DITË E RE ME RE TË VJETRA

Arb_Elo · Prill 9, 2022, 11:49md

Turner

DITË E RE ME RE TË VJETRA

Netët nuk janë vetëm të tuat,
(në paskan qenë ndonjëherë)
ato të tjerë për të fjetur paguajnë,
me të tërë pa dallim ato venë.

Si kurva zezake me buzë të trasha,
me këmbë më të gjata se bustet,
visoret i kanë më të errëta se kafshët
dhe gojët i shesin pa puthje.

Të shtrijnë përdhe duke buzëqeshur,
i hapin shtrojat e tyre anembanë,
e ta ngjërojnë me të përveshur
kaçamakun e vet afrikan.

Dhe zabelet me trajta të çuditshme
me ëndrra i mëkojnë sa të zbardhë,
pastaj hijet shndërrohen në fqinjë,
teksa ditëzinjtë vihen në radhë.

Kuaj shahu që u duhet nga shtrati
të lëvizin në formë L-je me pahir,
i përmbyt ai lumë kafeje prej fati
e mbeten përgjithnjë të shtrirë.

Netët nuk janë vetëm të tuat,
(asgjë s’të përket në këtë botë)
zgjimi i përditshëm i marrë hua
është si një ereksion i kotë

që zgjat sa të shtrihesh sërish,
për t’u ngritur përsëri e prapë,
visoret i kanë kafshët me bisht
në bordelin me ditë e me natë.

1

Të del gjumi dhe të duhet të ngrihesh nga shtrati,
sado të rrekesh të mbetesh shtrirë si rimë me truallin,
të duhet ta kundërshtosh forcën tërheqëse eprore,
të duhet të luash pa patur asnjë shans
kundër forcës mortore.

E kështu të ngre nga rrëzimi dora e madhe e huaj,
ushtar i rrëzuar prej saj me apo pa dashje nga tryeza e shahut,
ringjallesh prapë, si përditë, dhe mendon pasi je kthjelluar:
bëj ç’të duash, por mos vrit (se s’e vret dot) kundërshtarin.

Kohën nuk e vret dot,
atë mundesh veç ta ndash si bukë burgu
me kë të ka rënë për hise të ndash
hapësirën që të përket në këtë botë,
me kë shkëmben sot ato pak fjalë,
ato pak fjalë të një murgu.

Murg, ushtar i një force të verbër
që të urdhëron të ngrihesh, të lëvizësh,
një force të ndershme, meqë e bën këtë me të tërë,
mirëpo shumë prej nesh nuk e vënë re
që e kemi njërën këmbë në det,
rërë në breg, yje në muzg.

Nuk e vënë re që gjumi qenkësh shpesh i rëndë
e të ngrihesh nga shtrati do të thotë që të mban vendi
e jo ti atë, që ligji do ta fitojë sidoqoftë betejën e pamundur
në të cilën hidhesh përditë e ku vret jo kohën,
por veten në ty, ku vret veç mendjen.

2

Ja edhe një ditë tjetër,
kur re të flesh mendove:
nuk ke nga ta dish, jo,
në do të zgjohesh
nesër përsëri.

Asnjë arsye pra
për t’iu gëzuar gjallimit,
asnjë arsye po ashtu për mërzi
apo edhe ca më thellë akoma:
Ja, një ditë e re përsëri nën diell
me gjasa se do të bjerë shi.

Mund të ngriheshe e të qëndroje drejt si lis,
po ashtu mund të këputeshe si mbrëmë
nga sëpata që të shemb përdhe.

Nuk është dashuria, jo,
ajo që na hedh përtokë a na përtërin,
është thjesht forca mortore
e përditshme.

Shmangi pra, në mundsh,
gjestet pro apo kundër ekzistencës,
rri në mundsh më të shumtën ulur
e rrufit si gjithnjë kafen tënde
tek hedh hera-herës sytë
nga ekrani në dritare.

Fqinjët e rinj që blenë shtëpinë ndanë
i kanë shtuar çatisë një pullaz,
tani po zgjerojnë katin e parë.

