KU(R) BIE PIKA
Papritur dëgjohet njëkohësisht rënia e kambanave
dhe frushkullima e një helikopteri të ndihmës së shpejtë,
që transporton gjindjen e meshës drejt e në spitalin e qytezës,
me termometër nën gjuhën ende të amësht nga nafora,
nën gjuhën e tharë: diagnoza është natyrisht latinisht,
ndërkohë që në pijetore karnevalistë të dehur,
me kapela me pupla, shirita dhe shpata false,
këndojnë me gjuhë të trashura në dialekt
nuk merret vesh saktësisht se çfarë.
Të mërkurën e përhirtë
bie qetësia e do të pllakosë deri për Pashkë
mbi qytezën e pastruar pa gdhirë akoma mirë
nga kushedi se ç’erëra, shpirtra, apo thjesht fare:
nga punëtorët e zellshëm të komunales,
edhe këta me uniforma portokalli
si holandezë fluturues atypari.
Në një farë mënyre e ndien
se në stinë të këtilla Jeti dhe Jeta
ia kanë dalë më në fund t’u hedhin hi syve
kriptozoologëve dhe mikrobiologëve që i (për)ndjekin,
prindërve, shtetit e priftërinjve që duan t’i martojnë,
por që tani u duhet të veshin kostume qesharake,
plastike, njëlloj për të gjithë, si dikur në Ninive,
t’u venë gojëve theksin, maskat, syve kllapat,
të vulosin shqisat pra, aq pak sa qenkan.
Kambanat janë saundtreku i ditës
Dhe gjer disa muaj më parë më bënin nervoz
me sugjerimin e nënkuptuar që dita ime duhej të kish një kuptim,
të cilin nuk isha në gjendje as ta rrokja e as ta vija në jetë.
Po qyshkur u shfaqën maskat e njerëzit ngjajnë aq shumë me qen
më zbavit, kur bien, mendimi se mund të ish vërtet ndonjë film ky
i xhiruar fshehurazi e që shfaqet për freaks-a bastesh diku në Azi,
në kanale a kinema ilegale, për t’i bërë presion ndonjë politikani,
në mos në kazino ku vihen para për rezultate rrahjesh spontane
si do të reagojë Filan Fisteku në hotel, pasi e ka fituar atë loteri,
kur i bie celulari në sauna dhe mikesha pranë i dërgon mesazhin
se botës i kanoset një asteroid tjetër dhe u duhet një bunker i ri.
Ku bie e bie vetëm pika,
ku qeni shndërrohet në dingo,
ku dëgjohet vazhdimisht: Bingo!
veçse sirena, kambana e zile,
ku(r) bëhesh me hije
se ta kanë me hile
a s’hedh më hije,
ku(r) të bie kresë a nga kryet
pika në gjellë e në qiellzë
dhe prej atje si naforë mbi gjuhë,
mbi gjuhën e vdekur keq,
si rënia e një të fikëti në radhën për bukë,
si fati i një amfore të fundosur antike
e një qytetërimi të zhdukur.
E një dreq e di pse të ndërmenden
vezët e Peshqve shtatzënë kësisoj me Ujorin
dhe barqet e tyre të çara nga shpërthimet në hapësirë
me rropulli të çuditshme si udhët që merr qumështi,
gjuajtjet me dinamit në zona të ruajtura me ligj,
para se të të zërë për gryke a për dore gjumi
dhe të shënojë si gjithnjë trepikëshin,
ndërsa të shajniten nëpër shtigje
që mbarojnë veç greminave
pamje të ngrëna retorike.
DYER, DOREZA, GISHTA
Me t’errët nënshkruajnë ata që japin shpirt
veç tri pika në faqet e zeza të kujt fle tani.
Blues i bardhë shiu që as nuk e dëgjon kush,
as nuk shihet në bie, që as veten s’e sheh dot.
Pikë për pikë nënshkruajnë
natyrisht saktë me atë shi
si kambanë kishe
me atë folje vetvetore ikjeje
emrin që kishin.
Që e mbishkruan
me qumësht njeriu pastaj
kush merr zemër.
Po ato fletë në pergament
me ditë e me netë,
me symbyllas skllevërish të ngratë
në pambukoren me kate
ku boçet janë po vetë -
me to mbushen shtratet
dhe dyshekët e spitaleve.
Dyert e stacioneve
janë si ndarjet në huall,
të tëra njëlloj gjithashtu,
hyjnë e dalin si fjalë goje
njerëz të hutuar nga ajo gjuhë e vdekur,
infermiere punëtore si bletë të bardha,
njerëz kudo që të rrijnë kundruall.
Në shqip i themi sy magjik,
-në gjermanisht i thonë spiun-
ndoshta kjo ka të bëjë me anën e derës.
Kur gjendesh jashtë e pret të hapet dera,
ai qelq mund të jetë vërtet magjik për vizitorin
siç edhe spiun për të zotin e shtëpisë.
Mirëpo a nuk banojmë të gjithë
në apartamente me qira, pa kontratë?
Dhe: a e ke menduar vallë ndonjëherë
që dallimin nuk e bën ai sy pa një tjetër,
por vetëm e vetëm ajo derë?
Dyert e stacioneve
janë të numëruara
si ditë shtatzëna me netë,
janë si anët e një pasqyre me fletë,
ku kundron veten vetja,
dy janë gjithsej, mbase
të huazuara nga njëra-tjetra.
Veç porta kryesore e spitalit,
si fjalët: BaBa, NëNë, MaMa, Atë,
përsërit veten e saj në çdo rrokje.
Por vetëm kujt del përgjithnjë, pa zë,
a kujt vjen prej andej duke qarë,
i verbër dhe i shurdhër,
i rimon së prapthi si kandar,
-si kafeja pa sheqer
me xhinsa të bardhë qumështi-
porta e parë
me atë të fundit.
© Arb Elo