he mos na e leni that sot, na tregoni çfar filmi keni pa mrom.
korrikse, ky film eshte nje enciklopedi e tere nga çdo pikpamje. Vetem nga zgerdhmjet e njerzve mund te kuptosh se seksi eshte pika e dobet e njerzimit:
@Pjer, me vjen keq qe nuk njeh keto dy gjuhe barbare.
Keta jane shqiptare qe flasin pepinshe, sidomos jugoret jane shume te ngjashem me ne
Nje nga filmat me pessimiste te Pasolinit.
Dokumentar i frymezuar nga dy filma franceze të vitit 60 (cinéma vérité ) :
Dhe
nuk di asgje per filmin e Pasolinit por Le joli Mai te Chris Marker do e kerkoj me dublim angl.
Sipas google:
This film by acclaimed director Chris Marker depicts the state of France during the early 1960s by presenting interviews with numerous Parisians. Recording these citizens in their familiar surroundings, the documentary, narrated by French actor Yves Montand, captures a wide range of unfiltered thoughts and opinions about various topics, including the Algerian War, the economy, religion and art. More than anything, however, the production features simple observations about everyday life.
Pak a shume nje ide si Chung Kuo, Cina e Antonionit gje qe mund te thote se ky lloj doku duhet te jete levruar goxha ato vite ne funksion te eksplorimit gjeografiko politiko kultural te botes.
“Le joli mai” (Maji i bukur), çmim i Kritikes Nderkombetare ne fest e Kanes në 1962. Edhe pse, une personlaisht kam nje preference te vockel per “Chronique d’un été” (Kronikë vere) i cili eshte literalisht pionieri i dokumentareve te tille farnceze te viteve '60.
Per nga zhanri, keta quhen Dokumentarë etnografike. Pionieri i tyre eshte, sigurisht,
“Nanook of the North”, realizuar në… 1922 nga Robert Flaherty (kryeveper a b s o l u t e ! ). Eshte enigme e pashpjegueshme si ka mundur ta beje Flaherty ate film, me eskimezêt, nê 1922 !). Une them se eshte e pabesueshsme biles.
Ja nje top10 nga ata qe kam pare tashme:
Dokumentarë etnografike
-
Nanook of the North (Robert Flaherty, 1922)
-
A l’ouest des rails (Wang Bing, 2003)
-
Chronique d’un été (Jean Rouch, Edgar Morin, 1960)
-
Les maîtres fous - The Mad Masters (Jean Rouch, 1955)
-
Kina, Chung Kuo (Michelangelo Antonioni, 1972)
-
Three sisters of Yunnan (Wang Bing, 2014)
-
Comizi d’amore (Pier Paolo Pasolini, 1964)
-
I wish I knew (Jia Zhang-ke, 2011)
-
L’Île au trésor (Ishulli i thesarit) - Guillaume Brac, 2018
-
Encounters at the end of the world (Werner Herzog, 2010)
1 Like
okasako ikeike
4 months ago
please tell me, What is the different between modern documentary films and postmodern documentary films??
kjo pyetje eshte ne jutub, e mbetur pezull pa pergjigje.
shume shume gjera… 
who would’ve thought…
je nje miniere kinematografie per ne…
Nanook of the North, oh sa larg… nga filmat e mi te fillimit, pelqyer shume por vetem kaq se veshtire te kujtoj detaje. Madje ka mundesi njelloj Chung Kuo, me kalimin e kohes te me veniten detajet shkaku duke qene natyra e ketyre dokumentareve, etnograficiteti (te cilin sapo na e mesove)
5☆ 5♡
1 Like
Encounters at the end of the world, nga dokumentaristi mjeshter Werner Herzog, gjithashtu pak detaje ne memorje. Duan ripare. Ana pozitive eshte se mund t’i rishohesh pikerisht prej harreses se narratives, nderkohe impresioni i kenaqesise se shkuar te motivon per kete.
Three sisters of Younan… pare nen variantin e shkurtuar te jutubit… i shkelqyer.