Ndoshta mund të kishin vrarë mendjen
ca më parë akoma, kur bënë një tufë me fëmijë,
mirëpo ky është cinizëm mendon
dhe të rimon padashur
”frikë” me ”prikë”.

Qiell gri, asnjë zog për bé,
ndërsa në lajmet online gjen si gjithnjë
fotografitë e kujt paska vdekur këto ditë
dhe të atyre që gjallojnë akoma veç për këtë,
dhe shkrimet e simbolet të duken dje e tani
si tufa insektesh që për synim kanë
të bëjnë fole në ty, verbimin tënd.

Të vjen të rikthehesh në shtrat,
mirëpo gjumin nuk e komandon dot,
kështu qenkësh edhe me pjesën
që të mbetet nga vetja sot,
atë të madhen, atë kot.

Të kollofit dita dhe qielli sapo ngrihesh
si një re, të cilës i duhet ose të lëvizë,
ose t’i hapë rrugë diellit, ose të bëhet shi,
ja: nisi të bjerë pikërisht ai tani.

Ja edhe një ditë tjetër
plot me re të vjetra nën diell.

3

Bie shi dhe pikat e dinë që jam një prej tyre,
rënë para 53 vitesh e ndaj më respektojnë.

“Është yni” - të shushurin në rënie një fshikje,
për të cilën nuk ka fjalë të tjera përpos ujore,
e ashtu siç pikat kërkojnë tjetrën nëpër ndarje,
ashtu më ndahen dhe më gjehen duart prore,

në të njëjtat vende, të njëjtat prekje, e njëjtë
është dhe ndjenja që kanë për njëra-tjetrën,
duhen pa e ditur pse dhe as s’duan t’ia dinë,
në do gjenden a jo pranë në çastet fundore.

Bie shi, por unë kam rënë, ka kohë, aq kohë
që pres të bie sërish, kësaj here pa u ngritur
sërish në qiell, për të rënë përsëri dhe prapë,
shiu këtë e di e ndaj më do se veç të bjerë

do dhe ai, të bjerë më së fundmi siç duhet,
të bjerë si vdekja, pa përsëritje, fund, ja kaq,
Ndaj e dua dhe unë, ngase e di se çdokush
tre t’katërtat e veta i ka prej uji, prej shiu pra

dhe pikat e shiut e dinë këtë e shushurojnë:
"Është yni” - thonë e ndaj më respektojnë.
Më lagin ku mundin sikur duan të më thonë:
"Ndaj biem mbi tokë, veç e veç më vonë.”

4

Dëlirësia që ndryhet në shi,
ç’shpezë e vogël që druhet shpejt
nga çdo lëvizje përreth, nga çdo puhi,
kur ushqehet me ato pak insekte që e bëjnë
elefantin e botës të rritur poshtë të turfullojë
dhe të hedhë feçkën me ujë përsëri përmbi,
pa ia dalë dot të çlirohet gjithsesi prej tij.

Ç’pagëzim i trishtë gjallesash qenkësh ky,
kur për të mbetur të bardhë për të verdhën e qiellit,
ndonëse nuk i ke qerpikët për të fluturuar mbi atë sy,
nuk i ke krahët për t’u përqafuar me të apo ai me ty,
u dashkan retë për atë simbiozë të heshtur,
ç’pagëzim i trishtë ky me shi!

Sa më të vogla vezët e tij,
çukitjet n’oborrin me rrasa t’asaj klloçke gri përmbi,
sa më të kthjellëta e të dëlira ato,
aq më shumë të vret sqepi që forcohet nga mosikja,
kur bën telart dhe i largohet si flok i padalë ende
qendrës nga frika, mendjes tënde foshnjore.

Dhe këtë vetëm shiu e di, ai dhe ti,
siç e di stuhinë veç një puhi,
kur trembet nga vetja
apo vetja trembet prej tij.

Tek drithërohet në dëshirën tënde
si lëkura e rrudhur e elefantit nga shpezë e vogël,
tek mbajnë përsëdyti zgjedhën e ëmbël e të rëndë
të mungesës sipërore, të zbulesës së asaj ç’kanë qenë
e ç’qenkëshin tani përsëri në një djerrinë ku kanë qenë
vetëm për vetëm me një tjetër që s’e shihnin dot.

