Eleni Laperi
Është e dielë, kam vapë, po prapë nuk m’u durua e po shkruaj dy rradhë për gjithë ata që kanë ikur apo po ikin dhe na japin mend se si jetohet atje jashtë, ndërsa te ne rinia rri me thika në dorë e populli është një budalla i shumëfishtë, që rri gojëkyçur e duroj një jetë ferri, të paparë askund.
Këto përralla mund t’i hajë ai që i sheh tani vendet e zhvilluara e nuk e di historinë, ose nuk i dëgjon lajmet atje ku jeton. Sepse dikur në Zvicër familjet i shisnin fëmijët e tyre 5-vjeçarë për të punuar si oxhakëfshirës në Milano, pasi ishin trupvegjël e futeshin kollaj nëpër oxhakët e shtëpive. Pedofilia dhe shitja e fëmijëve nuk lindi si fenomen në Shqipëri; Oliver Tuisti nuk ishte shqiptar. Prostitucioni bënte e bën kërdinë ngado nëpër Evropë. Australia është ngritur mbi punën e detyruar të të dënuarve evropianë, mbi shfrytëzimin çnjerëzor të grave e aborigjenëve. Para disa vitesh në Vjenë një deputet u akuzua për shfrytëzim të emigranteve të reja si prostituta. Po të lexosh gazetaret amerikane që dërgoheshin në Evropë pas luftës së parë botërore, do lexosh tregime të llahtarshme për mënyrën si trajtoheshin gratë. Në Itali edhe sot nuk ka ditë që një burrë të mos vrasë gruan apo të fejuarën e tij. Nuk ka ditë që në një prej atyre vendeve të mos akuzohen politikanë për korrupsion. Në Sh.B.A. nuk ka ditë që të mos bëhen krime, vrasje deri në shkolla nga të rinj, që nuk janë shqiptarë.
Lista me tmerret në vendet e zhvilluara mund të jetë më e gjatë se gjithë historia e shkruar e Shqipërisë.
Po në gjithë ato vende, ku sot është vendosur demokracia kanë jetuar njerëz të mrekullueshëm, që kanë punuar e sakrifikuar për të vendosur atë rend të përparuar, shpesh edhe në heshtje, pa thirrur kurrë e pa rrahur gjoksin duke thënë ‘e bëra unë!’. Qytetarët e botës kanë luftuar për të arritur ato të drejta, që ju, shqiptarë emigrantë i gjeni gati, i kërkoni e i gëzoni, pa pyetur si u arritën, pa patur respekt për ata burra e gra, që sakrifkuan për to. Dhe ne na tregoni munxët!
Nuk kam asnjë kundërshtim që gjithkush të shkojë të jetojë atje ku i duket më e përshtatëshme, më e pëlqyeshme. Madje ndjehem shumë mirë kur nuk mendoj keq as për atë që ikën prej Shqipërisë, as për atë që ndërron fenë, as për gatë që mbulohen, as për vajzat që preferojnë të fitojnë bukën e gojës e garderobën duke shitur seks. As nuk do mendoj kurrë keq për ta , në se e bëjnë me dëshirën e tyre.
Po të gjithë ju, artistë, intelektualë, ish-diplomatë, që na shkruani duke mos ju rënë në sy përparimi, duke na dhënë mend e duke na treguar një Shqipëri llahtarë, që nuk e di ku e shihni, unë ju them: Sa më shumë ju lexoj, aq më shumë bindem se nuk duhet ikur prej këtij vendi! Sepse në fjalët tuaja më shumë ndjej trishtimin tuaj, brerjet e ndërgjegjes, se lini pas jush poezinë e një jete prej fëmije, që nuk do e gjeni kurrë askund, shihni sa shumë po përpiqen ata që rrinë, të bëjnë një vend të pëlqyeshëm e të përshtatshëm për brezat e ardhëm! Atë që ju nuk e bëtë dot, se menduat vetëm për vete!
Ju vjen keq kur lexoni për sukseset e atyre që keni lënë ‘në këtë vend ku nuk jetohet’. Ju vjen keq se janë pikërisht ata, që do jetojnë e punojnë në këtë Shqipërinë –sipas jush të llahtarëshme, të cilët do mbeten të pavdekshëm e do kujtohen nga brezat që do vijnë. Se janë pikërisht këta intelektualë, artistë, biznesmenë, puntorë, shtëpiake, politikanë, që mirë apo keq, duke gabuar e duke mësuar, do ndërtojnë një Shqipëri si vendet, ku jetoni ju sot.
Ndryshe nga ju, ata nuk do jetojnë me kokën prapa. Sepse ata që do jetojnë pas tyre do u thonë ‘Faleminderit’ sa herë të ngrihen nga shtrati në mëngjes!
