Me pjesemarrjen e tij Fesivali Kanes ka marre nje cmim (vs. e anasjellta). Regjisoret pjesemarres do mburren qe punet e tyre u rreshtuan krah Godard-it.
Me duket e ke zbardhur tashme, kryetar jurie ket vit eshte Kate Blanchet.
Te shpresojme ne mencurine e kurajon e saj.
Eshte turp kjo qe kan bere me Godard gjashteteshin. Por nuk kane ç’te bejne tjeter perveç turpit, siç e kam thene edhe here te tjera, Perendimi nuk mund te beje me gje tjeter me teper revolucion se rev. 68, dmth te kaloje nga thanatos ne eros - mos beni lufte, beni seks - dmth te rrije ne vendnumro pallo! duke pergatit luftra te ardhshme vetem periferike qe dalengadale i afrohen qendres, derisa te mos kete as qender. Kjo eshte shenje qe Perendimi eshte perfundimisht i ezauruar, e ka mbetur vetem nje vdekje e bute.
Vete Godard e ka pranuar nga vitet 90-te se brezi i tij ka deshtuar ne nje interviste me Enzo Biagi dhe nje shoqe armesh Maria Mafai, fatkeqsisht video nuk gjendet me ne jutub. Dhe ne qoftese ka gje per tu admiruar Godard eshte kjo vetedije. Qe ben sikur e harron, tregon qe e ha turpin me buke, gje qe nuk eshte hera e pare qe e ben.
ha ha turp me buke o Godard macron, hahahaha o Katror qe voton Trump.
Jurite e Kanës si jurite e Kanes… : varet se sa do e kapin mesazhin. Sepse mund te mendojne qe Godard nuk ka nevoje per çmim (gje plotesisht e vertete!!), dhe nuk u shkon mendja tek e anasjellta
Te shohim! (8-19/05/2018)
Aqua, si te duket arti modern krahasuar me ate klasik?
Arti modern nuk eshte elitar qe te kete nevoje per çmim. Shkrimtari i modh s’ka nevoje per çmim qe te jete i modh.
dhe nuk u shkon mendja tek e anasjellta
Kjo eshte edhe me shume e vertete ne fakt. Qe Juria, dhe spektatori ne pergjithesi, te mos iu shkoje ne mendje se Godard eshte aq i perulur/humble si krijues dhe hyn per konkurim barabar si te gjithe.
Emri i madh i tij dhe historia qe ka bere ne fushe, per spektatorin e keqedukuar por dhe Jurine ndoshta njelloj, barazohen me kult te individit qe ata vetekrijojne mbi Godard. Nderkaq hyrja e vazhdueshme e Godard ne konkurs, ne rradhe me te tjere, deshmon qasjen e kundert te tij, ate qe ai ka mbetur me kembe ne toke ashtu sic presupuzohet te jete dikush nese pretendon te jete krijues…
varet sa do e kapin mesazhin
!!
çfado te beje Godardi mbete nje artist i modh!
Nuk merr pjese ne Kane, Godardi eshte i modh, nuk e ul vehten ai per te mare çmim ne Kane!
Merr pjese ne Kane, eshte i modh prap, shum i modh, nuk ka nevoje Godard te tregoje qe eshte i modh duke mos marre pjese ne Kane. Ai eshte i modh edhe kur si gjithe te tjeret merr pjese ne Kane, tregon anen njerzore te tij, biles pranej osht i modh, se osht i vogel.
Dhe mbi te gjitha eshte i modh qe na i shkeleu vazhdimisht neuronet tona duke e justifikuar çfardo qe te beje, edhe kur vepron kunder. Le qe i here vetem kunder vepron gjithnje, s’eshte si te tjeret qe jane servila peqe lepe.