Në një shkretëtirë të korrur ligsht nga mosrënia e një shiu,
të dëshiruar deri në mallkim nga simbioza me renë,
nga simbioza e dheut me farën, e varrit me djepin,
e njeriut me Hyjin e vet, e djal[l]it me të zotin.

5

Kur mbërritëm na strehuan
në një ish-shtëpi, ku tashmë banonin
rreth tridhjetë njerëz, me kombësi të ndryshme,
ne ishim dymbëdhjetë shqiptarë plus një dhe asnjë
nuk e dinte se ky ishte numri i apostujve në Ungjill.

Dymbëdhjetë muaj ka viti, mendova sot,
dhe bota është tekefundit e njëjta gjë si dikur,
një strehë e përkohshme për azilantë,
pa çka se disave prej tyre u duket
se qenkëshin rregulluar.

Qelës sime i është prishur suvaja në të majtë,
shpesh muret më rënkojnë a më paralajmërojnë
se nuk munden më të mbajnë edhe për shumë kohë,
tavani do të bjerë pastaj: mirëpo kjo dihej.

Kjo dihet nga gjithsekush e megjithatë
(e këtu nuk mundesha të mos buzëqeshja hidhur)
e megjithatë shumë prej nesh e ngatërrojnë veten
me banesën ku banojnë e qiraja paguhet vetiu,
me prishjen e saj, rrënimin e saj e kaq.

Vetëm kaq. Kjo dihet.
Asgë më shumë?

Pastaj të duhet të marrësh sërish rrugët,
kësaj here ato të qiellit, të ikësh symbyllasi
nga sytë këmbët prej çatisë, si oxhak i kotë,
në paskësh a jo krahë tymi që të mbetet
këtë s’ke nga ta dish e as nuk ka pse.

Shumë banesa ka në shtëpinë ku do të mbarosh,
dhe endacakë janë të tërë kësaj botë, mendova:
gjeta shkas për trishtim, por edhe për ngushëllim,
kur më mori gjumi e qeshë përsëri thjesht në dorën
e atij të huaji, qeshë përsëri thjesht një fëmijë i gjorë,
që ka frikë pa e ditur akoma nga të qenit njeri

dhe shkon e u futet në shtrat prindërve
a thua se rreket të kthehet në mitër e prej atje
andej nga ka ardhur, në banesën e vërtetë,
t’i futet nga oxhaku vetes, tymit përpjetë.

E të tillë ka shumë në qiell natën për kë s’fle dot,
për kë nuk fle(t) dot fare, pasi nuk ka fjalë për të.

6

Pak nga pak,
si të kishe gëlltitur pa e vënë re vetë
një akuarium,
kraharori nis të mbufatet
e fryma të të rëndohet
nga një peng i paqenë,
nga një mall i papërmbushur,
nga peshku i kuq i zemrës,
që vetëm hesht e vjen rrotull
diku atje brenda e të dhemb,
të dhemb pa e ditur pse,
se asgjë s’ke bërë
e prapëseprapë
të vjen rëndë,
të dhemb.

Të vjen rëndë që je,
të dhemb të qenit përposh
e fryma të ligështohet
pa e ditur pse.

Nuk ka shëlbim në të qenit vetëm,
duhet një tjetër për të ndarë me të
thërrimet që ia hedh hera herës
shpirtit të kuq të vogël të mbytur
në shi, në ujët ku i duhet të gjallojë.

Por kur e mendon edhe një herë,
në fund të fundit veç diç’ e epërme
mund të të mbajë kur të të thyhet ena
e të kërkosh për frymë duke u përpëlitur
në dysheme, pasi, në fund të fundit,
ai peshk i kuq i gjorë në kraharor
është ajo çka mbetet prej teje
kur të zhvishesh nga kjo enë,
pasi, në fund të fundit,
kur vjen ashtu rrotull e rrotull
nuk je gjë tjetër veçse akrep i kuq
në një orë prej uji si kollë pa zë
për sytë e tu të rrumbullt.

✆ Arb Elo