Flober, Bouvard dhe Pécuchet (1881)
Dy protagonistët, me zanat kopistë, janë të pushtuar nga etja për njohuri enciklopedike, duan të dinë gjithçka që shkenca ka zbuluar dhe të mësojnë gjithçka që ka ndodhur. Ata hetojnë si autodidaktë fushat e panumërta të dijes njerëzore, i katalogojnë, ndajnë, rendisin, por pa asnjë kriter përzgjedhës. Bouvard dhe Pécuchet janë një enciklopedi e gjallë, lëvrojnë gjithçka ekzistuese në kulturë: artin e peizazhit, distilimin, kiminë, anatominë, farmaceutikën, frutikulturën, bujqësinë, fiziologjinë, mjekësinë, higjienën, astronominë, gjeologjinë, arkeologjinë, kritikën e letërsisë, teatrin, politikën, hidroterapinë, gjimnastikën, okultizmin, magnetizmin, spiritizmin, filozofinë, fenë, arsimin etj, pa fund.
Musil, Njeriu pa cilësi (1933)
Gjenerali Stumm von Bordwehr - monomaniak i dijes absolute dhe universale të distiluar nga miliarda faqe librash të prodhuara nga qytetërimi - hyn në Bibliotekën Kombëtare të Vjenës dhe kupton i rrethuar nga katalogët dhe rreshtat e rafteve të librave, se nuk do të mjaftonin as dhjetëmijë vjet për t’ia dalë në krye ndërmarrjes së leximit të së gjitha njohurive që përmbaheshin aty.
Sartër, Neveria (1938)
Personazhi me llagap Autodidakti është një humanist eksentrik naiv me ambicie të fitojë gjithëkulturë duke lexuar tërë tekstet e bibliotekës së qytetit sipas rendit alfabetik pa asnjë kriter përzgjedhës. Pas shtatë vjetësh mundi të arrijë në shkronjën L.
Borges, Biblioteka e Babelit (1941)
Biblioteka në fjalë përmban të gjithë librat e mundshëm, çdo gjë ekzistuese dhe të menduar, çdo potencial të mundëshëm; asgjë nuk mungon në këtë Bibliotekë, megjithatë një jetë e vetme nuk do të jetë kurrë e mjaftueshme për të gjetur çfarë kërkohet, kaq shumë janë dhomat e saj eksagonale për tu eksploruar.
Roberto Calasso, L’ innominabile attuale (faqe 87, 2017)
Në TED Talk të 25 Prillit 2017, Stuart Russell njoftoi një tjetër çështje të rëndësishme që do trajtohej në librin e tij të ardhshëm. Si mund të arrihej që roboti superinteligjent të orientohej midis vlerave njerëzore? Pyetje e vështirë, por - si zakonisht - e zgjidhëshme. Russell deri pardje kishte treguar se cili duhet të jetë objektivi i “Human-Compatible AI”. Por nuk ishte e qartë se si do veprohej. Si të gjithë bashkëpunëtorët e tij, Russell mendonte se një sasi masive të dhënash mjaftonte për të zgjidhur problemin. Zgjidhje tepër e përgjithshme. Tani duket se i ka ardhur frymëzimi që përcakton modus operandi që duhet ndjekur: makina duhet të mësojë të lexojë. Çfarë? Gjithçka. Do të lexojë “gjithçka që ka shkruar raca njerëzore”. Këto janë pak fjalë, por mjaftojnë për të imagjinuar një llahtari që asnjë roman fantastiko-shkencor nuk ka mundur të ndjellë: një grumbull stërmadh shenjash të çdo lloj alfabeti që lexohen nga një robot dhe prej të cilave gurgullon, si shurup viskoz, lëngu i vlerave.