Ky eshte tashme lejtmotivi i filmave te tij qe nga vitet '90: “Kinemaja vdiq. Rrofte kinemaja!” : nje prej kryeveprave te tij (ne mos kryevepra absolute !!), eseja kinematografike 260 minuteshe “Histoire(s) du cinéma” pikerisht kete teme ka ne qender te saj
Ose siç e thote shume shpesh edhe ai vete: “Une jam i famshem, por filmat e mi askush nuk i sheh” (nepermjet frazes-lojë : “Je suis connu, mais je ne suis pas reconnu”).
I fshiva (cfare me citove) m’u predikim nga ana ime
Kultet mbi individin, si nxjerrje e tij krejt jashte kontekstit real dhe perfshirje te tij ne kontekst pushteti/power qe eshte dominance sociale.
Nderkohe kjo eshte e fundit ku mund te synoje nje si Godard. Ajo cfare do ai jane filmat e tij bere per shikim e reflektim. Tragjedia e rraces se njeriut.
nga lista me rane ne sy tjeter dy iranianet, farhaadi, dhe italiania rohrvacher. Ndersa Garronia nuk me le shije shume te mire.
Shenjat jane te mira, dominance e kinemase jo mainstream.
Godard tashme eshte bere sinonim i kinemase rioshe rivoluciinarizuese qe permbys veten.
Capitolo 4(b): Les signes parmi nous
L’ottavo episodio è una sorta di epilogo delle Histoire(s).
“I segni fra noi” segni non spiegati, ma disseminati dal cinema. Tutto è in continuo divenire, muoiono gli stati e l’Europa. Così l’autore si concentra sull’immortalità dell’arte e soprattutto delle immagini forti; l’episodio si chiude poi con la sua immagine sovrapposta ad una rosa gialla. Questa rosa a sua volta si trasforma, finché alla fine sullo schermo si alterna l’immagine in bianco e nero di Godard e l’immagine a colori del quadro di Francis Bacon del 1957 “Étude pour le portrait de Van Gogh”.
Ky eshte fund i filmit “Histoire(s) du cinéma" te Godard, vdesin shtetet dhe Evropa, jeton vetem arti i pavdekshem ne hava, dmth arti i Godard, portreti i te cilit shkrihet me nje studim te Francis Bacon (artist i modh, mjeshter, psikopat sums) qe i ka bere riprodhim modern nje portreti te Van Gogut (artist i modh, mjeshter, psikopat qe preu veshin e vet dhe ja dhuroi nje prostitute):
t’gjithe jon t’mdhej, edhe mjeshtra t’mdhej qe ta marre vesh Aqua se t’mdhej qe jane artistet e mdhej qe jane kunder kultit te individit, dhe pranej shpresonin tek Mao Ce Duni.
“Kinemaja vdiq. Rrofte kinemaja!”
Tjeter arsye qe Godard anashkalohet nga cmimet.
Kinemaja e sotshme e devijuar aq shume, saqe punet e Godard shihen si objekte kurioziteti, gje qe ia zhvesh seriozitetin konsiderates se gjykuesit trushpelare, duke i lene te shihen si dicka pa lidhje me kinemane, nderkohe qe puna e Godard kembengul te jete kinemaja sic u shpik ne origjine, e gjeneruar prej te njejtave shqetesime origjinale qe e linden.
Cannes eshte konkursi ku gjykohen e vleresohen keto pune, prandaj merret pjese. Nese Cannes ka nderruar funksion a qellim, eshte gje qe mund te dyshohet, por jo te lejohet.
