Nje film i veshtire per mua, ne kuptimin qe po te mos kesh guidance , e humbet ate, sepse e merr lehte e superfaqshem, per shkaqe te stereotipit te nje filmi, megjithe eksperiencat me filma te mire qe shihen vazhdimisht. E cuditshme pse akoma ndodh kjo, por njelloj me ka ndodhur edhe me Sang-soo te cilin se fundmi mendoj e “kapa” fale backgound-it qe solle ketu, dhe prej atij momenti mendoj se ia kuptoj me mire edhe nja dy pune qe ia ripashe. Por njelloj mashtrimi.
Shpjegim i shkelqyer ne review, por filmi kerkon nje perpjekje serioze dhe nuk do flas me shume sot.
Eshte e kollajshme te flasesh per nje film te W. Allen per kontrast.
Eshte nje dalje nga kornizat e nje filmi ‘per spektatorin e gjere’ ky
(Apo mbase jo… sepse jam une qe e gjej te vecante)
shpresoj te mos e kesh pare pa titra 
ps: te gjiFin e pé?
Në fakt, filmi eshte goxha bergmanian (ka nje dramë ne qender, nje intrigë: divorcin e njeres prej vajzave) pra, jo dhe fort fort i veshtire per nga mizaskena (te themi keshtu). Po ashtu, per nga forma, kompozohet kryesisht nga skena te shtrira ne kohe, gje qe nuk eshte dhe shume novatore, fundja.
Nuk e kuptoj fort mire ku mund te qendroje veshtiresia e tij… 
Me titra me titra, dhe te gjiFin 
Veshtiresia qendron ne ate qe s’e gjej kaq te mire sa ti, megjithe novacionet.
Ose kompleksiteti i personazheve: nuk eshte dhe aq ‘i padukshem’, më duket mua.
Per shembull, burri i Jun (Xhun), asaj qe kerkon divorcin (foto)
Deri tek skena e leximit te prozes (nga treçereku i filmit), i shoqi i saj (te cilin e shohim 2 here: nje here në gjyq gjate procesit gjyqesor te divorcit dhe nje here tjeter tek shtepia e Jun, kur ai shkon papritur tek ajo) te krijon pershtypjen e nje personazhi tmerresisht negativ (ti e vure ré se sa e rende eshte pesha e diskriminimit gjonor ne Japoni !).
Por amà, tek skena e leximit te prozes nga romancierja e re, kur ai merr fjalen, na shfaqet nje personazh krejt tjeter, ose me sakte, nje fasade tjeter e tij ! Biles romancierja e re, kur ata shkojne ne kafe (pas séances se leximit te romanit te saj), i jep atij te drejte (pasi ai rrefen historine e tij personale). Ai vertet eshte kokeforte ("Une e dua gruan time- thote ai, une e di qe ajo nuk me do, por une nuk mund te bej pa të.Une e di qe kjo eshte nje fatkeqesi e madhe, por më mire keshtu: une ndjehem i lumtur brenda kesaj fatkeqesie, perndryshe, jeta ime s’ka kuptim), por amà eshte tmerresisht i sinqerte (pikerisht, kete sinqeritet nuhat romancierja e re, ndaj dhe i jep te drejte, ose me sakte i thote : po une te kuptoj shume mire)
Dua te them: kompleksiteti i personazheve eshte… i papare! Asnjeri prej tyre nuk eshte kornizuar (close) në nje kornizë (burri japonez eshte maskilist dhe pike - do ishte shume e kollajshme nje gje e tille).
Dhe mora nje shembull te nje personazhi dytesor! (le pastaj 4 heroinat kryesore qe jane nuk ka ku te shkoje më komplese !!!)
Megjithate, kam nje dyshim te vogel: ndofta nuk ke arritur te shquash, gjate gjithe kohes, personazhet. E kam fjalen, vizualisht.
Duke qene japonezë, per ne europianet, ata nganjehere duken “te gjithe njesoj”. Por per te qene te sinqerte, ne kete film, nuk me duket se ka vend per nje veshtiresi te tille…
Te kuptoj & flm.
Kuptoj c’ka thua gjere e gjate edhe ne review.
Problemi eshte se duhet te dal jashte perceptimit " intuitiv" (mbase. Apo “emocional”) qe bej si zakonisht dhe eshte ai qe godet i pari. Ja psh.si me gjyrat e W. Allen ne Wonder Wheel. Ose melodramen e On the beach at night alone.
Me c’shoh vleresimi yt shkaktohet prej arritjeve kinematografike te ketij filmi, dhe une ato i kuptoj e jam teresisht dakord, por nuk di per c’arsye kjo mua nuk me mjafton.
