Zonje, tek reklamat tuajat ne xham ketu, pashe disa firma low-kost si Rainer, Wizeir, etjera, shisni ju bileta te ketyre firmave.
Natyrisht, pse kot i kemi vene ato reklamat, ju per ku jeni.
Une per Albanie, ahh, mos kerko kot, se nuk ka fare nga keto firmat per atje, me sa kam pare ne internet, kjo firma rainer ka lidhje me Monte Negron, me Podgoricen, dhe do te me interesonte ta dija se sa e kane bileten me Podgoricen.
Per çfar date e doni.
Po shih per javen e fundit te tetorit dhe kthimin nga mesi i nendorit.
Per date 23 tetor dheee kthimi me 14 nendor, ee 70 euro, - ngriti syte ajo, nje ngjyre deti.
Shkelqyer, prit ta shoh pak kalendarin, - morra nje kalendar te vogel ne duar, kalendar qe firmat e biletave i mbanin mbi tavoline. Morra ne telefon gruan por ajo ishte kundra, kish frike se mund te ngelnim andej. I shpjegova se Podgorica me Shkodren ishte 60-70 kilometra, dhe se do gjenim ndonje fugon a taksi. Nuk po i mbushej mendja. “Hec ta diskutojm nje here ketu”, u ndigjua zeri nga krahu tjeter.
Nese jeni dy a me shume persona, duhet edhe pashaporta te personave te tjere,- me rikujtoi punonjesja e zyres.
Jo, vetem une edhe gruaja udhetojme, por karten e saj nuk e kam, - u çova.
Ate dite ishte dite diskutimi me gruan. Kish frike se do na ndodhte si mua me Brindizin, ku ndejta gjith diten ne pritje te tragetit. Te udhetoje tashme me Jetairfly-n, ishte pa interes, biletat e saja ishin rritur, kuptohet per shkak se nuk kish konkurrenc. Kish arritur darka dhe kishim zene nga nje cep te divanit e po shihnim lajmet e darkes. Perseri problemi i refugjateve te Kaleisit (Caleis) qe flenin jashte apo ne baraka te improvizuara.
Shih ç’bohet o grua, flejne me dite te tera jashte, ndersa ne diskutojme komoditetet e rruges.
Charleroi-Podgorica, 150 euro per dy persona, vajtje-ardhje. Morrem makinen dhe çunin qe te kthente makinen. Nuk iu besoja shume GPS se sa iu besoja tabelave te rruges. Sa me poshte Brukselit shkoje aq me shume dukeshin shenjat e botes se dyte, e kjo kryesisht jo vetem nga lloji i autostradave por me shume edhe nga vendosja e tabelave, lloji i tyre, ku vihej re nje ndryshim. Ne boten e pare ku jetonim neve, Antwerpen, tabelat ishin me te medhaja e me te dukshme, te lajmeronin disa here per te marre drejtimin e duhur. Sapo arritem ne fshatin Gosselies te Sharleroit, mezi vum re nje tabelze me shenjen e aeroportit, bash mu ne kthese, ne dalje, gje qe me detyroi te manovroja me shpejtesi duke dale nga autostrada. Mu kujtua nje tabele ne Gos te Kavajes, tabele e botes se trete.
Ishim para kohes 2-orshe qe duhet te jesh, thjesht nga meraku, 3 ore para. Ne kete kohe ku terrorizmi gelonte, ne kete kohe ku terrorizmi luftohej me terrorizem, edhe neve duhej te terrorizonim vetvehten. Nuk kish gjume ne rast udhetimi, gadishmeria duhej te ishte ne piken me te larte, bagazhet (para se te mbrrinin ne aeroport) duhej te kontrrolloheshin nga vet neve pasagjeret disa here.
