Jam shqiptar, jam kosovar,
Dhe këtë dorë e dua dorxhiar,
Kur jeta bushtër, bëhem zagar,
Jeta kuçkë, më bën kurvar…
Të vdesim me raki në gojë,
Kjo këngë do evoluojë
Në muaj burgu ordiner,
Posi dëllinja në juniper.
Autobuzët ndërqytetërims ikën,
Iku i yni e na la,
O Nafije, moj Nafije.
Balta më e ëmbël se mjalta në Gjermaninë e asfaltit,
Asfalti më i ëmbël se mjalti në Shqipërinë e baltës:
Mjalti na del me hile.
Provoje me laps kopjativ,
Siç magazinieri mbi gjuhë,
Për kuintancat,
Mavijos më mirë se nitrat i argjendit,
Vetëm uresë në raki s’ia gjetëm anën,
Çdo fshati ia gjetëm Tiranën,
Vetëm uresë… (falë me shëndet nënesë),
Pimë të plehëruar si misër Dajçi në kubikë të helmuar.
Dajç mos është shkodranisht për “deutsch”?
Hani i Hotit mund të ishte shqipërim perfekt
Për mansionin e Hugh Hefnerit pastë ndjesë.
(Falë me shëndet nënesë).
Eja vemi në shtëpi,
S’do bëjmë dashuri,
Do të mbajmë zi,
Respekt për Hugh
Dhe Gjermani.
Lexojmë ndonjë libër me ushkur,
Që të dëften ku e ke lënë,
Ku e lamë e ku na mbet,
Të mos e lexosh dy herë.
Mend duhen sa për ushkurin.
Tjetrën fat e alfabet.
Pikërisht, atë po të them,
Gjëja më e mënçur në libër
Është ushkuri.
Madje
Në gjithë raftin që i raftë dambllaja!
Rafti kurafti minxhi!
Fryni era, u çel Taraba,
Spiunët mrena, fëmijët jashta,
Më(h)alla - hënë e ngrënë si le(h)onë,
.evolucioni, me rënë e rënë, marshon.
Bëni qëjf me hënë e shqipes,
Fytin do t’ua nxjerrë
Hë e gjermanit, hë e grekut, rë e frëngut,
Si kollë pleviti e laringiti,
Do bëheni me hënë.
Ali Dem pa u bërë shkozë,
Harresë pa u bërë sklerozë.
Shkoza, si përkëdheli gëmushash vajzërore,
Një shko e zvogëluar, një hidhu ca përtej,
Përgjon vullnetarisht se si jep shpirt qyteti,
Si evoluojnë avllitë në grahma gardhiqesh.
Etimolog i pellazgjishtes jam
Si çdo shqiptar kur rritet e piqet.
Fermës së kafshëve i thoshim “tek stallat”,
Më vonë u zhvillua në pulari dhe libër englez,
Lopët gjitare evoluan në shpendë,
Pulat s’kërkonin muzikë
Si lopët për qumësht,
Dhe ne.
Muzika vinte me probleme dhe iso të vrara lije,
Kitara një violinë e zvetënuar,
Pse ra rendimenti? Ku shkoi sentimenti?
Në gjëndrat tona vlonte një kulloshtër e poshtër.
Proftasën kudo punë armiqësore,
Kur aq, po aq, na duheshin ca punë miqësore,
Moj Eleni.
Në Luksemburg pinin mesa duket
Cigare Luks,
Burgu s’do shpjegim,
Shtet i vogël me pullë
Si vaksinë lije
Me Radio të madhe që e ndjekim pas si hije
Më zi se Kadri Roshi Roza Anagnostin
Në një film me fije.
Me Kadrinj hafije.
Harqet e triumfit të violinave.
Kaba me zogj përmbi mbi tela.
Guna evoluoi në hark, i tremb vazhdimisht.
Më vrau hargu, jo shigjeta. Mëngjes.
Mirëmëngjes, Naim!
Ç’u mbushëm me trishtim
Prej vere të vjetër jesir të qilarëve,
Kur dëgjuam se rridhnim
Nga fisi i lashtë autokton i ■■■ëve.
Qeveri e rigonit u bë qeveri e çelikut,
Elbasani me erza e puhi nenexhiku.
Rigon – çelik – dyfeqe - plugje – kordhë – rigon
Një sqotë dhe lag toreadorë të vrarë,
Spanjollë të thjeshtë me luftë civile
Në liridalje.
Lufta e asaj të zezës Spanjë vazhdon
Me dema që nuk evoluojnë
Në gjela francezë.
Francës dhe gjeli i bën vezë,
Shumë vezë, eh ç’vezë të arta janë.
Gal – gjel, e kape?
Nëno, moj, na zhdukën bizonët.
Ndërkaq
Kryegjyshata evoluoi në azil,
Që e dinim vetëm për pleq, por qenkësh për të gjithë
Si politik:
Politika në plan të parë.
E kuptove tani
Atë pse-në
E politikës
Në plan të parë?
Bëj gati dosjen
Për azil,
Dosjen për azil,
Ta specifikova
Specifikisht,
Si punë me spec.
Luksemburgu punonte pa rreshtur
Të çorodiste Shqipërinë,
Vriste me muzikë e disqe
Siç vriteshin marsianët,
Disku i të cilëve kish zbritur mbi kryegjyshatë
Si kupolë.
