Për mendimtarin dhe krijuesin modern janë dy mënyra për të qenë të obsesionuar nga vdekja: të jenë të obsesionuar dhe të bëjnë sikur nuk janë aspak të obsesionuar.
Gjithçka që ja vlen të dihet si esencë e ditunisë e kam mësuar nga persona të takuar më të gjallë, dhe jo nga librat, prej të cilëve kam mësuar gjëra periferike të dorës së dytë ose gjëra që kanë fortifikuar çfarë dija më parë duke ekspozuar situata ekzotike të ndryshme nga eksperienca personale.
Librat i kam përdorur, nuk më kanë përdorur.
nuk e kuptoj kete te fundit, mirjam
Shiko mos ka vene ndonje pike te kuqe per link😂
vjen dita
Homer (josimpsoni)
thjesht reflexione pas leximit të shkrimeve të tua të fundit
Ka më tepër se një shekull, Evropa nuk do me qenë vetja e vet, me zanafillë Gogen dhe Rimbaud që e braktisën si kontinent plak i shteruar (Je regrette l’Europe aux anciens parapets! - Rimbaud), ne dum me u bo si gjithë Evropa.
E vërteta është e thjeshtë si Hirushja që të gënjeshtërve ju duket banale.
e paskam thene bukur, interesant qe kete vetem tani e ve re mbasi e sjell ti.
Duhet të jetë Spektatori që Autori të vërë re që e paskërka thënë bukur
ehh autori
Le monde a soif d’amour : tu viendras l’apaiser - Rimbaud
(mrena n’thes ene gazeta Le Monde ku ka mbajte nje interviste anonime Foucault)
Dituria jonë bazohet mbi vuajtjen tonë
Unë dua vërtet vetëm ata që janë më të mirë se unë.
(dmth un du vetëm veten time, sepse un jom me i modhi nga te gjithe, s’ka me te mire se une) 
It is through suffering that learning comes.
[Aeschylus]
Niçe thotë për Dostojevskin:
“ … besoj përsa më thotë, ani pse e ndjej që është në kundështim me instiktet e mia themelore”
Kjo frazë është komplimenti më i mirë që mund t’i bëhet dikujt që qendron në të vërtetë, dhe për më tepër, është konfirmimi më i përsosur që e vërteta është objektive në themel të shpirtit njerzor, dmth që jeta ja vlen (potencialisht teorikisht) të jetohet sepse në bazë të ndodhet natyra origjinale ose Zoti. Pra ka Zot dhe mundësi shëlbimi. E vërteta konsiderohet subjektive sepse bëhet e tillë kur subjekti e deformon nëpërmjet proçesit të rimocionit ose represionit psikologjik duke e zhytur hallin e tij në të vërtetën objektive dhe duke e llokoçitur atë. Prandaj diskursi njerzor është një e vërtetë e llokoçitur, është çorbë derri infernale e të vërtetës, alias llomotitjet aluçinante të protagonistit të Kujtime nga nëntoka.
e ka vjedh nga une, plasën duke me vjedh te gjithe