"Fuocoammare” - film italian me regji te Gianfranco Rosi-t
Fitues i “Ariut te Arte” ne Festivalin e filmit ne Berlin në 2016, filmi eshte nje dokumentar-fiksion i gjithi i xhiruar ne ishullin italian te Lampeduzes, fare afer brigjeve afrikane te Mesdheut.
http://filmjournal.thedigitalfix.com/autori/2016/10/20/zjarr-ne-det-akull-ne-ekran/
Duke qene se banoret e saj i urrejne gazetaret,
He me te lumte Stalker, na e paske gjet vendin ku duhet jetuar.
Tani valixhet per Lampeduza, sa te na jipet rasti.
eshte e habitshme cilesia e dobet, tashme prej vitesh, e filmave pjesemarres ne nje festival te njohur si ai i Berlinit.
para tre vitesh ne kete festival ne mos gaboj mori nje cmim edhe > falja e gjakut, tematike shqiptare
Berlini (festivali i tij) eshte njish për “filma ekzotike për publik europian”! I eshte kthyer në markë, se s’ka mundesi ndryshe. Ulje dhe ngritje kanë të gjithe festivalet (vitet e fundit psh Venecia ka qene goxha mire; Kana ka marrë ca huqe por qe padyshim me kalimin e kohe do i kalojne, sepse i ka të kohepaskohshme etj etj). Ndersa Berlini eshte abonuar me filmat ekzotike! E kuptoj qe “ka zene karar me to” (financiarisht, kuptohet!!) por ka nje limit (OSE siç thosha me lart: semundje kalimtare kanë patur e kanë të gjithe festivalet, qofte dhe kino-ekzotizmin, por Berlinit kjo i eshte bere kronike !)
Gjynah…, shume gjynah në në fakt, sepse deri para 30 vitesh, Ariun e Arte e merrte “Veronica Voss” e Fassbinderit ose “Love Stream” e Cassavetes. Sot e marrin filma fashistoide si “Elite Squad”
pelqeu v. much termi ‘cinematographie’ vs. ‘cinema’.
interesant diskrepancia mes perceptimit pesimist te filmave (nga intervistuesi) , dhe korrigjimit nga Bresson si ‘lucidity’.
si tha, me ndihmen e kameres dhe te taperecorder, te arrish te shkruash ne ekran…!
Po ashtu, interesant shenimet e tij vetjake.
Te pesta intervistat mjaft instruktive (per stilin e tij). Ne mendje paska mbetur me shume tarkowski (mbi thjeshtesine dhe thellesine), dhe Louis Mallet mbi sesi ishte gjate xhirimeve qe Breson kerkonte c’i duhej. Nuk eshte se i dinte ne avance…
per filmin s’ka c’te them (po se mos thame gje per ate qe shkoi - Mrs. Peregrine). thx.
Doku mbi Breson solli ndermend "Il Fiore delle Mille e Una note"dhe “Il Vangelo secondo Matteo”.
mendoj qe thjeshtesia e planeve filmike dhe e tregimit eshte e perbashket mes Bresson dhe Pasolini (me ata pak 2-3 tituj te secilit qe kam pare).
(weiner-dog shifet free me Prime amazon, ai tjetri jo)
Mbaje per gjithnje ne mendje qe krijuesi (edhe Krijuesi) gjate krijimit kerkon ç’i duhet, nuk e di kurre ne avance (edhe ishenshellin e dyte), dhe hiqe prej mendjes çfar thote Stalker qe i modhi i di te gjitha me pare se te krijoje (shpesh nuk di çfar ka krijuar edhe ngambrapa).
Kjo shenja me e modhe qe njeriu eshte i lire, qe liria eshte aktive, dhe qe çdo gje me vlere te jipet.
Disa aktore i kanë patur të perbashketa, psh Anne Wiazemsky: dy rolet e para të saj, kur ishte 15 vjec: Zhan Darken dhe pastaj tek “Balthazar”, filma te Bressonit) e më pas tek Pasolini në 1968 “Teorema” (gjithe duke qene muza e më pas e shoqja e Godard)
Dhe pse nuk e sheh te vertete (cfare thashe), it’s all right me mosaprovimin.