Kubeja e azilit dikujt i dukej edhe si kupë sutjeni,
Tjetrës si e shpërvjelë fallike,
Mëngë novatori
Duarartë e tërë llërë…
Fallusët e shpërvjelë para ministrive
Nuk flenë kurrë,
Si buste tullacë,
Kryejashtë.
Stamina, Viagra,
Krenari e fisit të ■■■ëve prej betoni.
Azile në pellazgjisht,
“Është zile” bagëtie,
Që muzgun vë në gjumë
Dhe luleshqerat, që dridhen shi nga shqerat
Dhe ujqit s’i kanë hall –
Tjetër nasihat bota me kullota
Dhe lisa të gjatë…
Ish-varr i Naim Frashërit pak më tej, vend’ i preferuar
I Lokes nga Luma
Kur ruante bagëtitë,
Bagëtitë e kënduara gjysmë të lejuara.
Ulur mbi mermer të bardhë, tek punonte furkën
E një leshi të ashpër, të bekuar, kombëtar.
Në trutë rritës të kafkave gur të adoleshencës
Vegonin vagina shajaku,
Tjerrë nga furka fundbarku,
Ajo fije e hollë, tëhollur poshtë e më poshtë
Nga gishta të butë…
Si gishta shenjtori mbi plagë.
Fanellë mishi që na çorri të gjithëve.
Na dhimbte koka nga rritja dhe gjaku
I mëngjeseve erektoralë
Pa zgjedhje.
Dru prej lisi, gru prej fisi
Të K… (mirë e morëm vesh,
Të zuri goja lesh.)
Atdheu janë lisat e shkurtër,
Pëshpëriti dikur një qafë në vesh,
Diktaturë e visores me kodra të nëpërkëmbura
Pa emër si skllevër,
Shkurre është atdheu, makje mesdhetare,
Shqopë, shkozë, dëllinjë e mare,
Xunkth vaginash që nuk shqyhen nga toka,
Plagë e erozionit mes për mes
Lind atdhe kur bie shi,
Midis pushimeve të përflakura me garza të përgjakura reshë
Kapur pas qiellit me paramandë.
As bagëtia nuk bëkësh atdhe (mirmjes, Naim),
Por pillte kapitalizëm
Në vend të shqerrave në shkurt.
Mos e ha
Atë
Kokërr ulliri,
Është kakërdhi!
Ç’na rriti si kaktuse shëtitës ky materializëm ullishtash,
Vaj këmbësh,
Të qara thundrash
Me oi.
Socializmi pillte pension pleqsh dhe doktorë falas
Që evoluan në infermierë,
(Në rastin më të mirë,
Të keqin e ke në derë.
O doktor, o doktor,
A ka doktor në shtëpi?
Është ai i çmen’mi, Edi Rama.
Edi s’është gjë, s’ke nigju Azemin ti, Azemin, Azemin.
O doktor, doktoooor…
“Me Azemnë, me Salinë,
Prit të mirat që na vijnë.”)
Infermierë urgjencash në çdo shtëpi
Secila me një të sëmurë në gji.
Pensioni i pleqve evoluoi në hotel bashkë me mëngjesin
(“Bashkë me agimin”, film a letërsi me kuartete harqesh),
Hotel pension
Për azilkërkuesat djalosharë,
Jo me barqe birrash, por me birra barqesh,
Tek prisnin me ankth fjalën zurück,
Me kërkëllimën e zarave dorxhiarë,
Ajo tingëllonte më shumë si “çyryk”:
“Më ka ardh curryku” e psherëtirë
Si me mërzi e frustrim menstruacionesh…
Zurück i thoshin sikter kafesë,
Falë me shëndet nënesë.
Agjenda dielli argjilor -
Mbasdite: vjedhje misri,
Në mbrëmje: çimentoje vullnetare,
Ti nuk e dije
Se çimentoja
Është një lloj argjile,
Si pudra talk
Për pudrosje hundësh.
Çalltisin çunat e rinj,
Çalltisin,
Me fildish duhani
Në gishtrinj.
Ushkurët s’u evoluan në qostekë:
“Ç’më rri si loqe shegerti, ik edhe ti në Gjermani …”
Akoma vjedh argjilë dhe brekë?
Bien suvatë amatore,
Llaçi mbi qerpiç si loti mbi qerpik
Në dhomat me hardiç,
Spiunët kërrbishtor u rudhën si hurmat
Në rrugën drejt caracit kitsch.
Ah, sikur çdo spiun të bëhej një carac
Dhe jo rrudhje fyti
Pa farë,
Bie perdja mbi Tiranë,
Smogu si sipar.
PS:
Gjysma e lejuar nuk është atdhe, por voli e konveniencë,
Ama gjysma e ndaluar është, i ëmbël si mëkati,
Treg i zi, informal, familje,
Me zemër të thartë, rrëshqitëse prej moskati.
Shkëlqim Çela
te urdheroj te vish te marresh shishet e veres 
jo shishen, por shishet 
, me mire shkojm andej nga temat per Z. Trump.
, jam i meçur si Pandi Raidhi, biles me teper:
e mer Belul djali, here pas here e tregon, si dikur vazhdimisht, qe je vertet djale i mire.