Te njetin konkluzion si per dy titujt mesiper
rrofsh rrofsh
ka liste e lista, per nje tirons me tamom tirons ne krye te listes te top dokumentareve jane:
Abebe Bikila duke bredh zbath naten rrugeve te Romes
dhe kontakti i pare i vertete me Lindjen e Largme:
1 Like
koment ne jutub lidhur me filmin e modh te Pasolinit Il Vangelo secondo Matteo.
a volte anch’io sono confuso: andare in chiesa o nella villa di Salo’
dokumentaret e llojit mesiper i gjej sh te lehte ti ndjek, jane mjaft te embel, po te duhej t’i percaktoja
i jam vene shikimit/rishikimit te tyre dhe ripashe Nanook. Konkludoj se nuk paskam pare asgje ne shikimin e 1re edhe pse filmi s’ka piken e veshtiresise perkundrazi se autori ka sjelle me momentet me te mira. Ajo cka eshte realiteti i vrazhde e steril i polit te Veriut nuk para theksohet… Pas nje 7-8 vjecari perpjekjesh te perseritura me ne fund Flaherty realizoi variantin egzistues.
1 Like
nuk mund te besh sinema verite, nderkohe qe thu se e verteta nuk ekziston, ose akoma me teper si demokrat i modh i llojit “per mendimin tim”, ve ne dyshim realitetin duke thene qe ka vetem interpretime te fakteve.
vete Pasolini ne dokumentarin e tij me intervistime per seksin e ngre kete problem, pavarsisht se ne menyre hipokrite, prandaj dokumentari i Pasolinit eshte jasht liste, duhet fut ne nje liste tjeter.
Pasolini ne fund te dokumentarit, hem ankohet se njerzit nuk dine çfar flasin, ose flasin opinione qe nuk jane ne gjendje t’i argumentojne, ose … etj etj, hem per vete eshte menja pordhe. Per te mos thene qe eshte i interesuar, eshte ne interesin e tij, ta kete menjen pordhe. E ka me kollaj te jetoje (siç jeton) me kete lloj menje.
edhe Pasolini eshte si te gjithe te tjeret, “Apo jo Emo?”.
Po ta vesh ré, ka 2 filma te Wang Bing në liste (2 nga 10). Nuk e kam bere ‘enkas’, biles vete tani po e konstatoj gati si ‘surprize’! Gje qe provon se Wang Bing eshte ndofta trashegimtari i vetem i Jean Rouch (i cili po ashtu ka 2 filma ne liste, por kjo eshte normale, pasi ne nje far’ menyre eshte ai qe i ka dhene me shume ketij zhanri (dokumentarit etnografik) : mbi 100 filma te tille, te gjithe te xhiruar ne Afrike (me perjashtim te “Kronikë vere” dhe nja dy te tjereve).
Biles, lista e me lartme e dokumentarëve etnografikë, paralelisht mund te konsiderohej si e zevendesueshme me nje liste ku do te figuronin 10 dokumentare-etnografike te Jean Rouch (pak a shume si ajo ideja qe, nese “me frymen e shenjte” dikush do kish mund te lindte kinofil, do i mjaftonte te shihte vetem filmat e njërit regjizor (atij më te preferuarit te tij) dhe nuk do kish ‘nevoje’ per te tjeret.
ps: kjo me erdhi ne mendje kur, para pak ditesh, ne nje rrjet social, dikush pyeste se cilet jane 10 filmat e preferuar te secilit per shek XXI (2000-2019). Dhe po mendoja se, paralelisht me nje dhjeteshe me filma nga regjizore te ndryshem, fare mire mund te propozoja nje dhjeteshe nga filmat e fundit te Hong Sang-soo te realizuar nga viti 2000 në 2019.
Jean Rouch në imazh në nje top10:
-
Cronique d’un été (kronike vere) 1960
-
Moi, un noir (Une zezaku) 1958
- Initiation à la danse des possédés (Inicim në vallen e te çmendurve)
- Cocorico Monsieur Poulet 1974
- Bataille sur le grand fleuve/Chasse à l’hippopotame (Gjuetia e hipopotamit) 1951
- Au pays des mages noirs (Ne vendin e magjistareve te zinj) 1947
- VW voyou - 1974
-
Gare du Nord (Stacioni i trenit) 1965 - ky eshte njeri nga 6 segmentet e nje filmi 90 minutesh te titulluar "Paris vu par…. " (Parisi i shikuar nga…) i kompozuar nga 6 metrazhe te shkurter te realizuar nga 6 regjizorë te Vales se Re franceze por qe nuk eshte dokumentar por fiksion (i shkelqyer, per me teper, sepse te lejon te dallosh stilin e secilit prej 6 regjizoreve: Jean Douchet, Jean Rouch, Jean-Daniel Pollet, Éric Rohmer, Jean-Luc Godard et Claude Chabrol.
-
La pyramide humaine (piramida njerezore) 1961
1 Like