Ndërsa shumica e shqiptarëve luftojnë për të mbijetuar, për të gjetur një vend pune, për të paguar qiranë apo për të mos u larguar nga vendi — pushteti në Shqipëri është kthyer në një kurorë që s’zbret më nga froni.
Më 11 maj 2025, shqiptarët zgjodhën sërish Partinë Socialiste. Me mbi 52% të votave, Edi Rama e siguroi mandatin e katërt, në një vend ku mungon drejtësia, ku korrupsioni është sistemik dhe ku jeta e përditshme është bërë një garë për të mbijetuar, jo për të jetuar.
Në vendet normale, një qeveri që për 12 vjet është zhytur në skandale, që është akuzuar për lidhje me krimin e organizuar, për vjedhje tenderash, për shkatërrimin e institucioneve të pavarura, do të ishte ndëshkuar me votë. Në Shqipëri, ajo shpërblehet.
Si shqiptar, si prind, si qytetar që e do këtë vend, më dhemb kjo zgjedhje. Nuk është më çështje e majtës apo e djathtës — është çështje morali, ndërgjegjeje, durimi. Deri kur do e pranojmë të keqen si normalitet? Deri kur do mjaftohemi me pak, thjesht sepse kemi frikë nga ndryshimi?
Shumë thonë: “Po mirë, Berisha është më keq.” Ndoshta për dikë është. Por a është kjo arsye për të votuar një regjim që na ka bërë të ikim, të heshtim, të pranojmë poshtërimin si mënyrë jetese?
Në këto zgjedhje kishte mundësi. Kishte parti të reja, njerëz të ndershëm që luftuan pa fonde, pa televizione, pa patronazhistë. Por shqiptarët, në shumicë, i lanë të vetëm. Dhe zgjodhën të votojnë më të njëjtët që na kanë vjedhur shpresën.
Nuk e kuptoj më këtë vend. Si mund të ketë njerëz që u jepet një shans për të ndryshuar, dhe ata zgjedhin vetë zinxhirët e vjetër? Si mund të votohet një sistem që për 12 vjet ka eksportuar shqiptarë dhe importuar klientelizëm, beton dhe propaganda?
Këto zgjedhje nuk i fitoi thjesht Rama. I fitoi frika. I fitoi resignimi. I fitoi bindja e rreme se “këta të paktën na lënë të marrim frymë”. Por në një vend ku fryma është e helmuar, heshtja është bashkëfajësi.
Sot nuk jam vetëm i djathtë. Jam i lënduar. Sepse e ndiej që Shqipëria po vdes pak nga pak — jo nga uria, por nga mungesa e reagimit. Dhe kur një popull nuk zemërohet më, nuk irritohet, nuk ngrihet — ai popull është i pushtuar, edhe pse pa tanke në rrugë.
Ky nuk është më thjesht një apel politik. Është një britmë: Mjaft! Zgjohuni! Nuk mund të lejojmë që fëmijët tanë të trashëgojnë këtë apati. Ndryshimi nuk vjen vetë. Vjen kur njeriu thotë: “Jo më!”