Sapo çuni u largua morrem drejt nga shigjetat/shenjat tregonin. U ngjitem siper e veç kur u duken ushtaret. Krejt ndryshe nga Zaventemi, bota e pare, keta te Sharleroit, bota e dyte, dukeshin me te shpenguar, po qeshnin dhe nuk e kishin ate pedantizmin qe vihej re ne boten e pare. U futem tek para-salloni qe ish ne oborr, para-sallon qe ish ngritur ne te tera aeroportet belge si kontrrolli i pare, mirpo dolem pa kontrroll e u futem ne sallonin e aeroportit, nje sallon me i vogel se ai i Zaventemit. Ne kohen kur sapo ky aeroport po me hynte ne qejf, tek kontrrolli i kartave te identitetit pame nje rradhe te gjate. Fytyra me morri nje pamje si vete koha e Belgjikes, vransira. Njerzit si duket i shfrytezonin keto linjat e lira, shoqerite e te cilave kishin gjetur nje konsesus e bonsens me aeroportin e Charleroit. Tek kontrrolli i bagazheve te dores, skaneri seç kish pare nje gje te zeze tek çanta ime dhe kontrrollori me tha ta shihnim pak. Fillova te nxjerr te gjitha sendet qe i kisha per dhurata. “No biznes, kado”, i thashe kontrrollorit qe e morri perseri çanten e po ia tregonte atij te skanerit. Seç bisedonin e çanta u fut perseri ne skaner. E sollen dhe me tha se nje gje e zeze eshte poshte qe nuk del mire ne skaner. Ishte kutia plot me cigare puro.
Alles kado (dhurata), no biznes, pazar, garromell markt kopen, nem een, tu, twe, dri, voor kolega.
Ah mersi, no rrok. okej,- me beri me shenje ai ti fusja perseri ne çante.
Duke zene vend ne avion, kuptuam se gjysma e pasagjerve ishin shqiptare e kryesisht nga Shkodra, qytetaret e te cilit kishin vite qe e shfrytezonin kete linje te lire. Stjuardeskat venin e vinin. Si shoqeri e lire, Ryanari, apo Rajneri siç e therisnin, i kish te gjitha me euro, biles edhe ujtin.
Zonje, - iu drejtova ne anglisht duke futur dhe hollandishten ne ndihme, asaj qe me dukej si shefe ne avion,- shoh ketu avion, shume albaneze, dhe gjithmon me Rajnerin, pse Rainer jo lidhje me Albanie, fiton ajo fiton albanes pasagjer, jo inteligjent Rainer, president Rainer idiot.
Ha-ha, qyteti im zoteri ka 5 milion banore, dhe Raineri nuk ka lidhje fare, sa detyrohen qytetaret e qytetit tim te udhetojne me autobuz qindra kilometra per te shkuar te Raineri, dhe e kunderta, turistet dhe emigrantet te udhetojne me qindra kilometra per te shkuar ne qytetin e tyre.
Dis is krejzi, - leviza duar ne forme habitore.
Kjo eshte stupid, budedallik nga ana e shoqerise Rainer, fluturon ne qytete te vogla dhe ne qytete te medhaja jo, stupid,- buzeqeshi ajo.
Per dy ore ishim ne Podgorica, ora shenonte 15,30. Zbritem nga avioni dhe 50 metra rruge e beme ne kembe. Aeroporti i vogel i Podgorices, i ngjante atij te Tiranes. Biles dhe personeli i ngjante atij shqiptar. Dukej sikur ndodheshe ne Tirane. Dolem te fundit, avash-avash. Te gjithe pasagjeret ishin zhdukur si me magji, perveç nje çifti nga Shkodra, ku problem ishte bebja e tyre. Si duket dokumentat e bebes nuk ishin te mjaftueshme per kalim. Me ne fund, pas 15 minutash, policia i la ata te lire. I ndihmova me telefonin tim duke i çuar nje sms njeriut te tyre me taksi, qe s’po dukej akoma. Ne parkingun e aeroportit ku dukeshin shum vetura te parkuara, vura re nje autobuz. Iu afrova nje çifti qe rrinte tek dera dhe i pyeta se per ku ishte. Ngaqe gjermanishtja dhe hollandishtja s’po i hynin ne pune, ngaqe s’po kuptonte gje, iu drejtova me anglishten cop-cop.
Thiz buz gou Albania.
Jo-jo,- ma ktheu ne shqip çuni,- rri ketu, por per Shqipri ke taksi sa te duash ketu, ose merr nje deri ne qender te Podgorices, 5 euro dhe aty gjen fugona per Shkoder.
Ee, po gjen ne kete ore fugona?
Ne mos fugona, ke taksi qe te çojne deri tek dogana, e me pas gjen taksi shqiptare.
Faleminderin çuno,- e iu drejtova nje taksie qe sapo zbriti nje pasagjer.
Center Podgorica, haumaç, preis, kostet.
Ten euro.
Fajv euro,- nxorra pese gishtat.
Seven euro,- nxorri shtat gishtat ai.
Okej, uan moment, madam,- bera me gisht drejt gruas e cila po bisedonte me çiftin me bebe,- grua hec se gjeta nje taksi deri ne qender, ju do vini me neve,- iu drejtova çiftit nga Shkodra.