Tek Western i Grisebach mjaftoi edhe pse jo “emocional” …
Ose marrim nje personazh tjeter (nje personazh kryesor), marrim më shushken (biles te vetmen qe duket shushkë) nga te katertat : Sukaro-n, te ciles nuk i qesh pothuaj asnjehere buza ne film (ne foto, bashke me te shoqin)
Sukaro eshte e vetmja nga te katrat qe nuk punon, pra eshte shtepijake (eshte ajo qe ka ate djalin-adoleshent qe ka lene girlfriend-en e tij me barrë) dhe qe ka nje burre qe i perserit cdo 3 dite “une fitoj leket dhe mbaj shtepine me buke; po nuk ishe e kenaqur, shko e puno”).
Ti e pe se ç’beri ne fund fare te filmit Sukaro. E megjithate, kur u kthye ne shtepi (ne mengjes !!), tregoi te verteten dhe i tha te shoqit : po, shkova me dikë. Po: po deshe më debo nga shtepia, amà dije: falje nuk kerkoj !
Une rralle kisha pare personazhe kaq kompleksë, te filmuar me kaq empati nga nje regjizor.
duhet te jete “problemi” i japonezllekut (aziatikllekut).
Definitely !
Mbase e pashe kur u gjenda ‘burnt out’ pasi pashe nje grusht filmash pikerisht para tij. Nuk di c’te them.
Sh. Flm.
Ka nje film (te koheve te fundit e qe me vjen në mendje) e qe arrin deri ne kete pike (sa ç’arrin edhe “Happy Hour”) te filmoje personazhet e tij me nje humanizem (empati… etj etj) te tille: “Toni Erdmann”.
Ashtu sikurse Maren Ade (regjizorja) e “Toni Erdmann” nepermjet nje plani te vetem ne filmin e saj (foto e meposhtme) arrin te shprehe (pershfaqe, …) dinjitetin dhe empatinë njerezore,
ashtu edhe Hamaguchi ja del permes nje plani si ky i meposhtmi:
Por dhe ne pergjithesi:
rralle kam parë portrete (por jo ne sensin metaforik te fjales, por ne sensin e fotos, fotos se filmit) kaq te vertete, kaq precizë, kaq te zhveshur nga çdo melodramatizem langaraq, nga çdo patetizem, nga çdo sentimentalizem (nga çdo … izëm : e gjeta!!) se sa ne kete film :
shembuj:
Dhe per ta mbyllur: amà e kam nje idé se nga buron nje neutralitet i tille, nje vertetesi e tille, nje mungese e tille absolute e çdo izmi : qetesia siperfaqesore vjen nga drejtimi regjizorial i aktoréve (working with actors) i cili, gjithe duke dhene pershtypjen se jemi në ujra cassavetesiane, fsheh tendencen bressoniane të actor-model
duket film interesant, edhe pse mjaft i gjate.
Nga titulli i review mu kujtua kjo kenga retro qe e pata peshku para disa ditesh
Koha filmike, e barabarte me kohen e spektatorit, eshte e vertete, dhe permes ketij filmi ilustrohet kuptimi i kesaj aq mire.
Pelqeu hapja jashte mase, udhetimi ne tren.
Percaktimi ‘si nje termet i bute, i ngadalte por i pakthyeshem ne jetet e ketyre vajzave’ edhe ky eshte jo vetrm i sakte por edhe godites sepse rrenqethesh nga frika ndonjehere pikerisht nga gjerat e buta, te ngadalta e te paparashikueshme…
Filmi ndryshon ritem e behet me i shpejte ne 1 ore e gjysmen e fundit, ne permbledhje te tij por kjo nuk behet nga autori por sepse vete ngjarjet per 3 vajzat tashme kane marre moment e po rrokullisen vete. Vajza e pare ka mbaruar pune e ka bere dalje nga “loja” me 2/3 e filmit (cudi). Momenti i saj ndodhi andej nga gjysma.
Filmi i hyn nje narrative e del ne nje tjeter, ku gjithe duke u fokusuar ne te, e pa lidhje me parardhesen, prapeseprape ato lidhen bashke e behen nje.
Ne narrativat personale te marrdhenieve per secilen ato, ka variacion nga me i paprituri gjithe duke ruajtur secili narracion nje profil te ulet, ne menyre qe te balancohet me te tjerat narrativa me te cilat do te lidhrt bashke ne film. Dalin aty problemet me 4 lloje te ndryshme ciftesh, probleme me punen, problrmet me vjerren, problrmet me femijet adoleshente, marrdheniet mes familjeve ne Japoni, patjeter sic the ti patriarkaliteti i shoqerise, etj etj.
Nje personazh i parendesishrm si vajza qe iu ben foton ke ujevara papritur ze qendren e filmit per nja 10-15 min me vone. Ashtu sikurse burri i njeres prej tyre shembullin e cilit e ilustrove ti behet qender ne nje kohe tjeter. Leximi i tregimit pushton 30 min e gjithe duke qene pa lidhje, nderhyn me personazhin e shkrimtares, me idete e te shkruarit, me te shoqin e Fumit, e te asaj tjetres. Nje film jashte kornizave i cili me kete pike me ngjajti me L’Avventura te Antonionit …
“Termeti” ne mbyllje te tij i mblodhi e i dha kuptim te gjithes. Personazhi me i preferuar qe Fumi.
gjithe duke ruajtur secili narracion nje profil te ulet
Ai eshte personazhi im me i preferuar ! 
