Përtej atij muri në nji kopësht të huej, me do degë të nalta qi zgjateshin edhe
këtej, ngrehej nji kumbull. Syt e Lecit e përshëndetën me adhurim.
Arsyen e këtij adhurimi as ai qartas s’e kuptonte. Në mjegullimet e kalthera qi
mbështjellshin fminin e tij në mbamendje, ajo kumbull naltohej gjallnisht mbi çdo gja
tjetër. Psehin s’e dinte. As nuk përpiqej m’e dijtë. Atij i mjaftonte ajo andje e hollë
qi, tue shikue kumbullën e huej përtej murit, nga syt i rrëshqiste në shpirt, në të cilin
zgjoheshin ndjesina të vjetra e shije të harrueme.Përmbante kopshti i dajave plot kumbulla boshnjake e bodorike e gabele, me
kokrra picigjate e të rrumbullakta, por atij papritmas turrshëm i flakoi në shpirt nji
dishir i falisun.Ndieu nevojën e çuditshme me i kërkue ato kokrra të vogla, të verdha me
ngjyrën e dyllit, të kumbullës përtej murit.Njiherit me kët deshir i u zgjua e i vetoi përmbrenda edhe kujtimi se nji trill i
atillë i a tronditi shpirtin shum vjet përpara.Ai s’dinte, as nuk donte n’at ças, me pa qartas ndër ndiesina të veta të
ndërlikueme. Lëshohej me mirakandje në valë të tyne. Donte me hypë mbi at mur e
me ngranë aso kumbullash të verdha. Ndoshta ky ish deshir i vjetër qi zgjohej rishtas
bas nji gjumi dhjetë vjetësh. Ndoshta ish trill i ri, lindë n’at paq zhegu ari. Por kjo s’i
duhej gja m’e dijtë. Dishka ma e fortë se urtija e shtynte m’u ngjitë maje murit.
“Mari! S’jam ma i vogël si atëherë! Dikur do sende mund i bajshëm… Tashti
asht marre me më pa kush…”Ky mendim s’i vjefti. Harroi moshën, humbi njohunin e kohës e të vendit, shtini
në punë kambë e duer edhe u gjet maje murit, midis degëve të kumbullës. Si i
dishruem, me at’ lakmi për pemë në gem qi vetëm kalamajt ushqejnë, çoi dorën kah
kokrrat e verdha dhe, kur i shtrëngoi ndër gishta për me i këputë, i rrëshqiti nji të
dridhun andjeje në trup si të prekte mishin e njomë të nji krijatyre nxehtësisht e
gjatë mot andrrue e pritë. Langu i kumbullave i ngjalli në gojë nji shije verash të
humbuna, nji amë stinësh të mrekullueshme shlulzue mbas nji prendimi të largët.
I tërë tregimi është ngritur mbi gjendjen psikologjike të Lec GurrMollës dhe si bosht kryesor mbi të cilin vërtitet këndvështrimi im është interpretimi i sjelljes së personazhit dhe i shtysave të këtyre sjelljeve. Po të bëjmë një strukturim të tregimit, do të shohim krijimin e një modeli që në thelb ka praninë e një dualiteti psikik. Leximi që bëhet në këtë tekst është historia rreth fshehjes, sidomos e fshehjes së sekreteve seksuale, thoshte Norman Holland (Teoria e veprës letrare).
-Kumbulla në kopshtin e dajës.
-Kumbulla në kopshtin e huaj.
-Soditja mbi mure.
-Kapërcimi i murit.
-Identifikimi i erosit me kumbullën.
-Ballafaqimi me plakën.
-Kërkon të provojë kumbullën.
-Provon dhe shijon reçel kumbulle.
Një rebelim ndaj unit kemi që në fillim të novelës. Mjedisi sikur i nxit shfrenimin e presioneve erotike seksuale. Qëllimi i veprës së artit është i njëjtë me atë që psikoanaliza konsideronte si qëllim të ëndrrës, kënaqësi e fshehtë a një dëshire fillestare e ndaluar, e mbyllur në subkoishencë. Subkoshenca është një nënsistem dinamik, që përmban vrulle instiktive të lidhura me pasqyrime, sidomos dëshira fëminore.
ky postim ka lidhje organike me shkrimet e mëparshme:
