Ishte riosh, ekstrakomunitar, mysliman, me ngjyrë, pra i kishte të gjitha të zezat, përveç njërës, nuk ishte më i papunë mbasi shefi më tha që duhej ta ndiqja e të bëja kujdes për të si tutor i praktikantit rishtazi në punë. Kishte frikë nga çdo gjë vërdallë si kafshë e trëmbur, shikonte me ankth edhe një karrike të pafajshme. Për të mos ta rënduar, nuk e bëja veten se po e shikoja dhe e vëzhgoja. Për të njëjtën arsye në zyrë të punës, përgjatë hartimit të kontratës së punës, mbajtja qëndrim formal protokollar në kufi të indiferencës. Edhe në kthim po njësoj, gjersa arritëm në punë. Eh tani ndryshon puna, nuk ka më diplomaci, duhet nxitur gjynahqari nëse duhet ndihmuar. Tani atij i duhet të luajë lojën sikundër i kërkohet, dhe loja është e vështirë, e pa mëshirë, histerike plot rrapëllimë.
-Shiko, kjo bëhet kështu, pastaj bëhet kjo tjetra, pastaj kjo, por kujdes kjo nuk bëhet si e para, bëhet ndryshe, se pastaj të nxjerr telashe se përzjehen bashkë, prandaj …
E kështu varg me radhë shpjegime që isha i sigurtë se nuk do t’i mbante mend. Asnjeri nuk mund t’i mbante mend, ishte e pamundur të mbahen mend të gjitha këto me shpjegim të parë. Por kjo nuk do të thoshte që të mos i shpjegoja; shpjegimet duheshin dhënë për të kuptuar aq sa mund të kuptohej, të paktën të kuptohej sa e vështirë apo e lehtë ishte, për t’i dhënë zemër në mos tjetër.
-Shiko, duket e ndërlikuar, por në fakt nuk është; duket e ndërlikuar vetëm kur nuk e ke bërë ndonjëhere. Me t’ja marrë dorën, do të shoç që është e lehtë sikundër noton ose i jep biçikletës, gjëra që para se t’i mësoje të dukeshin shumë të vështira për tu bërë.
Për të parën herë pati një ndriçim njerzor në sy.
-Po kur nuk do të më duket më e ndërlikuar?
-Mos u mërzit do t’ja arrish edhe asaj dite, këtu do jemi!
Pata nje shtysë, pa ditur nga më vinte, që të kuturis më tepër për ta nxitur të mos ketë kaq shumë frikë.
-Ekziston një shenjë e sigurtë se kur do të duket punë e lehtë për tu bërë.
-?
-Kur fillosh të më tregosh se si bëhet kjo punë që sapo të tregova. Ha ha!
-Prapë nuk kuptova.
-Edhe kjo nuk është e vështirë sa duket. A ke babë?
-Jo nuk kam, po ç’hyn këtu?
-Me fal për mungesën e taktit, pse nuk ke, ka vdekur?
-Jo, ka ikur nga shtëpia, mbeti pa punë e u kthye në vëndlindje, e që atëherë nuk është bërë më i gjallë.
-Aha, mirë, atëherë zëre se jam unë baba jot që të tregoj si, qysh e tek të bësh në punë. Kur ti të më tregosh arat, atëherë kjo është shënja që di të mbjellësh, prashitësh, korrësh. Njeriu di mbasi lan hesapet me atin. Ka edhe nje mundësi tjetër, por kjo që po them është më komode si më popullore hë për hë.
Qeshi, pra kuptoi, gjë fare e papritur. Por edhe vetë kuptova çfar më shtyu të kuturisja për të folur pa doreza me një të panjohur.
-Hë mër si tu duk? Ka sy per qabe? - pyeti shefi.
-Ka. E kuptoi kompleksin e Edipit.
-E çfar është ky?
-Eshtë një gjë më komplekse për tu kuptuar se kompleksiteti i punës me shef mbi krye.
nga Ditar i një fuksi
