HARRAQJA
Po përpiqej të hapte derën. Pa numrin e banesës, nëse ishte i duhuri. I kishte ndodhur shumë herë t’i drejtohej një shtëpie të gabuar ose të shkonte në takim një ditë më vonë nga ç’duhej.
Buzëqeshi duke kujtuar gafat e mendjes së saj. Kur ishte e vogël, harronte bluzën në bankën e shkollës, pastaj, më e rritur, harronte gjyzlykët, emrat e mësuesve, ditëlindjen e të fejuarit. Harresa e saj qe rritur bashkë me të.
Një ditë qe kthyer në shtëpi me autobus. I shoqi, i habitur, e kishte pyetur se ku e kishte makinën. E kishte harruar te stacioni përballë punës. Qe munduar disa herë, duke u rrekur të hapte derën e makinës, për të hipur në të, por nuk ia kishte dalë dot. Makina qenkësh e huaj dhe i zoti i saj e kishte parë me habi.
Askush nuk po ia hapte derën e shtëpisë. U përkul dhe afroi kokën për të parë nga qelqi i dritares.
Përmes grilave gjysmë të mbyllura pa vetëm mbulesën e pluhurit mbi dysheme.
U bë natë. Kambanat e kishës, nga larg, e sollën në vete: kishte harruar se ishte e vdekur.
E PAPUSHTUESHMJA
Adhuroj tiparet e egra të saj, pamundësinë për ta zbutur. Kurrë nuk mundesh ta zbulosh dot plotësisht; është një mister i pakuptueshëm, një bashkëpërkim me vetë historinë e saj, një përzierje racash dhe theksash. Është e palexueshme dhe njëherazi e vërtetë, lojcake, por hakmarrëse, kur keqtrajtohet. As në heshtje nuk pushon; e tejkalon praninë e saj.
Të nxit që t’i sulesh dhe ta zotërosh, ta mbërthesh fuqishëm dhe pastaj të dish si ta mposhtësh. Megjithatë, ajo ka një rebelim të matur dhe të thellë - enigmatik -, ndërkohë që unë dua ta dënoj të bashkëjetojë me mua. Dhe, sa ta zotëroj, ajo do të më zotërojë.
Dashuria mbaron aty ku rraskapitet e shter edhe misteri e kënaqësia. Por kuptimi i saj, jehona e saj, nuk kanë për të shterur, deri në çastin kur unë të transformohem e të bëhem si ajo. Magji e pamundur. Sepse jam i dashuruar vetëm nga fjala.
Përktheu nga spanjishtja Bajram Karabolli.