Mos ka qene fshati shqiptar i mandrices ne bulgari
stalker je nje poet.
valeska grisebach i paske pare nje pune me pare, “deshirat”.
Si rralle ndonjehere, nuk me kujtohej që kisha parë edhe nje tjeter film nga kjo regjizore !!! É mbaj mend fort mirë “Deshirat”, por ka 10 vite dhe Valeska Grisebach nuk ka bere tjeter film qe prej asaj kohe! DHE é kisha harruar KOMPLET !
Sa për “poetin”, pertej shakase: kjo puna e poetit me bën të mendoj dicka per epoken qe jetojme.
Duke qene se ajo eshte cinike e reaksionare, me sa duket ajo ka mundesuar qe JO rastsisht, heronjte kryesore te filmave me të mirë të ketyre viteve të fundit të kene dicka të perbashket. Konkretisht: ata mund të quhen Ventura (Juventuda Em marcha), Mr. Merde, Chen (Kaili Blues), Paterson apo Toni Erdmann dhe se fundmi Meinhard (Western); ata mund të flasin respektivisht portugalisht, merdikisht, kinezçe, anglisht apo gjermanisht; ata mund të jene respektivisht muratore, lypsqarë, mjekë, shoferë, pesnionistë apo ish-legjionarë, amà e kane nje gje të perbashket: të gjithe janë…poete !
Ekzistenca e tyre (rrjedhoje e kohes qe jetojme) ka mundesuar realizimin e filmave me të bukur për secilin nga keto 10 vitet é fundit !
Prova në imazh:
Poetet e shekullit të 21 (“Na të birtë e shekullit të ri,
që plakun e lamë në “shejtnin” e tij” - do thosh Migjeni) :
Boh, sa filma shikoni dhe ju! lol. i beni zbor kokoshkave.
Jo, ka dicka tjeter shqiptare në film. Në fund të tij, kur shfaqen titrat, janë titujt é disa kengeve qe degjohen gjate tij (si pjese intégrale é tij, se filmi NUK ka muzike fare). Njeren prej tyre duket se e kanë shkruar dy shqiptare (tekstin dhe muziken) : dallohen qartazi nga emrat. Por nuk po jap’shume detaje për natyren é kenges se ka të beje me vete filmin…
E kish cekur Maren Ade temen e takimit te vendeve te Ballkanit (ne BE), me Gjermanine, qysh me Rumanine e Toni Erdmann. Kesaj here ka vendosur ta takoje Gjermanise, me tjeter vend Ballkanas te BE, Bullgarine. Nuk di ku deshiron te dale permes perplasjes se ketyre kontrasteve.
sa per “poetin” une s’para i kam qejf keto percaktime, plus, ka marre konotacion demode fjala, me ndryshimet e koheve. Por fola pa shaka, me vjen ta mesoj permendesh review-ne me fjalite e saj gjithe percaktime matematikore, e njekohesisht mbushur me muzike.
Nga poetet e shekullit XXI me siper perzemer kam me shume Kaili Blues dhe Paterson. Nuk distancoj dot mes tyre dhe te dy jane te medhenj. Menjehere pas vjen Toni Erdmann.
Asgjekundi dhe gjithkund. Analizë e realitetit europian te sotem. Por jo vetem (radiografi shpirtrash njerezore, njekohesisht - sa per te permendur nje tjeter aspekt).
Kinematografia e mire eshte shumeplaneshe, ashtu sikurse shpesh i ka brenda disa zhanre (ja, ky i fundit, qe evokon filmat western amerikanë, gjithe duke i zhvilluar ngjarjet ne nje fshat bullgar!), disa tonalitete (drame, satire… etj etj).
Wealthiness ! - me duket se i thone andej nga anet e tua
po patjeter, wealthiness, richness, etc.
(mendoja tani, Maren Ade me tematikat e Evropes lindore eshte njeriu i Evropes perendimore qe eksploron realitetin e ri, tashme jo ne shtepi te vet, permes nderveprimit me emigrantet nga lindja. Por ne shtepi te tyre, te emigranteve, ne territorin “e huaj”, ne token e lindjes. Keto udhetime eksploruese japin mundesi njohje tjeter, si nje lloj “New World” i Terrence Malick ne kontekst eastern european. E mbyll ketu se s’kam pare vecse trailerin)
Zeqo ke nis dieten 
nuk e di se si i ka shpetuar grupit kinofiloid komunisto-id antimperialistoid antifashistoid qe dergimi nga Evropi i puntorit gjerman ne katundet bullgare eshte pushtim ekonomik neokolonial i Rajhut te Trete, e duke qene ekonomik eshte me pushtim se pushtimi politik, dmth ushtarak, i Rajhut te Dyte hail hitler.
