tek kenga e Liljanes mu m’pelqe shum bateria - ose xhezi si i thoshin atebote - ku bien shkopijte ne menyre te zvarritur si mbi dy teneqe te NSHRAK-ut. Kete lloj zhurme ne sfond e kishe kudo njesoj neper orkestra, si ne kenge festivale, ashtu edhe pista e plazhit tek Hekurudha.
Kto lloj kengesh mund te jene me te mirat ne bote, per vete ma bejne te gjalle si dal vivo - me teper se çdo gje tjeter e kujtuar - situaten e atehershme false kur i kendohej dashurise ne menyre naive ne mes nje urrejtje te perbindeshme ideologjike dhe reale. Mbaj mend mire qe njerez ne gjendje shpirterore thjesht kriminale - qofte edhe njerez te mire qe nuk i kishin bere keq nje mize por edhe kriminele reale te rrezikshem - entuziasmoheshin nga ky lloj arti, dhe i ndiqnin keto ngjarje artistike me snobizem.
un literalisht nuk i bi ngambrapa qe tua çaj te tjereve ose te tjerave, e para.
e dyta, ta kisha llafin se ne nuk jemi pllaka gramafoni ose makina shkrimi qe prodhojme zera ose shkrime, por qenie qe shkruajme dhe flasim, dhe çfare shkruajme dhe flasim implikon tere qenien tone. Pra duhem te mbajme pergjegjsi per çfare flasim.
Psh nese ndonje i bie ngambrapa ose i bien ngambrapa te tjeret duke ja çare, kjo ka lidhje me çfar thote ose shkruan, jo per gje tjeter por vetem per konflikt interesi, personi do te mbroje ne nje fare menyre ngambrapen e çare te tij, qofte duke bere tolerantin demokrat: “çke ti qe ngambrapa ime eshte e çare?”.
101% dakort. Vetem se kesaj rradhe po flasim për… nonen: poezine! (vetem nona nuk vritet, baba po - e di ti).
ps: Si thuhet “rendom”? “sa poetik ky film!”.
ps2: si ka thene Godard ? “Le montage n’a jamais existé. Il n’est pas arrivé à faire passer la vie, sauf à de rares exceptions, comme il y en a dans l’évolution. Rimbaud ou Mallarmé étaient de vrais monteurs, eux. Le cinéma n’a pas réussi à faire ça”.
Emigranti yne i dashur, i sheh poezite e Hatibit, nga nje kendveshtrim plot ndjenj, nderkoh qe une i shoh nga nje kendveshtrim tjeter, mua me duken si bejte
Dmth nuk ka bere analize (dhe me pas sinteze), por ka gjet rastin te beje nje lloj poezie kritike analizuese
Per mendimin tim nuk ka qene qellimi i Emigrantit te beje analize te poezise se Hatibit. Emigranti ka bere dicka tjeter, (ndoshta nje Recensure Promovuese) gjithe duke bere letersi nga e para. Ka bere letersine e vet origjinale duke marre nervin nga ajo e Hatibit, gjithe duke sjelle kete te fundit ne objektiv te kameres.
Ne fund fare, ne kontekstin e promovimit te poezise se Hatibit, Emo na eshte drejtuar me inkurajimin per te marre guxim te lexojme, pa stepjen qe gjeneron specifika e fushes… Prej nga mund te ngrihet hamendesia se ai po ben analize. Aktualisht analiza eshte nje ftese per te lexuar poezi pa ngurrime…
e di, e di qe vritet baba, por di qe pallohet nona. Dhe di akoma me teper se Frojdi, qe pallimi i nenes eshte vrasje me e keqe dhe me kriminale, sepse eshte vrasje shpirterore. Pra ne thelb eros-thanatos eshte e njejta gje, nuk lodhem kurre duke e thene dhe sterthene qe kjo eshte injoranca keqadashese me e madhe e kohes.
Pastaj di qe poezia eshte fenomen relativisht jo i hershem, ne origjine poetet helene, perfshire edhe Homerin, lexonin veprat e tyre shoqeruar me lire, duke i rene lires (prandaj edhe termi “lirika”), pra ata kendonin si nje lloj kantautoresh sot duke i rene xhezit tek pista plazhit. Ndoshta prandaj ne shqip mbetet akoma si mbeturine helene-pellazgjike “njeri i kenduar”.
Kjo shprehja e Godard qeka vertet e modhe dhe e vertete, nuk e njifja me pare. Por nese kinemaja akoma nuk ka arritur ta beje, ndoshta sepse s’ka ardhe momenti i duhur dhe njeriu i duhur. Nese te intereson si kinofil qe je, ne lidhje me kete ke nje analize si kapitull i fundit i librit te Arnold Hauser, Sociologie de l’art (kapitulli Age de film).
Libri eshte shum i mire, un kam perfituar shume prej tij, megjithse lexuar shume vite me pare, dhe kam harruar shum gjera. Trajtimi eshte marksist, gje kjo qe besoj te interesoje.
PS.
ose kinemaja e ka pas momentin, por i ka hik prej duresh.
Kryesisht eshte muzike por ha debat kjo ceshtje, kenga ka dhe prejardhje lirike poetike, pra ngre peshe fjala, polifonia labe psh eshte kenge, qe tekstin e ka te rendesishem.
Eshte tjeter lloj kenga psikedelike e ritfolk nuk ha shume krahasim me ate te liljanes, por ne llojin e vet i pershtatet mjaft mire tekstit. Keta pinin nga nje dopio dhe benin kenge.
Po ndoshta eshte debat muzikologesh
Rofsh per prurjen Blendo (nje prurje qe te kujto ato udhetimet kur me shume rendesi kish udhetimi se destinacioni); sikur te sillje dhe Emon vete… Mbase do ish nje denim per Emon, por nje denim qe per mu do ja vlente.
oCimo mos ja fut kot, pirunjt beqarë prej alumini dmth qe ishin tek, se ne ate palo klub nuk hante njeri, ose hante rralle e tek, ose si ajo historia me piranecat, qe 5 veta ndjane nje pjate e nje pirun.
le te themi ate qe eshte, oCimo megjithse ka fituar qmime, nuk eshte shkrimtar i mire, eshte shkrimtar i kendshem per tu lexuar ne plazh po jo shkrimtar qe ti kerkosh librin.
Bon vaki ene qi gabohem Inkui, por besa, sa bohet llaf për poezi, ty t’nxihet syni dhe t’bohet qimja drizë.
P.S: aj’ krahasimi atypari me Stalker nuk rrin as m’byth as ene m’kom.