Jo-jo, vazhdoni juve se ne po presim.
Hypem ne taksi, e cila u nis menjehere. Gjate rruges e pyeta shoferin se sa kushtonte deri ne Shkoder, te cilen ata e quanin Skader. 45 euro, qe pergjigjia e atij, duke shtuar se firma e taksise se tij, qe me e lira ne Monte Negro.
Ju lat me centrum, center, platz, plein buz, fugon, ee mikrobuz for Allbania, to Allbania.
Aj do not buz for Allbania,- ngriti supet ai.
Minibuz, mikrobuz, fugon,- mirpo ai ngrinte supet,- plein, platz, taksi albanez,- por ai ngrinte supet sikur thosh se s’dinte gje nga keto,- grua si thua shkojm me kete 45 euro deri ne Shkoder, se ne kete ore vetem taksite punojne, te mos vonohemi ne qender.
Po mire, me mire nje ore e me shpejt.
Okej,- drejtova fytyren nga shoferi,- naar Shkoder, tu Skader, 45 euro, orajt.
Okej, bad aj no dokument for Albanie, maj kolega dokument for Albanie, no problem, direkt Skader, uan minut, aloo,- iu drejtua me telefon kolegut te vet ai duke folur sllavisht. I shpjegova gruas se do udhetonim me tjeter shofer e taksi, qe kish letrat internacionale. Normalisht, marveshja CEFTA, qe ish nenshkruar nga vendet e Ballkanit dhe disa vende te tjera qe aspironin per ne EU, parakuptonte levizjen e lire te njerzeve e mallrave ndermjet vendeve nenshkruese, mirpo si duket, vende te ndryshme kishin vene edhe klauzola mbrojtese e permisuese.
Ndaluam ne nje rruge ku dukej qe nuk qe qender. Gruan e kish marre etja. Shyqyr qe pashe nje supermarket ne krahun tjeter te rruges, Big-Market, dhe i thashe shoferit te priste nje minute. Nga shoferi kisha mesuar se monedha qe perdornin ne Monte-Negro, ishte euro, njesoj si ne Kosove. Bleva nje shishe ujti me gaz 1,5 litershe, 0,51 cent. U ktheva dhe i dhashe 7 eurot shoferit te pare, nderkoh qe i dyti po me priste me buzeqeshje. Gruaja nderkoh kish hypur ne taksine e dyte. Bagazhet ishin zhvendosur. I zgjata gruas shishen e ujtit nga jashte dhe hapa çanten e shpines ku nxorra ca puro te madhesive te ndryshme. 4-5 puro ia zgjata shoferit te pare dhe 4-5 te tjera ia zgjata shoferit te taksise se dyte, i cili po kontrrollonte dhe nje here dokumentat e veta para se te niseshim. U ndjene te dy te gezuar e te nderuar.
Shoferi i taksise se dyte, ndonse me letra internacionale e me fytyre europiani, dinte shum me pak anglisht se ai i pari. Per gjermanisht e hollandisht, as qe behej fjale.
Marrshall Tito, gud, - i masja pulsin atij.
Gud, veri gud.
Nau, tudej, situaci Monte Negro, gud, no gud.
Ah, - levizi doren ai sikur thosh gjysem-gjysem, nderkoh qe une shikoja rruget dhe fshatrat.Hyme ne Tuz e veç kur u duken shqiptaret e pare dhe xhamia. Ne kufi apo dogane siç i thonin arritem me dite. Nje varg i gjate me kamiona kishin ndaluar dhe pengonin rrugen per automjetet e vogla. Shoferi filloi te manovronte me shpejtesi deri sa dolem tek sheshi i gjere i doganes ku kishim vetem disa vetura perpara. Shoferi fiku makinen dhe dolem te dy jashte. Ai filloi biseden me nje nga shoferat e kamionave, te cilat ishin me targa serbe, nderkoh qe une vetem vezhgoja ambjentin pereth dhe çoku pastroja rrugen nga ndonje shishe apo kanoçe e hedhur ne mes te rruges. Me sakte i shtyja me kembe per te mos qene ne mes te rruges. Makinen e shtynim te dy me dore, ngaqe edhe makina te tjera keshtu vepronin, hec pak e ndalo e prit. Kishte raste kur ndonje makine perfitonte nga hapsira, futej, dilte para, ne ansore te te gjitha makinave e shkonte drejt e tek kolibja e policit.
