Starti i fluturimit të një çafke buzë një kanali: nga palëvizmëri estetike absolute e një statuje prej mermeri, në një shpalosje madhështore krahësh në slow-motion, dëshmon përsosur gjendjen e harmonisë absolute të Krijuesit, ku statika dhe dinamika, stabiliteti dhe aktiviteti identifikohen në mes tyre. Motoja e Hyjit, si dhe e çafkës, është Immobilis in Mobili; pak ndryshe nga motoja e Nautilusit të Kapedan Nemos: Mobilis in Mobili (=I lëvizshëm në element të lëvizshëm).
Sado e madhe dhimbja e vuajtjes së momentit, mjafton imazhi prekës i startit të një çafke si ngushullim se ka akoma shpresë: “Si do të ndodhë, Unë jam këtu!”.
Herë pas here Giangiacomo Feltrinelli thërriste punonjësit e shtëpisë së tij botuese për takime të pafundme gjatë të cilave i çante tajaren për orë të tëra me fjalime të ndezura revolucionare. Gjatë njërit prej këtyre takimeve Bianciardi (autor i romanit “La vita agra”, materiali me i mire per te njohur ndryshimin dhe degradin e Italise pergjate bumit ekonomik ne vitet 50-60, realizuar edhe film me protagonist Ugo Tognazzi), i mërzitur nga retorika pseudorevolucionarizmi i punëdhënësit të tij milioner e arkimiliarder, u ngrit, eci drejt daljes se salles, por në vend qe të vishte pallton e tij të vjetër, te kthyer e rikthyer persembrapi kushedi sa here, veshi pallton shumë elegante dhe të shtrenjtë, te llojit Gamilje, te Feltrinel miljarderit. Para se te dilte, tek porta, ai u kthye për një moment, hodhi një sy përreth, ngriti grushtin dhe bërtiti: “Rroftë lufta e klasave!”. Pas kësaj ai doli jashtë, krenar për pallton e tij të re.
Në relacionet me tjetrin keqkuptimi është rregull sepse mungon besimi tek tjetri, kihet frikë prej tij, e më tej kreshendo: urrehet tjetri (frika pjell agresivitetin). Në këtë rast edhe për muhabetin më të thjeshtë, energjitë nuk harxhohen për të kuptuar, por për tu mbrojtur duke u fshehur mbas koracës së hipokrizise, mirësjelljes, tolerancës, ose më keq për të sulmuar tjetrin si armik i rrezikshëm, edhe kur këto të gjitha nuk janë të nevojshme, por janë frut i një fantazie të sëmurë nga frika prej tjetrit. Prej këtej pason vlera e jashtëzakonshme e miqësisë, dmth besimit absolut tek tjetri. Në këtë rast energjitë nuk harxhohen për urrejtje dhe grindje, por për të kuptuar.
Thënë më në përgjithsi: njeriu nuk kupton botën, sepse, në gjëndje permanente urrejtjeje dhe krimi, energjitë njerzore shkojnë për dhjamë qeni.
S’ka të bëjë fare, shkruan apo nuk shkruan libra, budallai po budalla ngelet, çfardo të bëjë. Madje me keq, nuk ka me budallë se budalla që shkruan libra. Por kjo merret vesht tamom kur merr fund një epokë, siç ndodhi me marrjen fund të komunizmit, kur edhe budallejtë që shkruanin e prodhonin vepra arti e kuptuan se ishin budallenj e filluan të mohonin dhe të mos përmendnin veprat e tyre, të turpëroheshin nga vepra e tyre, me të cilën dikur mburreshin. Tjetër punë se filluan të shkruanin e të prodhonin art ndryshe nga si soc-reali, budallenj kishin ngelur pësëri, veçse ishin budallenj ndryshe, nga budallenj soc-realë u kthyen ne budallenj kap-realë. Nuk ka ndryshm as midis llojit të budallejve që sot ankohen se libri nuk përfillet, sepse i njëjti ankim, në stil të ndryshem në kontest të ndryshëm, dëgjohej edhe atëhere, bile ankohet i njëjti person, të cilit i jipet akses në media. Sa here hap televizorin ose kompjuterin gjen ndonje koqe që ankohet se libri nuk përfillet, dmth nuk përfillen librat që ka shkruar koqja.
mirjam,
ne rregull e ke ti me reply, por meqe nuk vlen shume per tjeter, ketu jemi duke fol me vete, un e perdor blogun si ditar. Nje koment i shkurter ose nje mendim i shkurter, me vone merr permasat e artikullit, sherben si berthame kondensimi per me vone. (edhe nga ky koment mund te dale me vone nje shkrim )
Nese je i shqetsuar per reply e mija, na thuaj ndonje gje lidhur me librin dhe lexuesin, un e kam hap lojen, topin ne fushe e ke.
në fakt, dufin e kam me rubrikën nga kënga në këngë
dëshiroja të përshëndesja peshqit me rastin e ditës së bekuar por…
përsa i përket librit dhe lexuesit, ki parasysh se romani i fundit që kam lexuar është dimri i vetmisë së madhe…
më pas rrëfimet e pjerit
por dufin mund ta kesh me keto qe shkruaj une her pas here, edhe duf ne menyre inkoshiente, pa problem un jam koshient qe shpesh here jane ide akuzuese.
provokacija !
si ta kam thënë dhe më parë shkrimet e tua, nuk di në se fjala e duhur është lexoj por i shijoj bukur duke iu kthyer herëpashere dhe gjithmon gjej diçka të re.
