kjo eshte perpjekje e kuptueshme per te lehtesuar ndergjegjen nga krimi i braktisjes duke e spostuar tek kalamani krimin te transformuar ne dhurate sakrifikuese, eshte shumefishim i krimit nepermjet hipokrizise, pa kuptuar se ne kete menyre trasmetohet mekati origjinal braz mbas brezi duke u rrit perqindja e kamates ne banken e ndergjegjes. Pastaj habiten kur kalamani sapo behet adoleshent i ben mutin mu ne koke babait te nderuar qe ka sakrifikuar aq shume per te.
Me ke dhënë një ide për te shkruar një roman epope me titull: “Rikthimi i amëshueshëm i Uliksit në Itakë”. Vetëm çër t’boj më parë. Do ta shkruaj kur të dal në pension e të kthehem në Itakë 
-Çfarë nënkuptohet me lirinë e shtypit?
-Prit i çikë se jemi duke shtrydh trutë për të kuptuar se çfarë është liria si koncept në vetvete. Pastaj ka shumë lirie që presin rradhën në rresht, e para është liria seksuale; liria e shtypit është nga e fundit. Përveçse ka edhe një radhë që është simerike dhe pasqyruese me radhën në fjalë, psh ka edhe liri nga shtypi, liri nga seksi etj, e fundit që i permbledh të gjitha është liri nga liria.
Liri e fjalës nuk është lirija e muskulit të llapës, siç nuk është liri e seksit lirija e muskulit të penisit dhe vaginës.
i modh mirjam, me vjen keq po do ta vjedh aplikimin sepse jam i sigurte qe do te behet virale ne internet, dmth kushedi sa vete kan per ta vjedh ne internet. Kjo veper arti i perket popullit, eshte veper folklorike pa autor, vetem me publik (qe e ve ne zbatim 
)
ahahaha
mos i ndigjo demokratet qe jan kunder Putinit, nuk ka veper arti vetem individuale, vepra e artit eshte gjithnje ne grup, ndonjehere i njihet autori, e nganjehere nuk i njihet, por ne thelb eshte gjithnje kolektive, kolektivisht e vjedhur. Vetem budallalleku eshte individual, nuk e vjedh asnjoni
Të kesh tepër është po aq e trishtë sa të mos kesh fare.
Nëse portreti i turpshëm i artistit contemporan, zakonisht tip Houellebecq-u ose Bukowski, do të ishte i ndonjë personi të thjeshtë, do të ekzekutohej nga opinioni publik, por meqë është i një artisti të famshëm, glorifikohet pikërisht sepse është i turpshëm. Në fakt është opinioni publik për t’u ekzekutuar.
-Hë mër jau se 2 euro bën, mos u bëj koprac!
-Vlera e gjërave nuk matet vetëm me lek!
Në parim asgjë nuk harrohet, gjithçka e ndodhur regjistrohet në kujtesë si në kompjuter. Procesi i harresës vjen më vonë: në mënyrë pozitive për të jetuar të tashmen në pavetëdije (me vetëdije dhe kujtesë totale nuk mund të jetohet), dhe në mënyrë negative duke “harruar” gjëma të bëra personalisht, të cilat janë të papranueshme për ndërgjegjen. I njëjti proces funksionon edhe në nivel kombëtar dhe social, përveç ndërgjegjes individuale ekziston edhe ndërgjegja kolektive që “harron” kur i intereson. Për shembull, njerëzit kanë “harruar” se ishin komunistë 30 vjet më parë që të mund të jetojnë të qetë sot si demokratë.
Nuk e ke idenë sa i keq është ai person, e as mund ta kesh idene se as ai vete nuk e ka, sepse vepron në pavetëdijë totale si makinë fatale pa asnjë mëdyshje; prandaj gjithnjë fiton si rëndom e keqja. Ai është prova materiale që Djalli ekziston, dhe për pasojë edhe Zoti ekziston, dëshmi përsëmbrapi e ekzistencës së Zotit.
Djalli ka kundër të gjithë djajtë që janë dishepujt e tij që imitojnë Mjeshtrin duke qenë kundër të gjithëve.
De fait, nous ne pouvons faire l’amour qu’avec des organes excrémentiels - Baudelaire, Mon Cœur mis à nu, XVIII
Me fjalë të tjera Bodleri vë re me neveri se bëhet seks dhe eskrementohet me të njëjtin organ, por prej neverisë nuk vë re se organi seksual materializon pozitivisht bashkimin e skajeve: eros dhe thanatos, jetë dhe vdekje, Alfa dhe Omega.
Besimi në një zot person bën të mundur besimin që jemi personë të pavdekshëm shpirtërisht, dhe anasjelltas, besimi iracional instiktiv që nuk vdiset kurrë përkundër vdekjes fizike si ndodhi racionale, bën të mundur besimin në Zot.
Raftet e bibliotekave nuk e kanë e nuk e përmbajnë dot gjithëçfarë ndodhet brënda vetes.
Një aforizëm nuk mund të thotë gjithçka me një fjali të reduktuar në pako gjë, e tëra nuk mund të thuhet as me një libër të tërë. Një aforizëm lëshon një kuptim koncentrat në një drejtim të caktuar, i takon lexuesit ta rrëmbejë në ajër.