Poooo ! Film-atmosfere: ekspresionist (homazh per “M” i Fritz Lang) + absurd (Kafka).
Eshte adaptimi i nje pjese teatri te shkruajtur nga vetë Woody në vitet 70. ndofta eshte filmi më filozofik (ne sensin eksplicit) i tij.
ps: Me Allen jam bere mik vonë, dhe çik “së mprapthi” sepse në fillim, më ndodhi nje aksident : kur fillova te shoh filmat e tij në kinema, ka qene fundi i viteve 90 fillimi 2000, me rastisi te shoh 3-4 filma rresht, te gjithe nga më te dobtit e tij (Celebrity, Anything Else, Melinda & Melinda). Dhe u betova qe nuk do shihja me filma nga ai.
Por ja qe ne 2005 doli “Match Point” (kryeveper !) dhe qe atehere… gjithcka u permbys
ps2:luan edhe Madonna, nje rol episodik (por sarkastik) : ate të… Marisë !
po kush komenton ne peshk i ikur eshte, i ikur nga trute, kokloqe fare, i pari une kokloqe po te me gjykosh nga komentet. Por une kam bere edhe shkrime, e un per kete kam qene ne Peshk dhe jam akoma perderisa do kete arkiv. Dmth un jam i ikur se nuk shkruaj me shkrime, kjo eshte e ikura ime, nuk shkruaj me. Dhe une nuk ndyj temat e tua, hedh ndyresira mbi ndyresite e tua qe shkruan per bolet e fishkura te Vudi Alienit qe eshte martu me gocen e vet.
me vret ndergjegja vetem per Korriksen qe eshte nje vajze e dliret!
njihet Madona sapo u shfaq por roli i saj (Maria) as s’me ra dot ne sy as kembengula ta di
luan aty edhe heroi yne i “Festivalit te Rifkin”, film te cilin e gjeta vetem dubluar rusisht (pashe dicka duke e ndjekur ne ate menyre)
me pelqeu mjaft megjithe huqet e filmave woodyalleniane (qe ti i theksoje me “sigurisht” ne review) s’do desha te me pelqente prej vetem ekspresionizmit edhe pse ne rastin tim ai eshte faktor padiskutim.
sic edhe thua :
!!
rrofsh stalker mbase se pandemia mbylli kinemate nje kohe te gjate, mbase se eshte woody allen film, s’pushokerkemi dot se foluri.
ke te drejte.
eshte ne yt. Sh interesant dmth ne kuptimin e cudise dmth qe meson (ne disa nivele, sadopak)
besoj se po,
vecse ne “Shadows & fog” Woodi nderhyn me komiken e tij dhe qe kulmon me marifetin e magjistarit. S’me kujtohet deri tani ndonje film qe ne kombinimin e dy mbresave qe le, jep edhe ndjesine e zbavitjes/argetimit me te madh, edhe te te lenit pa fjale.
eshte homazh per absurdin sic thua, nuk ishte qellimi i Woodit fare ti jape zgjidhje problemit, qellimi ishte mbyllja qe beri. Por edhe gjera te tjera qe filmi “nxjerr rruges”…