Ou, wat is dat, was is das.
Eh, albanskij,- qe pergjigjia e shoferit, sikur thosh se ata keshtu veprojne dhe s’kemi ç’ti bejme. Vertet, dy-tre kokrra i jepnin nje imazh te keq shqiptarit.
Sapo dolem nga dy kontrrollet, e u futem ne token shqiptare, pame se nata po i zinte vendin dites. Rruga ishte e mire, ndonse nje kalimshe vajtje e nje kalimshe ardhje. Rruges ndrroja noi muhabet edhe me gruan.
Shih liqeni i Shkodres.
Jes,- nderhyri shoferi,- Skader ee,- po bente me dore formen e liqenit ai. Si duket nuk e dinte se si i thonin Liqen ne anglisht.
Jes, jes, andersten, kapito - nderhyra menjehere per t’ia hequr sikletin e shpjegimit. E rendesishme ishte qe dhe ata e quanin liqeni i Shkodres, gje qe provonte se dikur ter fshatrat rrotull saj ishin nen juridiksionin e Shkodres, gje qe vertetohej edhe nga gjuha qe flisnin, ajo shqipe.
Kur hyme ne Shkoder, na kish zene nata, por shyqyr qe qyteti kish drite. Po hecnim ngadale per te pare se ku do zbrisnim. Pyetem nja dy qe rrinrrin ne trotuar se ku ishin fugonat per Tirane e Durres. Na thane se duhej te hecnim dhe ca deri tek rotondja, por se mund te na çonin me taksi deri ne Tirane apo Durres. Ndaluam ndonja 100 metra para rotondes dhe i nxorra 50 euroshin shoferit, duke i thene se mund te rrotullohej aty e te kthehej po nga rruga qe beme. U be gati te kthente 5 euroshin por i thashe ta mbante per kafe. Morrem bagazhet dhe vazhduam ne kembe deri tek stacioni i autobuzave. Ne ate ore, 18-19, as qe flitej per autobuza. Pyetem se ku rrinin fugonat por por dy pergjigje te ndryshme, na detyruan ta linim kete mision dhe u ulem ne nje piceri. Morrem nje pice te madhe me proshute dhe birre.
Jo, mbaji monedhat, s’ka gje, desha te dij, a ketu afer noi hotel me çmim te arsyeshem.
Po, e sheh ate hotelin e madh atje tej, hotel Rozafa, jo ai, por para tij eshte nje rrugice, do futesh dhe do pyesesh …
E pershendeta dhe vazhduam nga na tha ai. Nje rrugice me lokale u duk, por hotel me emrin qe na tha, nuk dukej. Dolem ne fund te rrugices, e veç kur era e qofteve me ngacmoi flegrat e hundes. Porosita ca qofte vetem. Gruaja nuk donte. Donte nje ore e me pare te shtrihej e te flinte. Pyeta qoftexhiun per nje hotel te lire, dhe me tha te kthehesha te dilja ne krye te rrugices e te kaloja matan rruges kryesore per tek rrugica tjeter. Ashtu beme. Hoteli ishte nje ndertese 3-4 kateshe, pa tabele perkatese. Hotelxhiu, nje djal i ri na tha se nata ishte 25 euro.
Aa, mu m’than se ishte hotel i lire.
Po jua lej per 25 mij leke dhomen athere, veç do prisni nja gjysem ore sa ta rregulloj e pastroj pak, sa ti ndrroj çarçafet.
U futem ne dhome akoma pa u thare çimentua. Hapem dritaret ndersa hotelxhiu ndezi televizorin e cila punonte me dore dhe me te qelluar.
Mi vjedhin pultet prandaj nuk blej me.
Po dushi punon te pakten.
Pa merak, veç ta ndezim pak.
Sapo hotelxhiu iku, pasi na shpjegoi ca gjera , ia futem gjumit direkt. Ishim te lodhur. Dushin e lame per neser. Dhe ashtu beme, sapo u lava dola per qumesht. Si gjithmon, kur dal per te blere nje gje, blej dhe 3-4 gjera te tjera.
Po fernetin ç’e deshe, nuk ka ne Tiran e Durres ku te shkojme,- po thante floket gruaja me peshqir.
