenti amerikan i le takim (në mesnatë) heroit kryesor. Të dy janë në krevat dhe pas pak sekondash, kamera largohet, filmon llampen mbi komodine dhe pastaj, nepermjet dritares se hapur të dhomes, pemen me pjeshke. Ja ku ja hodhem: ja ku nudizmi dhe seksi nuk filmohen, nuk regjistrohen, duke i kaluar off-camera (off screen).
Qe nga ky moment, edhe filmi behet i pranueshem për publikun e gjere, për rrjedhoje i pranueshem edhe për Oscar.
Nga ana tjeter, duhet pranuar qe filmi ka nje fare cilesie: mua për shembull nuk mu duk shume videoclipesk se sa mu duk film i bere nga nje regjizor qe ka nje qellim të vetem: të tregoje se eshte i pari i klases (me gusto për gjithshka: për muziken, për Italine, për… për… ). Cdo vit ka nga nje film të tille: vjet, mediat dhe publiku u marrosen pas “Manchester by the sea”, po aq simptome e filmit të realizuar nga “i pari i klases” (biles ai eshte edhe pis-film, sepse njerezve të thjeshte e modeste u rras edhe nje histori melankolike dashurie); italiani, edhe pse perfundon me nje të tille, pra më nje changrin d’amour (heartache), gjithsesi për nje 17 vjecar nuk eshte vecse dicka kalimtare fundja.
Por për kete punen e puritanizmit (qe në fakt eshte sh alla-amerikan) më ngacmoi edhe nje artikull qe me doli para syve krejt rastesisht, ku mesova se skenaristi i filmit, James Ivory (i cili vetë eshte regjizor i respektuar amerikan) për gazeten angleze “The Guardian” thote se ka qene i zhgenjyer me friken e regjizorit për të mos treguar nuditetin e personazheve të tij në ekran (ose ketu)
Biles ky eshte nje shembull nuk ka më konkret se si, forma (mizaskena) dhe permbajtja (skenari, tema e filmit) janë pazgjidhshmerisht të lidhura. Ky eshte dhe problemi i vertete i filmit, për mendimin tim. Dhe jo detyrimisht forma (në kuptimin é ngushte, teknik të fjales = lenda filmike)
ps: “blue is the warmest colour” perkundrazi, eshte vite drite më teper kurajoz (për shembull, nuk besoj se ai film ka dale apo qarkullon në dvd, në USA. Zor). Ai ka ca ‘mekate’ të tjera (qe lidhen më se shumti me natyralizmin, por nejse, ky eshte tjeter muhabet)