Falë Covid-it kemi mbërritur Fundin e Informacionit dhe hyrjen në Epokën e Fak(e)informacionit me interpretime të panumërta pozicionesh kamasutra.
Filosofia shpjegon noumenin, shkenca hulumton fenomenin.
Fakti që rërat e shkretëtirave fshehin qytetrime të mëdha të mbirë në tokë dikur pjellore, dëshmon për natyrën acide të kulturës.
Tokë e xanun, tokë e djegur.
Shndërrimi i fetarit në ateist mund të thuhet ndryshe shndërrim i fanatikut në supersticioz.
Të kërkohet një kuptim në histori është si të kërkohen nëpër re forma luanësh dhe malesh - Jorge Luis Borges
Nëse historia nuk ka kuptim, atëherë edhe sjellja e njeriut pa kuptim; të kërkohet një kuptim në sjelljen e njeriut, dmth të kërkohet drejtësi, respekt dhe mirdashje, është si të kërkohen nëpër re shtëllungore forma tankesh që bombardojnë shtëpitë ose forma shkrimtarësh të mëdhenj hipokritë që thonë vetëm fjalë të bukura me shumë kuptim.
Fan-i dhe turisti, komplementare midis tyre si mendja dhe trupi, janë dy figurat më të degraduara, më të kota, më shkatërrimtare dhe më të rrezikëshme të races njerzore, shënojnë fundin e botës, me tej nuk shkohet dot. Fan-i dhe turisti kërkojnë të mbushin përkatësisht boshllëkun ekzistencial shpirtëror dhe kotësinë e qenies fizikisht diku në botë në kërkim të dalldisur përkatësisht të Adamit (dhe Evës) origjinal dhe Edenit të humbur në origjnë të historisë.
Fan-i dhe turisti, dy pyetjeve më kryesore ekzistenciale, përkatësisht: “Kush jam unë?” dhe “Çfar po bëj këtu?”, i japin përgjigje me veprimet e tyre që njeriu është një kotësirë kozmike që endet kot më kot nëpër botë.
E kuptuara nuk është vetëm akt intelektual, por edhe akt veprimi konkret; nuk ka njohje pa vepruar më parë, njohje në hava pa veprim konkret është falsitet.
Një vepër arti dikush e gjen llahtarisht të shëmtuar dhe dikush tjetër i kundërvihet se i duket sublime; i treti pe të vërteti paqton palët në sherr drejt e në ferr duke e quajtur vepër sublime pikërisht se vepër llahtarisht e shëmtuar.
Dashuria është me përkufizim një dhuratë e pamerituar; përkundrazi, të qenit i dashuruar pa meritë është prova e dashurisë së vërtetë […] Është shumë më tepër e vyer të thuhet: Jam i çmendur pas teje edhe pse nuk je as inteligjent dhe as i ndershëm, megjithëse je gënjeshtar, egoist dhe i poshtër! - Milan Kundera, Ngadalsia
Kjo fjali është një shembull i shkëlqyeshëm se dallimi midis të rremës dhe të vërtetës, midis të ndyrës dhe të pastërtës, është një fije tepër e hollë rreth të cilës luhet si xhongler me fjalën, e cila nuk e rrok dot tërë realitetin, arsye përse fjala është e lirë. Midis lirisë dhe xhonglerizmit pervers ndodhet e padallueshme, por jo e pandjerë, e njëjta fije e hollë.
Kush nuk ka vizione të mëdha për të ardhmen dhe të tashmen, nuk ka pasur as vizione të mëdha në të kaluarën.
Vesi dhe imoraliteti kanë qenë gjithnjë të pranishme në histori, por në epokën postmoderne ose postotalitare (pjesërisht në postnazifashizëm dhe krejtësisht në postkomunizëm si Fund i Historisë) ndodh një hop cilësor: imoraliteti fiton normalitet në opinionin publik - deri zyrtarisht dhe ligjërisht -, sepse nuk ka kush e kundështon më, nuk ekziston më as morali hipokrit totalitar që t’i kundërvihet. Një shoqërie i duhet me patjetër dialektika e të kundërtave që të ekzistojë, prandaj shoqërisë postmoderne i duhet të rishpikë të kaluarën obskurantiste totalitare si akoma e pranishme në mes tënë që i kundërvihet me furi të resë të ndritëshme demokratike. Realisht nuk ka lufte të kundërtash sepse e keqja ka fituar totalisht dhe totalitarisht në realitet, e mbi të zhvillohet në surealitet beteja e rrebët për demokraci të kërcënuar nga një armik që nuk ekziston. Ekziston vetëm demokracia, vetë zot e vetë shkop, vetë mik e vetë armik.
Kur nuk je në vendin tënd që të shkon për shtat, vetë vuan, por edhe të tjerët i bën të vuajnë.
Ekzistojnë kontekste ku dashuria për tjetrin nuk është pëdëllimi dhe falja, sipas rëndom Tekstit, por e kundërta: dhënia e një flakurime turinjve tjetrit që t’i bëjnë sytë xixa.
Për abdsurd demokracia demaskon kultin e individit dhe mbivlerson dhe hyjnëzon individin.
-Të them një sekret, por mos ja trego njeriu.
-E mora vesh, “mos ja trego njeriu” do të thotë “shko e tregoja të gjithëve”, sepse e rëndë është pesha e sekretit, po aq sa e mëkatit. Kështu që mos u bëj merak, nuk do rri pa e treguar vërdallë, por nuk besoj të jetë nevoja sepse një sekret të treguar e dinë të gjithë, potencialisht dhe praktikisht.
(nga Ditar i një fuksi)
Kur njeriu gënjen, spijunon ose bën çfardo të keqe tjetër i shtërnguar nga rrethanat, me fjalë të tjera nga halli, justifikohet logjikisht duke u gjendur arsyeja. Por ndodh që njeriu, edhe se është për bukuri e me të gjitha të mirat, të keqen e bën pa asnjë arsye dhe pa qenë nevoja, për thjeshtë luks, me fjalë të tjera nga malli, pra akuzohet duke u gjendur arsyeja e mosarsyes. Ky rast i fundit demaskon shpjegimin e parë duke maskuar arsyen e vërtetë që njeriu ndjehet keq brënda vetes edhe në situatën më të mirë, dmth që e keqja e ka një arsye ekzistence të pavarur nga rrethanat.
(nga Ditar i një fuksi )
Xake, desha te te ve ne dukje ne mënyre miqësore se ke harruar nje R tek titulli i shkrimit qe tani lexohet Percatje ne vend te Percartje, gabim i vogel ky qe sidoqoftë nuk ia ul vlerën aforizmave qe rreshtohen me poshte.
Me shpresën qe gjithçka te rregullohet sa me mire e me shpejt per te mirën e lexuesit qe kërkon drite.
Tung.
Motivacioni më i thellë i çdo diskutimi, sidomos atij politik, është: Jom ene una ktuna!. Problemi është se edhe bashkëbiseduesi pretendon njësoj që është edhe ai ktuna duke qenë atjena.
Gjuha nuk është në gjëndje të shprehë si duhet një mendim pozitiv pa lënë mundësi keqkuptimi; çdo e thënë, sado e përsosur, lë një peng papërmbushje, prandaj kërkimi i ethshëm i gjuhës parababelike.