Thashe te shoqeroj keto tullumbat qe bleva, 2 per mu e tre per ty,- lashe pakon tek lavamani, nderkoh qe po pregatisja kafen Gold, qe kisha sjell me vehte, me qumesht te ftohte qe sapo bleva. Syte nuk i shqiteshin fernetit, gjersa piva goten e pare me kafe. Vura duart mbi tapen metalike te shishes, dhe veç kur u ndigjua kercitja karakteristike e hapjes, nje kercitje qe me jepte nje ndjesi te veçante. Gurmazi u percoll, nderkohe qe po mbushja goten me fernet. Kjo pije karakteristike burrerore, e athet dhe e kendeshme, ishte nje pije kurative qe njerzit e perdornin edhe per shqetesimet e ndryshme ne stomak. Ah, hemm, pershkoi qiellzen, ezofagun gllenka e pare, nderkoh qe gllenka e dyta arriti deri ne stomak, e treta ndezi motorret e trupit. Tullumbat, plot sheqer dhe pak si te djegura, mezi i shtyme.
Tregu dhe dyqanet nuk ishin shum larg. Ishte bezdi kur gruaja ndalonte ne ndonje dyqan me lule artificiale, elektrike, ndonje dyqan me perde, e duke pyetur per çmimet, mobilizonte shitsen kotsekoti. Ne kohen kur shitsja kujtonte se gruaja do blinte ndonje gje, vinin fjalet; " e mir se do shohim dhe ne vende te tjera, e mund te kthehemi ketu", gje qe e bente shitsen ti humbte 50% te shpresave, nderkoh qe une e dija 100% se nuk do ktheheshim me aty.
Hec o gru se ngelem prap ne Shkoder sot, ne ora 1-2 niset autobuzi,- u futem ne nje ndertese qe dukej si qender tregtare. Plot dyqane te vogla, ku shiteshin çdo lloj veshje, dukej sikur i kish zene pergjumja. Sapo hyje brenda, dukej gadishmeria e shitses per te ndihmuar ne çdo detaj. Mua me dukej çdo minut, e humbur kot.
Do t’ja blej çunit te pakten nja dy-tre pal mbathje dhe kanatiere, se me ka thene.
Po nuk e sheh o gru se ketu jane i njejti çmim si atje, pse do rendohemi kot nga ketu, kur ka atje plot tek pakistanezi, marokeni dhe kinezi.
Dolem jashte, por dyqane dhe ambulante te ndryshem, tregtonin ne te dyja anet e rruges, gje qe detyronin te ndaloje e te shihje. Nderkoh, qeset me sende te ndryshme filluan te mbusheshin pak nga pak. Shyqyr qe kishim leke me vehte, se euro nuk pinte uje, perveç sendeve te medhaja e te shtrenjta. Pazari i zarzavateve e frytave, ishte ngjitur me industrialin, ose me sakte ishte ne vijemesi te nje pazari te perbashket. Si duket bashkia i kishte aneksuar ne rruge te ter tregtaret, si nje mundesi me e mire edhe per klientet edhe per nenpunesit e kontrrollit.
Sa e keni kete djathin e dhise ju lutem.
Ky 550 leke e ky tjetri 500 leke kilja, zoteri, nga kush doni.
Ky i pari eshte 4 euro kilja ndersa ky i dyti 3,5 euro kilja,- i peshperita gruas qe nuk i kuptonte mire vleren e lekut.
Ta provoj pak zoteri.
Posi jo zonje, - i zgjati dy copeza sa per prove ai.
Me duket me e mire kjo 550, - me zgjati dy gjysmat e dy copezave gruaja.
E mire me duket dhe mua, por kjo 500 duket si artizanale, tamam per raki.
Po zoteri, kete 500 e kam nga fshatari, nga nje baxho, ndersa kjo 550 eshte e fabrikes.
E mire, na bej nga te dyja nga gjysem kile,
Nga kjo 550 na bej me shume, - nderhyri gruaja. Trajsta e qeset filluan te mbusheshin, jo pak limon qe kushtonte jo me shume se gjysem euro kilja, jo pak sallat po me te njejtin çmim, jo pak shege, jo pak bamje, jo pak rrush, etj, sa e pame qe krahet filluan te rendoheshin. Ne treg shihje plot tregtar qe te tregtonin leng shege, te shtrydhur aty per aty, me nje mekanizem shtrydhes. Nje shishe plastike 0,5 litershe kushtonte 500-600 leke ose me sakte 4-5 euro. Si duket, per te bere gjysem litri leng, do duheshin disa kile shege, kilja e se ciles luhatej nga 40 leke deri ne 70-80 leke, 0,30 cent deri ne 0,50-0,60 cent.
