Nuk ishte për shkak të klimës, apo për të ndihmuar biznesin amerikan. Ai dëshironte t’i tregonte gishtin botës - dhe ky ishte rasti më i mirë. Por pasojat do të jenë tragjike për globin.
Nga MICHAEL GRUNWALD
Qershor 01, 2017
Vendimi i Donald Trump për t’u tërhequr nga marrëveshja e klimës së Parisit nuk ka të bëjë me klimën. Dhe pavarësisht retorikës së tij të mbingarkuar në lidhje me barrën “e madhe” dhe “drakoniane”, që marrëveshja do të impononte në ekonominë amerikane, por vendimi i Trump nuk ishte në të vërtetë për këtë. Angazhimet e Amerikës nën marrëveshjen e Parisit, si ato të 194 vendeve të tjera bashkëpunuese, ishin vullnetare. Pra, dëmi i saj karshi ekonomisë amerikane ishte imagjinare.
Tërheqja e menjëhershme e Trump nga ky kompromis shumëpalësh i hartuar me kujdes ishte një shuplakë diplomatike dhe politike: ishte për t’i treguar gishtin e mesëm botës, duke i kujtuar bazës së tij se ai ndan ankthet e saj kundrejt elitave dhe shkencëtarëve të zgjuar dhe të pemë-përaqfuesve që shohin me përbuzje amerikanët e vërtetë që gërmojnë për qymyr. Ai po i shtyn Shtetet e Bashkuara në rolin e renegatit global, duke refuzuar jo vetëm konsensusin shkencor për klimën, por konsensusin ndërkombëtar për veprim, duke u bashkuar vetëm me Sirinë dhe Nikaragua (që donte një marrëveshje edhe më të gjelbër). Kongresi nuk duket i gatshëm të paguajë për muret kufitare të Trump - dhe sigursht Meksika nuk do ta pagojë. Pra refuzimi i marrëveshjes së Parisit ishte një mënyrë më e lehtë për të shprehur temat e tij të “Kështjellës Amerikë” pa pasur nevojë të kalonte legjislacionin.
Trump po mbante një premtim të fushatës dhe njoftimi i tij në Kopështin e Trëndafilave ishte në thelb një fjalim fushate; Nuk ishte rastësisht që përmendi emrat e qyteteve të Youngstown, Ohio, Detroit, Michigan dhe Pittsburgh, Pensilvani – qytete industriale në tre shtetet e “Rripit të Ndryshkut” që e çuan atë në fitore. Veprimi i Trump nuk do të ketë shumë ndikim në afat të shkurtër, dhe ndoshta jo edhe në afat të gjatë. Pretendimet e tij se marrëveshja e Parisit do t’i detyronte bizneset të hiqnin vende pune dhe do detyronin konsumatorët të pagojnë çmime më të larta të energjisë ishin krejtesisht gënjeshtra, sepse një marrëveshje jo-detyruese nuk ka aq fuqi. Por lëvizja e Trump për ta braktisur marrëveshjen e Parisit do të ketë një ndikim të madh në pikëpamjen e bashkësisë globale mbi Amerikën dhe të një presidenti i cili preferon të troll-ojë botën e lirë sesa ta udhëheqë atë.
Natyrisht, troll-imi është thelbi politik i Amerikës ala Trump dhe lajmi i së enjtes përforcoi imazhin e tij si një rebel, i cili nuk do t’u lejojë të huajve të përpiqen t’i tregojnë Amerikës çfarë të bëj, madje edhe kur korporatat e mëdha, sekretari i shtetit, dhe vajza e tij Ivanka janë kundër vendimit. Ai ishte gjithashtu i mbështetur në identitetin e tij politik si negativ fotografik i Barak Obamës, duke çmontuar trashëgiminë progresive të Obamës, dhe duke hedhur rërë në fytyrat kozmopolite të qytetarëve të botës.
Por është e rëndësishme të kujtojmë se çfarë bëri dhe nuk bëri Obama kur udhëhoqi komunitetin e kombeve në një marrëveshje në Paris. Ai nuk lejoi që bota t’i diktonte Amerikës politikat e energjisë, sepse Parisi është vetëm një mekanizëm për shpalljen e angazhimeve kombëtare për të ulur nivelet e karbonit, jo për zbatimin e këtyre angazhimeve. Triumfi i vërtetë i Parisit nuk ishin premtimet e Amerikës; ishin angazhimet serioze nga Kina, India dhe vendet e tjera në zhvillim që më parë kishin insistuar në të drejtën e tyre për të djegur karbon të pakufizuar derisa ekonomitë e tyre të arrinin botën e zhvilluar.
Ndërkohë, toka ende po ngrohet, akullnajat polare vazhdojnë të shkrihen dhe detet po rriten. Trump mund të besojë se ndryshimi i klimës është një mashtrim i prodhuar në Kinë dhe republikanët e Kongresit mund të vazhdojnë të kundërshtojnë çdo veprim për ta trajtuar atë, por kjo nuk do të bëjë që realitetet fizike të thatësirës së nxitur nga klima, përmbytjet, pandemitë dhe migracionet e refugjatëve të jenë më pak brutale. Kjo më kujton një shprehje popullore të vjeter: Nëse e quan bishtin këmbë, sa këmbë ka një kalë? Katër; sepse bishti mbetet bisht. Trump mund ta quajë ngrohjen globale një mashtrim, por 2014 ishte viti më i nxehtë në rekord, derisa u zhvendos nga 2015, i cili u tejkalua nga viti. 2016. Ky bisht nuk është këmbë.
Marrë nga Politico Magazine (http://www.politico.com)
