Asgjë nuk kuptohet dhe shpjegohet në botë dhe në histori pa pranuar dhe u nisur nga pikpamja providenciale, e cila qendron mbi të gjitha pikpamjet e tjera, ndryshe bota rezulton absurde, konfuze dhe mizore.
Zbriti shkallët e WC publike nëntokësore që ndodhej mbrapa Komitetit Ekzekutiv, dhe në çdo shkallë që zbriste drita mpakej dhe shtohej era amoniakale e urinës që të shponte hundët, shoqëruar me erën kutërbuese të eskrementit të shtaxhionuar në vite që kishte nginjur deri edhe muret. “Ptuh, çfar ere!” tha me përçmim duke shfryrë me neveri flegrat e hundës. I dha një monedhë 2 lekëshe jevgës plakë veshur me xhub muratori blu të zbardhylët, që mospërfillëse i hodhi një kanoçe ujë majolikës allaturka së përdorur nga të tjerë më parë. Mbylli derën, zbërtheu pantallonat, u ul galiç dhe i skuqur në fytyrë nga sforcimi duke rënkuar me gulçime: “ëh-ëh-ëh”, filloi të shtërngonte muskujt e barkut dhe të ngambrapës me ritëm alternativ derisa ja arriti qëllimit: filloi të jashtëqiste duke nxjerrë currilin e urinës pak sekonda më parë si paralajmëruese për ardhjen e magmës ngjitëse nga thellësitë e rropullive. Megjith imazhin e mjerë që e rrethonte, tamam një birucë burgu ku çdo gjë kishte ngjyrë kafe-verdhane si spirrë dizanterie, deri edhe drita e lëshuar nga një poç i varur në tavan rrezatonte të njëjtën ngjyrë, shijoi çlirimin primordial të jashtëqitjes me dimensione kozmike, shoqëruar me aromën e mutit, që i dukej tepër e këndëshme si parfum perëndie sepse ishte muti i tij, nuk ishte i të tjerëve që qelbej erë.
Duke ngjitur shkallët për të dalë në dritë mbi tokë në ajër të pastërt, i lehtësuar shpirtërisht sepse i çliruar nga nevoja fiziologjike, mendoi me trishtim se saktë e njëjta gjë ndodh me mendimet tona krahasuar me të tjerëve, dhe menjëherë në vazhdim mendoi se në një moment të tillë liberator Sartëri duhet të ketë marrë zbulesën gjigande që përkufizon shkëlqyeshëm shoqërinë individualiste të Oksidentit: Dhjes, pra jam.
(nga Ditar i një fuksi)
1 Like
Një nga perlat e të Mothit,krahasimi që u bën mendimeve tona me mutin tonë.Kjo duhet te jete nje nga te keqijat e njeriut,qe mendimet e veta nuk i bien erë, ose edhe më keq, i bien erë të mirë. Sikur të ndodhte ndryshe,në botë do kishte shumë më pak gomarlliqe besoj.
Nuk e di cila është më e mynxyrshme: mospranimi i të së vërtetës, apo pranimi i saj hipokrizisht sa për sy e faqe.
Jashtëqet burri me ngambrapen zbuluar ngambrapa ferres, dhe sapo çohet, pa lidh akoma ushkurin, ankohet: “Yfff, çër ere që vje! Kush e boni?”
-Po ti e ke bo or burr, se je i vetmi me brek n’dor!
Sipas mendësisë arkaike presokratike elementët primordialë të krijimit të botës ishin katër: dheu, uji, ajri, zjarri (4 rrënjët e qënies, sipas Empedoklit). Ky vizion arkaik përputhet saktë me vizionin shkencor të fizikës moderne që tregon se lënda ekziston në katër gjëndje: e ngurtë, e lëngët, e gaztë, e flakët (gjëndja e plazmës, energjia), dhe të fiziologjisë brëndafutëse të organizmave të gjalla: ha, pi, thith oksigjen, ndiz kalori. Sigurisht edhe të fiziologjisë jashtëqitëse: dhit, shurro, hukat gaz karbonik, humb energji.
Qenia zhvillohet ndërmjet këtyre dy proçeseve fut e qit.
-Ti pse shkruan kur nuk fiton gjë?
-Shkruaj për nevojë, e kam nevojë të domosdoshme të shkruaj, njësoj si ti e ke të domosdoshme të bësh nevojën e madhe të parajmëruar nga ardhja e nevojës së vogël.
(nga Ditar i një fuksi)
Synimi progresiv i dizajnit është të përmirsojë funksionalitetin duke asgjësuar materialitetin.