per te kuptu idene, kapeni ket citim nga nje analize e librit “Puntori” te fashistit Junger:
“L’operaio” – che discende direttamente dal combattente delle grandi “battaglie del materiale” – è una specie di soldato della società industriale pel quale la tecnica è divenuta una misura fine a se stessa, non un mero ritrovato sulla via del benessere e della borghesizzazione. L’“operaio” svincola la tecnica dal servizio della società borghese e la afferma come una grandezza autonoma, unità di idealità e di pratica, di fede e di stile. Egli appartiene al tipo umano messo a nudo dalla guerra, non quella facile ed entusiastica del ’14, ma quella aspra, arida, durissima del ’16, del ’17, del ’18, che ha educato a una tenacia mai conosciuta, una pazienza fine, fredda, metallica. È un tipo che lo Jünger, con quella mistura d’osservazione astratta e concreta che salda in lui il teorico al letterato, descrive fisicamente: «il viso ha perduto la varietà dei tratti individuali mentre ha guadagnato quanto a decisione e durezza dei lineamenti. È divenuto più metallico, quasi galvanizzato alla superficie; l’architettura delle ossa ha più risalto, vi è una semplificazione e una tensione delle linee. Lo sguardo è fermo e calmo, addestrato alla osservazione di oggetti da cogliere in stati di alta velocità. È, per questo, il volto di una razza che comincia a trasformarsi nelle esigenze speciali d’un nuovo ambiente, nel quale l’individuo non rappresenterà più una persona o un individuo, ma un tipo»
L’uniforme fa la sua comparsa in ogni ambito della vita, gli operai assomigliano così ai soldati e i soldati sono operai.
o kinofilida stalkoida, lexoni mer ketu gjermonet, çer lesh komunistash jeni ju, lexoni per puntorin se çfar figure osht! ahahahaha 
. O komunista te fendur, akoma me te fendur se antikomunistat antifende!
Il soldato che ha saputo affrontare il pericolo della prima linea e l’operaio che ingaggi una lotta per il dominio con la potenza tecnica sono entrambi tipi umani appartenenti alla stessa figura, entrambi mossi da quello che Jünger definisce realismo eroico, un atteggiamento coraggioso e al tempo stesso disincantato di fronte ai rischi che ci si trova ad affrontare. Un comportamento che, ancora una volta, differenzia l’operaio dal borghese e dalla sua mentalità “romantica”, incapace di agire concretamente nel mondo.
La guerra ha segnato dunque la fine per il mondo delle certezze e delle comodità borghesi. Rompendo con la concezione borghese del lavoratore, Jünger sostiene che «gli autentici movimenti operai devono essere considerati, contro l’opinione del borghese – comunque egli li abbia accolti, approvandoli o respingendoli – non come sollevazioni di schiavi, bensì come mascherate azioni di signori e dominatori». Il movimento dell’operaio, la sua capacità di imporre il suo dominio e di porre fine alla società borghese sono la manifestazione di un impulso prometeico affine alla tensione al Superuomo. I nuovi valori, i valori a cui la forma dell’operaio dà vita, i valori che devono sorgere e che per sorgere devono annientare i vecchi valori, non hanno niente a che fare con i valori del progresso. Si prefigura così il sorgere di un mondo nuovo, sorto sulle macerie del mondo borghese, costruito attorno alla forma del soldato operaio, capace di dar vita a nuovi ordinamenti che non si fondano più su base statale, ma planetaria.
Ku e pe!?
Ndjehet ke komenti…i beni zbor kokoshkave thua e jo filmave…te shqeteson i ngreni gjate movie watching…
Do ta shoh, faleminderit!
Kam pare keto dite “Cemetery of Splendour” dhe m’u kujtua qe pate shkruar dicka per te, por s’e gjeta me te paren. Mbreme pashe nje film brazilian me nje aktore vertet te mire. “Aquarius” quhej filmi; aktorja Sonia Braga.
Cemetery of Splendour duhet te jete fantastik ne ekran te madh (qe s’kam pas mundesine), gjithsesi sh i bukur por jo aq i kollajte. Gje e mire qe eshte blogu i cili ndihmon (dhe sugjeron).
Aquarius eshte film çarmatoses (sepse mbahet mbi të gjitha nga loja é nje aktoreje, dhe aktoret kanë armet é tyre kur luajne - prej nga çarmatosës). Por DHE regji (mizaskene) ka goxha ai film (unë adhuroj pjesen é parë, ate të viteve 70). Dhe mbylljen!!
Ka qene në top10 tim të 2016 (por ‘review’-ja për të ka humbur…)
nje vleresim nga review e Aquarius qe ka shpetuar “gjalle”
por ajo qe bie mbi te gjitha ne sy eshte atmosfera douce-amère (bittersweet) e filmit