(nuk i gjej dyplanshe, piatto), shumplanshe i gjej. mund të gjej dhe diçka që ty ndoshta nuk të kishte shkuar mëndja por duke qënë se shkrimi, kritika e shkrimit nuk është lënda e ime e preferuar , rezervohem.
e di kete, e kam kuptuar, dhe e ke thene ose lene te duket edhe here te tjera, dhe te falenderoj. Por di edhe qe shkrimet kane nje agresivitet akuzues, qe eshte nje e mete, megjithse ndonjehere edhe mund te funksionoje per mire. Por une nuk di te bej ndryshe, ose akoma nuk di. Nuk kam me ke matem, sono solo!
bëje dhe lëshoje
unë jam kurioz të dija fatin e shkrimtarëve klasikë (dhe jo vetem) po të jetonin në epokën tonë*.
shekspiri në fb tuj thon molierit: ik re trap pse kshu shkruhet?
pushkini bodlerit: dhe e qu poezi?
xhon belushi do ish ài apo do e kishim ktu tuj denoncu krimet enverit?
vet enveri në fb duke pyt memetin: a iku gjermëni i fundit a të qivja udhët?
ps: nëse epokat e personazheve të lartpërmëndur nuk përputhen, varitopat.
Interneti eshte shenje teknologjike mediumi e nje momenti historik te veçante qe i jep fund konceptit klasik te shkrimtarit ose me gjere te autorit, njesoj si globalizmi i jep fund konceptit te nacionit, dhe shume e shume koncepte fundesh te tjere ne çdo fushe. Pra shkrimtari ka nordh si koncept, vazhdon te rroje duke u ankuar qe nuk ja var njeri. Autori eshte specie e destinuar per shuarje, e nuk do te thote asgje qe vazhdon te rroje e te ankohet si zvarranik, e njejta gje ndodh me specien e shuar te dinozaurve qe kane lene trashegimtare qe vazhdojne te zvarriten edhe sot ne ishullin Komodor te Pacifikut.
si lo so, lo so. Un dite po lexojsha Jungun, dhe thoshte se duhet me gjet “sé stesso”, e ate dite e kuptova se un nuk jam kurre vetem, sepse, perveç unit, osht edhe sé stesso-ja. Vetem se ka vite qe e kerkoj gjithanej se stesso-n: “o se stesso ku je?”, e se gjej dot. Kushedi ku do jet mçef, osht klysh kurve se stesso, mçifet sa anej knej, e se kap dot, lu kukamçefti klyshi, bo numra. Vetem orakulli i Tempullit te Delfit e ka gjet, e s’dihet se si, osht nje nga misteret e Greqise se Lashte.
-Çdo libër është një udhëtim aventurë intriguese. Ku ju çon libri që po lexoni!
-Unë jam në një stacion treni me Ana Kareninën në Shën Pjetërburg.
-Unë jam në Anglinë mesjetare me Ken Follett.
-Në Palermo me leopardin.
-Me të mjerët e Francës në fund të shekullit të nëntëmbëdhjetë.
-Me Frakenshtajnin në Anglinë e shekullit të nëntëmbëdhjetë.
-Jam ne Japoni me gruan me kimono të bardhë.
-Në Spanjë duke pyetur: Pse bien këto këmbana?
-Me Kësterin, Lencin, Robin dhe Patin në Gjermani.
-Unë jam në Rusi në borë me doktor Zhivagon.
-E vërteta është se të gjithë jeni të shtrirë në divan duke fantazuar frenetikisht dhe romantikisht përtej kohës dhe hapësirës për t’i shpëtuar mërzisë mortale të së tashmes dhe banalitetit të përditshmes - i Modhi
Bertrand Rusell tregon për mikun e tij Ludwig Wittgenstein:
“Zakonisht vinte në dhomën time në mesnatë dhe për orë të tëra ecte shko e ardhë si një tigër i mbyllur në kafaz. Sapo mbërrinte, thoshte se do të vriste veten kur të dilte prej andej. Ndaj, edhe pse më vinte gjumë, më mungonte guximi për t’i treguar derën. Në një nga ato mbrëmje, pas një ose dy orë heshtjeje absolute, i thashë: “Witgenstein, po mendon për logjikën apo për mëkatet e tua?”. “Për të dyja”, u përgjigj ai, dhe u rimbyll në heshtje”.
-Por çfar flet o i uruar Wittgenstein, mëkati dhe logjika janë e njëjta gjë thonë ekzistencialistët; njeriu filloi të mendojë mbasi mëkatoi. Kafshët nuk njohin mëkatin, andaj nuk njohin as arsyetimin, thonë ekzistencialistët që logjikojnë ditë e natë pa pushim - i Modhi
)