Rrugica e tregut na nxorri afer biblotekes qendrore. Filluam te ngjiteshim siper me trajsat ne duar. pesha e te cilave dukej sikur rritej per çdo shkurtim distance me hotelin. Sapo arritem, filluam ti rregullojm, per te mos patur shum qese neper duar. Nderkoh qe gruaja hante, u ula tek dyqani ushqimor poshte ku kisha lene nje shishe uje 1,5 litershe me gaz ne frigorifer.
Besoj se eshte ftohur ai ujti im.
Po-po, pa merak, - u shkeput nga banaku shitesi.
Jo-jo, mos leviz se e marr vete, po pijet alkolike ku i keni.
Ja tek ky rreshti ketu, ne fillim.
Faleminderit - vazhdova drejt frigos ku morra shishen qe e kishim vene qysh ne mengjez,- eee, s’paskeni noi pije te Shkodres.
Jo, vetem nga keto te Tiranes e te Durrsit.
E he, une per atje po shkoj, por do kisha deshire noi pije kendej nga Shkodra, si duket s’ka noi kantine pijesh kendej.
Nuk kam pare me than te drejten, por keto te Tiranes hecin.
Gjysem ore para se autobuzi per Durres te nisej, u ulem tek nje stol i stacionit. Ngarkesa me kish bere me djerse, sa u detyrova ta heq xhupin, e te dilja me kemishe. Keq me kemishe se ndjeja fresk, e keq me xhup se ndjeja vape. Me ne fund u nisem per Durres. Tek ura e DajLanit zbritem dhe e bem me kemb nje cope rruge, pune 500 metra. Sapo hapem studion filluam te rregullojme plaçkat dhe divanet. Per uje duhej te prisnim deri neser ne mengjez.
Po sa te komplikuar e paske pasur udhetimin, o Pjer. Heren tjeter qe te shkosh nga andej, thuaji rastes ti se te furnizoj me numrat e duhur te taksisteve qe te te çojne ku te doje zemra jote dhe lire.
Kam nje verejtje te vogel por pa shume peshe: ti si ekonomist duhet ta dije pse Raineri fluturon ne qytete te vogla dhe jo ne te medha. Think ebaut it Pjer.
Be careful what you wish for … Ishim rehat.
Keto kaptin-kackavallat do e myllin muhabetin apo do e dorezojne pjesen e dyte. Sikur e maj une me buke ate kllufin Jerry Jones. Fuck the Cowboys.
shume perserites ky shkrim. Kam pershtypjen se autorit i ka munguar kritika e shendoshe e blogut gjate kohes qe e braktisi ate. Ndaj i uroj mirseardhjen per here te dyte, i bindur qe ky kthim do t’i beje atij me mire. Shpresoj ne nje reflektim per hir te lexuesit. Flm!
harrova te ve ne dukje faktin tjeter qe shkrimi tregon qarte sa e vret autorin mungesa e njohurive te anglishtes, kesaj gjuhe “barbare”, sic e ka cilesuar ai jo rralle. Eshte per te ardhur keq kur pohon se fale kesaj mangesie, e ka te veshtire te komunikoje dhe me nje shofer taksie. EB paska pasur te drejte, per fat te keq
Aeroporti i Podgorices nuk ka krahasim me Rinasin… Eshte me i vogel dhe shume i varfer. Si qytet nuk eshte keq, ka rregull dhe qetesi por tipik ballkanik… i ftohte dhe pa gjalleri. Tirana eshte shume here me bukur dhe patjeter si gjithe Shqiperia never boring…
Rruga e shkurter te del me e gjate, keshtu siç duket ka ndodhur me autorin e shkrimit, shto ketu 50€ taxi, 7€ andej 25€ ketej jo ushqime hotele e me the te thashe, nuk e di nese autori do merrte mundimin ta bente prap te njejten gje pas gjith ketyre peripecive!
Pjer, ta pine longun. Shume poshte ke rene. Vetem 15 komente dhe 3 jane te mijat jashte teme. Duke llogarit tujat … Populli e dha pergjigjen. Nuk e rru njeri per Titogradin. Koha per konstelacionin me pese fjale : Visione te Qarta Vell. II.
O @Br3dharaku aman mo vlla se nuk po e marr vesh kush e ka shkrujt kete tregimin. I pyta dhe adminet dhe nuk me thane gje. Mua nuk me del te ekrani kush e ka be.