️ Ku i ka gjetur ai regjizor aman, keta aktorë amatore ??!! Ajo vajza e trenit, e thjeshte ke zoti, e nje vertetesie të paparë. Prej verteti - kur thone kalamajt në shqip. U shastisa unë pas saj, se si i thoshte ato qe thoshte, aq thjeshte, aq me zemer. Si ka mundesi ??
Pikerisht, edh vajzen e trenit kisha parasysh kur thosha qe personazhet dytesore janë nganjehere EDHE me të rendesishem, me impresionues se ata kryesore. Por dhe shkrimtarja, sigurisht. Burrat respektive, po e po, e sidomos ai i Jun (qe do divorcin). Deri dhe vjerra eshte e papare (aty i ka dhe ajo hallet e saj).
ps: edhe për mua, nga 4 heroinat kryesore, Fumi eshte e preferuara. Si i tha Fumi shoqeve ? “Epo doemos, unë jam më egoistja nga ne”.
ps2: regjizori thote në nje interviste se, kur i eshte dhene të shohe disa momente nga seria é famshme televizive amerikane “Deseperate housewives”, gjithmone ka thene me vete: “ah sa keq, po pse i keqtrajtojne keshtu seritë televizive njerezit! Edhe ato (shtepiaket), njerez janë, kanë ndjenjat é tyre, s’ka arsye me u tall me to” (se në fakt ashtu eshte).
Dhe kur i rastisi të asistoje në nje atelier literature dhe njohu 4 vajzat e filmit, i tha vetes: “filmi im do hakmerret ndaj regjizoreve qe tallen me shtepiaket”
E ke shume sakte kete, në fakt. Filmi eshte edhe nje “4 x Avventura” ! (edhe keshtu mund të shihet, për me teper qe “avventura” é secilit prej personazheve kryesore kurre nuk behet me harxhet e tjetres, asnjehere !! - secila eshte në ‘hall’ të vet, gjithe duke qene pjese e se teres
Ah dhe kjo: me ka lene pa fjale Japonia, e pershfaqur, e rrefyer nga ky kendveshtrim. Zero ekzotizem. 100% Japoni amà !!
E do adresen e sitit nese ke qejf ta rishikosh?
interesant sesi e nderhyri problematiken e Jun, autori: fillimisht njohim vetem Jun dhe vec fjalen e saj mbi mosmarreveshjet bashkeshortore. Avash avash ajo ia le stafeten te shoqit te saj per t’u rishfaqur, pasi ai iken, me nje skene te vogel (lamtumire? ) para se te largohet perfundimisht
ky kompleksitet dhe ‘open mindedness’ ne paraqitjen e personazheve eshte gjithandej ne kete film, nuk kane te sosur shembujt per te gjithe aty dhe si norme e ketij filmi. vras mendjen nese aziatiket e kane me kollaj te jene pa korniza dhe paragjykime, ne ndryshim nga oksidentalet e sidomos europianet te cilet keta te fundit jane monotone per paragjykimet dhe kornizat mbi njerezit dhe botet.
Nese eshte vecori e aziatikeve , mund te shpjegohen shume gjera jo vetem te Hamaguchi ketu, por dhe te tjere te mire kineaste aziatike duke filluar qe me Apitchatpong-un e talentuar.
Dhe nese bie dakord edhe ti per kete qe sapo thashe, ky eshte i pesti kineast me te cilin asosacionojme kete film te gjere Happy Hour: Cassavetes, Bergman, Bresson, Antonioni, Apitchatpong.
Sic edhe the vete, ka shume per te folur per kete film.
ne kuader te qetesise (siperfaqesore), filmi nis me nje qetesi shpirterore te pamate dhe kjo te terheq si magnet ne fillm. Pakuptuar, shume vone vihet re se qetesia shpirterore eshte davaritur dhe ritmi i filmit pershpejtohet me shume rrahje.
vjehrra s’ka te paguar, nje karakter aq i pasur :). S’e mbaj te qeshuren as tani, kur kujtoj si i ra mu ne koke te birit.
si me qene personazh nga te Kiarostamit. Une s’e vura aq re. Kur e mblodha mendjen per filmin e beja llogarite, kuptova c’dmth ajo skene (e qe eshte sic e ke percaktuar ti, personazhe dytesore qe shfaqen me force edhe me te madhe se heronjte).
e fundit pune/seri filmi qe mund te shkonte ne mendje se Happy Hour i ben ndonje homazh. Prandaj eshte titulluar “Happy Hour”? per kontrast ndaj “Desperate housewives”?
ja psh. Aventura teke e Antonionit me shijon mjaft, ne krahasim me 4x Aventurat e Hamaguchi-t (me fal-ë qe dola prap tek ky muhabet, por sa per ilustrim)