Nuk jam e zonja të pres. Pritja pa ditur ishte paftësia më e madhe e jetës sime. Në qendrimin pritës, kam pasur hapësirën për të ndërtuar skela të mëdha të kuptimit, dhe dhjetë minuta më pas për t’i bërë të shëmben, nga vetë dora ime. Pastaj të rifilloj përsëri nga një pikë çfardo, të korrigjoj synimin me disa centimetra për ta bërë konstruktin e imagjinuar më të fortë. Duke e parë përsëri të rrëzohet. […] Nuk di të pres dhe nuk dua, në qendrimin pritës përbindëshat marrin formë dhe rriten, hanë orët që të rriten dhe të më hanë - Valeria Parrella, Hapësira e bardhë
Saktë e njëjta gjë ndodh me njerëzimin duke pritur që të vijë Apokalipsi.