komplet pa fjale 
cfare njeriu V. Minnelli, s’resht nga surprizat, si ka mundesi
Nuk ishin gjo kto me Fred Aster, s’ka asgjo me t’pallume.
Kjo eshte e bukur, vizjon puro:
"Eshte me te dhënë, s’eshte me te thënë" (ta themi edhe ne nje shprehje reaksionare dreqi e mori 
)
Minnelli-n do e vija ne 5çen e te preferuarve te mi te Hollywoodit te viteve 40-60 (asokohe, termi Hollywood nuk ishte metonimi per “kinematografine amerikane”, por ishte vetë ajo).
Une do i ndaja:
5 yjet me 5 yje :
1. John Ford
1. Vincente Minelli
1. Leo McCarey
1. Howard Hawks
1. King Vidor
pastaj nje 5çe tjeter :
2. Fritz Lang
3. Douglas Sirk,
4. Ernst Lubitsch
5. Charlie Chaplin
6. Frank Borzage
dhe nje 10çe te fundit:
. Friedrich Murnau
8. Alfred Hitchcock
9. Joseph Mankiewicz
10. Max Ophuls
11. Roul Walsh
12. Erich Von Stroheim
13. Buster Keaton
14. Orson Welles
15. Frank Capra
16. jacques Tourneur
17. Anthony Mann
18. Billy Wilder
19. Nicholas Ray
20 Samuel Fuller
por kjo eshte liste shume SUBJEKTIVE !
1 Like
e mire, na u lidh gjuha me keq…
Deri me sot kishim pare e bere lista titujsh dhe jo emrash, pavaresisht nje diferencim vetjak qe mund t"a kemi pas per nje grup favoritesh.
Nuk kuptoj renditjen per John Ford, Murneau, Frank Capra. Leo McCarey e shoh per here te 1re (mbase te 2te), dhe no place for George Cukor…
Ta them edhe une nje shprehje revolucjonare qe dreqi e dha :
Nuk eshte me te dhene, e as me te thene, por eshte me te vjedhme!
Prej kujt e mori dreqi qe ja dha revolucjonarit?
- Per Ford je skeptike?
- Murnau mund ta kisha vene tek 5çja e dyte por s’kishte më vend.
- Capra me pelqen, por jo inconditionnellement (ka plot filma te tij qe jane “ordinary” -si te thuash).
- McCarey eshte i natyres se Minnelli-t: ka te beje me njerzillekun (se ajo fjala humanizem eshte konsumuar ne dhimbje, e di ti mo). Fundja 5 te paret ajo i lidh: njerzilleku (perveç se ishin maestro ne profesion, por kjo eshte karakteristike e te 20ve). 5 te pareve mund tua shohesh te gjitha punet qe kane bere, pa asnje perjashtim.
- Cukor me ka pelqyer me raste, pra pak. psh, nese “The Philadelphia Story” apo “A star is born” apo “My Fair Ladye” jane perla te vertete, pjesa tjeter…
nuk meshoj sepse kam kufizime - autorit qe njoh me mire nuk i kam pare me sh. se 6-7 tituj max.
- J. Ford e paragjykoj mbase, por per keto:
perdor aktore klishe,
tematika e amerikes se fillimshekullit eshte ca ‘rough’,
prodhimtaria e gjere ne dem te cilesise dyshoj,
regjisor establishmenti i hollywoodit, e keshtu…
Por patjeter asnje nga mesiper nuk kondicionon pikeveshtrimin e mundshem origjinal progresiv te tij konstant.
-
Capra, gjithe c’i kam pare, mbreselenia e afert me natyren e Minellit, dhe pse ndryshe gjithsesi! M’a provo me nje titull qe t’ia shoh dobesite.
-
Murneau, nuk e debatoj dot. Megjithe kufizimin (3-4 tituj), do e kisha ne listen e 1re.
-
Cukor, te besoj se e kam rastisur per c’thua. Por jo sa per te mos i bere fare vend. Si do i inerpretoje ti lekundjet e tij…
Keto 
Nuk di çte them per Capra. Disa filma te tij jane te shkeqyer por ja qe sekush pastaj ka nje debolese çik me shume a çik me pak per nje regjizor apo per nje tjeter.
Por mund ta themi edhe keshtu: mundohu te shohesh disa filma nga McCarey (psh: “Ruggles of Red Gap” (1935), “The Awful Truth” (1937), “Going my way” (1943) dhe kryevepren e tij absolute “An affair to remember” (1953) si dhe disa filma nga King Vidor (psh: “The crowd” (1928), “Duel in the sun” (1946), “The Fountainhead” (1949) dhe do kuptosh me mire se “per çfare e kam fjalen” (pra “what make the difference” )
sigurisht, mos ma vej re. Do t’i shof.
1 Like
2 Likes
1 Like
Stalker dhe Korrikse, po e gjetet: pse tangon e pallimit e quajne Kriminal Tango?
He se pergjigja eshte e lehte, kushedi sa here ju’a kam shpjeguar me teori te Frojdit dhe te Marksit.
Ndersa sa per John Ford, mund ta themi keshtu:
perpiqu te gjesh “Mogambo”, nje film te tij te vitit 1953. Ne dukje, film ‘i vogel’ (pra: jo nga më te njohurit e regjizorit por ky i fundit thosh se ai ishte nje nga 2-3 filmat e vetem te tij per te cilet ai ishte krenar). Nje perle e vertete! Do vesh ré diçka: në 2 ore film, s’ka asnje note te vetme muzikore !! Dhe, kur mendon se Tarkovski, ne vitet 70, ne shkrimet e tij thosh se enderronte te realizonte nje film pa muzike fare (pra te mos kish nevoje per muziken per t’ja arritur qellimeve artistike), kete gje e kish realizuar tashme John Ford që ne vitin… 1953!
Dhe e dyta: Ford eshte baba. Ne kuptimin qe “te gjithe e kemi nje babë”, dhe baba vritet, por nuk shahet! “Mogambo” eshte, per shembull, nje nga arsyet pse Ford eshte baba.
Ngavash se nuk e ke thene te plote, mire qe “te gjithe kemi nje babe”, dhe baba vritet, por Frojdi ka thon qe ne te gjithe kemi edhe nene, dhe nena pallohet.
Ti sikur je marksist, dhe marksiste i vejne rendesi femres (“Nena” e Gorkit), fashistet e shperfillin femren.
Lexova shpejt nja dy gjera dhe duhet te kem rene pre’ e nje stereotipi mbi te:
“Ford was highly intelligent, erudite, sensitive and sentimental, but to protect himself in the cutthroat atmosphere of Hollywood he cultivated the image of a “tough, two-fisted, hard-drinking Irish sonofabitch”.”
Mogambo pare fillimisht para nja 3 vjetesh, e ripare ne tv pak muaj me pare, vazhdonte te habiste.
Po, s’ka muzike.
…
Po shifja “The Band Wagon”. Ava Gardner ben nje shfaqje 2 minuteshe ne hyrje e pastaj zhduket. Interesant them tani, se m’a kujtoi Mogambo