La plus grande malice du diable est de faire croire qu’il n’existe pas - Baudelaire
Djallzia përfundimtare dhe më e madhe e Djallit është dëshmi dhe thirrje për Dashuri Universale pa Parime! - i Modhi
-Pse ke mbiemër krishterë dhe jeni myslimanë?
-Sepse stërgjyshët e mij kanë qenë të krishterë, pastaj u konvertuan në myslimanë.
-Aha e kuptova, jeni nga ata që kanë tradhëtuar fenë.
-Jo fenë, besimin e kishtere; pastaj nuk më duket kaq krim i madh si të tradhëtosh fenë në kuptimin e plotë të fjalës, siç ka ndodh në të dikurshmen ateiste dhe në të sotmen laike.
(nga Ditar i një fuksi)
Të mos bësh kalamaj, fenomen social tipik postmodern, do të thotë të jesh në një vend e të mos të lëvizësh për të shkuar në çfardo tjetër vend, dmth të rrish në vendnumro, paralizë totale, alias situata kulturore postmoderne ku vlen vetëm individi tek pullë si qofte ke daja.
Të bësh kalamaj do të thotë të lëvizësh në kohë dhe hapsirë.
Gjithanej dëgjohet: Uf çër vape! Vdiqëm!
Nëse je me shëndet të mirë shpirtëror dhe trupor, ke ngrënë dhe pirë si dhe sa duhet, e nxehta e shkretëtirës është e bukur po aq sa është i bukur i ftohti arktik. Afshi përvëlues i korrikut është gjëndje lumturie puro: diell verbues, plazh, tropik, Afrika, mirazhe. Vuajtja nga damfi i të nxehtit do të thotë se ka diçka që nuk shkon shpirtërisht, që të djeg ferri flakërues brënda; dhe sa më shumë ankohesh, aq më shumë shtohen vuajtjet.
Vlera dhe virtuti i vërtetë i intelektualit është të dëshmojë shfaqjen e arkaikes në modernitet, në mënyrën të degraduar ose, akoma më mirë, të zhvilluar më tej dhe përmirsuar. Intelektuali nuk ka gjë tjetër me vlerë në trastë, pa këtë virtut, rezulton mbeturinë toksike të arrogancës infernale, përzjerë me trapllik narçisist.
Rasti është mënyra se si na shfaqet Zoti në jetën tonë, të cilin e vemë re rastësisht vetëm kur na paraqitet rasti fatlum, ose për indiferencë nuk e vemë re kur e humbim rastin.
Përshtypja e parë për një person të sapo takuar është saktë e vërteta për të si karakter, të cilës nuk para i besohet sepse vjen me shkreptimën e zbulesës (ose intuitës në versionin laik), por më pas fatalisht pendohesh, sepse çfar ndodh më pas vërteton me fakte në dorë pështypjen e parë që nuk është dashur të besohet.
(nga Ditar i një fuksi)
Globalizmi fiton - në mënyrë pozitive, jo siç ndodh sot - nëse bashkohen në harmoni nocioni i atdheut me të mëmëdheut; por më parë duhen të jenë bashkuar në harmoni nocioni i Atit me të Nënës në shpirtin e atdhetarit mëmëdhetar, ku mami dhe babi vazhdojnë të grinden historikisht për hiçmosgjë si rëndom në sherret shtëpijake dy dhoma e një kuzhinë nuk dalin paret deri në fund të 15 ditëshit.
(nga Ditar i një fuksi)
Ka atdhetarë dhe mëmëdhetarë që grinden në mes tyre, por akoma nuk kanë dalë ata burra dhe gra që janë atdhetarëmëdhetarë.
(nga Ditar i një fuksi)
Zhgënjimi i rivolucionarëve nga Revolucioni ndodh para se të ndodhë si fakt, sepse çdo revolucionar i vërtetë e di në zemrën e tij se çfarë po bën - rebelim prometean kundër autoritetit -, është e gabuar, por ai nuk mund dhe nuk di të bëjë ndryshe në një botë të gabuar që përpiqet ta rregullojë çfarë është shtrembëruar në origjinë të kohëve. Për këtë arsye Revolucioni dhe revolucionari janë të dënuar të dështojnë dhe një revolucionar i vërtetë e di se çfarë e pret kur tajfuni të kalojë. Revolucioni është një ngjarje absurde dhe revolucionari është një figurë absurde, një vetëvrasje potenciale që Majakovski dhe Esenini patën burrninë ta bëjnë reale, ndryshe nga të zhgënjyer të tjerë bythpamukë që vazhduan të jetojnë të vdekur të pakallur (psh Pastërnak dhe Bllok).