Ajo shtrin nje cercaf te bardhe mbi fytyren time.
Me shpinen e dores fshin lotet, ndersa une … une paskam vdekur.
Shiiiiit paskam vdekur! Kur te kete ndodhur kjo?
Kush dreqin te me kete vrare dhe ne crrethana? Mundesia se mund te kem vdekur nga shkaqe natyrore perjashtohet plotesisht. Une jam ne nje shendet te mire, dmth … isha me shendet te mire. Po po… eshte e sigurte qe kam vdekur.
Ajo fshin lotet, ngasheren, perkulet edhe njehere mbi mua, me zbulon serish fytyren, me jep nje te puthur ne balle, pastaj e vendos serish mbulojen mbi fytyren time.
Ne te majten time, qendron nje i panjohur.
Dua te them ne krahun e shpirtit tim qendron nje i panjohur.
Ne fakt ajo qe dua te them, eshte fakti qe ne krahun e shpirtit tim qe ne fakt jam une qe po flas, qendron nje i panjohur.
Tani une jam nje shpirt. Dukshem nuk jam mesuar me te qenit shpirt. Bej referenca te gjata kur flas per veten, sikur dua te zbraps kete peshtjellim qe te krijon hapesira, boshlleku qe shkakton vdekja.
Sa eshte data sot, i drejtohem burrit te panjohur, i cili me nje pamje solemne, me shikon ngultas.
Burri buzeqesh, dhe ben nje gjest habie!!! “Koha ketu nuk egziston”, me thote, “Por do te te kaloj kjo lloj ndjesie”.
Eshte njesoj si ndjesia qe ka nje ulok per krahun apo kemben qe ska me.“Ti ndjen peshen e kohes, deri sa do te mesohesh me mungesen e saj”.
“Por nese nuk do te kete kohe, atehere cfare do te presim”???
“Nuk do te presim asgje. Nuk po presim asgje.”, pergjigjet qetesisht burri.
“PO ajo qe pashe pak me pare? Une pak me pare pashe nje grua qe mbuloi trupin tim me nje mbulese te bardhe, dhe qau. Ajo qau, pastaj u perkul me respekt, me puthi ballin, dhe perseri qau.”
Burri buzeqeshi serish solemnisht.
“Ajo qe ti mendon se pe, eshte thjeshte mendimi yt”.
“Po me thua qe une nuk pashe asgje??? Keshtu???”
“Po po. Ne jemi pezull, dmth ti je pezull, i ngecur ne akohesi.”
“Po ti? Ti plak cfare je?”
" Une jam mendimi yt, ndersa kjo eshte nje bisede qe ti e ben pafundesisht me veten.
Po me thua qe po flas me veten?
Jo ti po i thua vetes tende qe po flet me veten, por kete po e ben nepermjet meje, i cili jam nje mendim i yti.
Dhe pse duhet te besoj qe ti je une, nderkohe qe mund te jete krejt e kunderta.
Une mund te jem pjese e imagjinates tende?
Ne fakt nuk ka asnje ndryshim! Ne jemi pjese plotesuese te njera tjetres. Atehere une po perpiqem qe te te zhbej duke menduar nje grua ne vendin tend.
Po mire, te njeten gje po bej edhe une duke menduar nje grua ne vendin tend.
Dy gra te ndodhura perballe njera tjetres, te cilat mund te jene une dhe imagjinata ime, po shikojne gjithe dyshim gruan qe mbulon fytyren e kufomes me nje mbuloj te bardhe, fshin syte me shpinen e dores, dhe perkulet gjithe respekt. Te dyja heshtin te mbytura nga dyshimi, nese ajo qe po shohin eshte e vertete.
Po normal qe s’eshte e vertete. Eshte nje trrill I zakonshem qe I shkon per shtat letersise , dhe aq me teper kenaq shijen e autorit , I cili paralelisht argeton lexuesin.
1 Like