(Eshte e mundur qe shoh ate lidhje mes te dy emrave prej disnivelit mes teje e meje. (ka bere vaki here te tjera,nje rast qe kujtoj eshte kur eshte folur per filmat rumune, “4 muaj 3 jave 2 dite” atehere e perqasa me nje dokumentar. Gje te cilen ju me albanon e debatuat fort. Sa per ilustrim ky fakt)
Pervec kesaj, dhe pershkak te kesaj, me lejo te marr kohen time ne nje bashkebisede, ose dhe te hesht fundja, nemos gjeja degradon shpejt ne hic.
Nderkohe, edhe Godard e shoh t’i meshoje thjeshtesise (shembuj: Numero deux, Une femme marie, dhe pse punet e tij duan ripare ne rastin tim). Madje ai qellimisht perdor thjeshtesine edhe per edukim (mbi kinematografine, alfabetin e saj, kemi thene). Por ndoshta kjo ka vlere per ate faze te jetes se tij.
“Wiener- Dog”, egzakt sic e ke thene!
Pelqeu goxha 1,3 dhe 4. Mbyllja e embel, duhet bere kujdes se mund te qash.
Danny de Vito, mendoj, ish nje zgjedhje qe i kish rene mu ne koke karakterit.
Pjesa e 1re, per t’u habitur, me kontraste te dhunes dhe te dashurise…
regjisor interesant, i hodha nje sy shpejt e shpejt, do ta kem parasysh me mire ne defterin tim …
'Little men" te shohim nga java sepse shume shume pune keto dite.
Po ashtu edhe Sworn Virgin, nga java, flm. Albano.
(sidoqofte perfundova pashe The passion of Jean of Arc, te Dreyer, megjithate. Nje ngaterrese me Zhan d’Arc te Bresson)
Une kam qejf kapitullin e dyte, sepse dhe më njerezori: falë qenit, i rane puplat atij cunit tangerlliks dhe keshtu ra në dashuri (plani i fundit filmik janë dy duart e tyre të shtrenguara) me ish-shoqen e klases (me të cilen, në kontaktin e parë, u soll me shume arrogance)
edhe mund te jete ashtu, por them se eshte me teper prej Gretes, qe e ke fort per zemer. 
Dhe me te drejte se ajo e meriton. Me vjen mire kesaj here e shoh ne nje bashkepunim jashte Baumbach, dhe jo ne role madhore brenda filmave sic po i radhiste se fundmi. Eshte mire ky ndryshim (ne dukje nje kthim prapa).
si shpjegohet qe filma si ky, menjane gjenia e mjeshterise, jane aq qetesues, si nje terapi?! pa me te voglin egzagjerim
Shpjegohet me ate qe, filmat e mire (po i quajme keshtu), nuk i veshtrojne personazhet (qe mund te jene ata qe jane: djali tek kapitulli i dyte eshte ta kapesh me shpulla psh!) me arrogance (to look down on somebody) por me njerzillëk.
Ose ajo qe quhet ndryshe mizaskene (duam s’duam tek ajo dalim 
)
ps: jo jo, preferenca per kapitullin e dyte nuk lidhet me Greten, por pikerisht me kete qe sapo thashe me lart.
tani qe e thua, e vrej dhe une. Une vete, po do te dish, i bera “look down” personazheve te djalit dhe familjes se tij.
sic duket prandaj e humba si kapitull, s’me pelqeu sa te tjeret.
e ka fajin sistemi i ri ppu qe konfuzon replikat, por verejtjen e kisha per filmin pa ze te Dreyer (qe i solle imazhin)
Shikimi i tij stalker ishte nje clodhje!
(Megjithe tematiken vuajtese prej se ciles edhe e paragjykoja dhe nuk e shihja, se me skena te tij edhe isha perplasur tek tuk.)