Ai lloj “revolucioni” qe elita e mbaruar kinematografike e Brezit 68 po perpiqet te rievokoje me emrin e Godard eshte i mbaruar. Eshte njesoj si te perpiqesh te fusesh Brixhit Bardon si nje seks simbol i rizbuluar ne filmat e sotem per adoleshente. Njerzit jane te lodhur nga 50 vjet zderhallje neper perversitetet frojdiane dhe kane nevoje per nje terra ferma ku te hedhin rrenje per te ndertuar jeten, familjet dhe marredheniet sociale te shkaterruara nga dekadat e liberalizmit dhe kaosit social e moral. Eshte e vertete qe ky brez i cili tashma biologjikisht do dale nga loja brenda nje dekade ka akoma fuqine e parase per te investuar ne propaganden dhe filmat e tyre, por edhe efekti qe keto po bejne tani mbi njerzit po shkon ne perpjestim te zhdrejte me leket e shpenzuara. Dhe ky eshte momenti i ktheses. Mjafton te shikosh idete dhe interesat e reja populisto-popullore qe po gelojne gjithnje e me shume ne Europe pasqyrimin e te cilave ky art i sponsorizuar perpiqet ta anashkaloje me cdo kusht. Lexo Houellebecq per ta kuptuar me mire kete qe po te them. Kerko dhe listen e filmave qe luajne sot ne nje movie theater ne Amerike dhe perpiqu t’i pergjigjesh pyetjes se pse 99% e filmave zhvillohen ne shoqeri distopike te instaluara ne bote te panjohura, ose jane thjesht soft-porn comedies.
o Katror mir ja ke bo kritiken kapitalizmit, por nuk je mire me çfar do vije mbas kapitalizmit. Shpresa jote eshte Houellebecq? Por ky eshte plehre fare, me keq se Godard, me keq se eshte me degradim ne kohe, jo se Godard eshte me i mire. Houellebecq eshte qelbsin fare, mund te lexohet si art, jo per t’iu referuar si orientim i kohes.
megjithse asgje te re nga fronti i perendimit, per ty eshte i mire kush eshte kunder komunisteve, nderkoje qe komunistet jane fenomen historik, nuk ka mbet asnje per be. Tani ka vetem godarde dhe houellebecqe.
he se harrova, ka edhe trumpiste qe bejne hahahaha
Garronia eshte tmerr, por ka blere aboné në Kanë kshu qe… . Shto qe duhen gjithmone nje a dy filma italianë në konkurim (eshte në traditen e atij festivali kjo gje: kinemaja franceze e ka parë gjithmone si motren e vogel te pertej Alpeve ate italianen por dhe kjo é fundit, vdes të marrë vizen e mirarimit intelektual nga motra e madhe).
Nuk di c’ka qullosur Spike Lee, ka vite qe nuk kam parë nje film të tijin. Por ndofta mund të na surprizoje! Ishallah!
Kam nje parandjenje qe surpriza kete vit mund të vije nga David Robert Mitchell, nje regjizor indipendent amerikan i cili para nja tre vjetesh kish realizuar “It follows”, në mos më të bukurin, nje nga më të bukurit filma horror-fantastikë qe mund të kem pare keto vitet é fundit (për dreq, nuk e kam komentuar në blog, por perpiqu ta gjesh: eshte nje meteor kinematografik i bere me të njejtin pasion e talent si psh “Kaili blues” - permenda nje film i bere nga nje regjizor shume i ri, meqe edhe amerikani eshte i tille; besoj se gjehet pa shume veshtiresi).
Por dhe vete plot-i i filmit eshte interesant (për më teper qe kam parasysh se si filmon ky regjizor) :
" Sam, an affable but aimless young man, becomes an unwitting detective who quickly finds himself in over his head as he investigates the mysterious disappearance of his beautiful neighbor, with whom he has fallen in love. As he combs through Los Angeles searching for any kind of clues he can find, he stumbles upon a larger, more sinister conspiracy than he ever imagined, involving billionaires, celebrities, urban myths, and even pop culture as we know it"
É deri dhe posteri eshte i bukur:
Traileri (qe po e zbuloj right now) paska goxha tone Lynchiane (Mulholand Drive).
it follows eshte bere me mjaft mjeshtri, e kam pare gjysmen, per mungese kohe. Dikur e kemi permendur ketu ne blog, pasi gjendej me titra shqip, merite ndoshta e te qenit film horror, thriller. Vizualisht te kujton traditen e filmave amerikan horror te viteve 40, tip cat people 1942 te tournier.
Sot pashe ready player one, ja vlente.
a me duket mua apo ky vit ka goxha prurje nga autore te mire?
Në kinema? (pyetja eshte në sensin: ka dale atje?)