Tuidëlldum dhe Tuidëlldi (Pjesë e dytë)

Adami dhe Eva patën dy fëmijë, Kaini dhe Abeli. Kështu fillon historia e njerzimit. Kjo është fytyra e atit të të gjithë gjërave. Ky është tensioni dialektik që mban në lëvizje historinë e botës, dhe historia e botës nuk ka mbërritur akoma fundin - Carl Schmitt, Ex Captivitate Salus (1947).

Shëmbuj pa fund në letërsi përshkruajnë natyrën e dyfishtë të njeriut nëpërmjet dyzimit të personalitetit të heroit protagonist, ose nëpërmjet dy personazhëve të kundërt dhe komplementarë, të cilët dëshmojnë situatën e konfliktit mendje-trup të vetë autorit. Zhanri i romanit zë fill me Don Kishoti, i cili përshkruan simbolikisht konfliktin abel-kain midis interesave shpirtërore dhe interesave materiale nëpërmjet dy personazhesh të kundërt dhe njëkohësisht komplementarë (arketipi i dedoublement): padron-shërbëtor, shpirt-trup, subjekt-objekt, vertikal-horizontal etj, të gjitha dikotimi të përfaqsuara nga binjakëria e një personi të gjatë dhe të hollë shoqëruar gjithnjë me një person të shkurtër dhe të trashë: Don Kishot e Sanço Pança, Stenlio e Olio (quajtur në Shqipëri “i holli me të trashin”), Don Zhuani-Leporelo, Sherlock Holmes - Doktor Watson, Faust-Wagner etj. Figura e dublantit (sozia) e llojit doktor Jekyll dhe zotni Hyde - konstante e rëndomtë e krijimit artistik në romanin psikologjik modern - i shton vargut të dikotomive të mësipërme një tjetër: brëndëshme-jashtme (subkonshiencë-konshiencë). Isaiah Berlin në librin Iriqi dhe dhelpra ndan shkrimtarët, mendimtarët, dhe deri të gjitha qëniet njerzore në përgjithsi, në dy kategori: njëra e përbërë nga karaktere “iriqë”, të cilët, duke i’u referuar një vizioni qëndror, unik dhe universal, bazuar në një sistem pak a shumë të qartë dhe koherent, kultivojnë ide dhe kryejnë veprime qëndërsynuese, ndërsa tjetra e përbërë nga karakterë “dhelpra”, të cilët, duke ndjekur disa qëllime - shpesh pa lidhje dhe kontradiktorë, pa një parim moral ose estetik unifikues qëndror - kultivojnë ide dhe veprojnë në mënyrë qendërikëse. Sipas tij Dante, Platoni, Lukreci, Paskali, Hegeli, Dostojevski, Niçeja, Ibseni, Prusti pak a shumë në shkallë të ndryshme janë “iriqë”, kurse Shekspiri, Erodoti, Aristoteli, Montenji, Erazmi, Molieri, Gëtja, Pushkini, Balzaku, Xhojsi janë “dhelpra”. Berlini, simpatizant i këtyre të fundit, tregon se në çdo personalitet - përfshirë edhe atë vetë - “iriqi” bashkëjeton me “dhelprën” në lidhje të dyshimta.

Miti i vëllezërve rivalë ndeshet kudo në kulturat primitive dhe lashtësi, Zanafilla dëshmon se historia e njerzimit zë fill si rit themelues me vrasjen e të pafajshmit Abel prej të vëllait Kain. Të njëjtën gjë dëshmon edhe miti i themelimit të qytetit të Romës prej një vëllavrasje (Romuli vret Remin), i ndeshur në gadishullin ballkanik si sakrifica e gruas së pafajshme të vëllait të vogël (balladat e kështjellës së Rozafatit, urës së Artës në Greqi dhe manastirit Argesh në Rumani). Konflikti midis vëllezërve parëlindur dhe dytëlindur në një raport dashuri-urrejtje midis tyre është një kostante e ligjërimit biblik. Kundera në Testamentët e tradhëtuar shkruan:

Ne besojmë se veprojmë, pohon ai (Tomas Man), besojmë se mendojmë, por është një tjetër ose janë të tjerë që veprojnë dhe mendojnë tek ne: zakone stërgjyshorë, arketipë të përcjellë në formën e mitit nga një brez tek tjetri … . Konflikti midis Jakobit dhe vëllait të tij Ezau nuk është gjë tjetër veçse një rifillim i rivalitetit të vjetër midis Abelit dhe vëllait të tij Kain, midis të zgjedhurit prej Zotit, dhe tjetrit, të përbuzurit ziliqar. Ky konflikt, kjo “skemë mitike e fiksuar nga shtërgjyshërit tanë” gjen një mishërim të ri në fatin e djalit të Jakobit, Jozefit, edhe ai përkatës i racës të së zgjedhurve.

Tomas Man, që në një cikël romanesh me titull Jozefi dhe vëllezërit e tij përdori temat biblike si alegori të konflikteve ideologjike, ishte krejt i ndërgjegjshëm që konflikti historik në përgjithsi reduktohet në konfliktin simbolik zanafillor abel-kain, sepse eksperimentoi në jetë, çfar përshkruhej në Bibël. Ai pati si kundërfigurë vëllain e tij më të madh në moshë Heinrich, për një kohë të gjatë, jo vetëm në sherr shtëpijak - si rëndom vëllezërit -, por edhe kulturor: Heinrich ishte socialist i bindur, ndërsa Man ishte tipik konsevator liberal. Jeta e Manit, ndërthurur ngushtë me veprën e tij, është dëshmi e gjallë e konfliktit të kryqzuar familjar adam-evë dhe kain-abel; ai rrëfen se origjina e sjelljes së tij ndodhet në natyrat e ndryshme të prindëve të tij: i ati ishte borgjezi tipik protestant gjerman - tregtari nordik, i respektueshëm dhe me një ndjenjë detyrë të fortë - ndërsa nëna ishte artiste tipike (muzikante), me temperament mesdhetar (origjinë kreole braziliane), fantazues, melankolik dhe pasionant. Pra dikotomive protestant-katolik dhe veri-jug, i shtohet edhe femër-mashkull; jo rastësisht në zonën mesdhetare haset kulti i Mëmës Tokë, i cili mbijeton në katolicizëm si kulti femëror i Marisë (Mëmës së Zotit), që vë përfundi kultin mashkullor të Jezuit. Në protestantizëm adhurohet vetëm Jezui, Maria as që futet në hesap fare. E kundërta ndodh në katolicizëm, kulti i adhurimit të Madonës lë në hije figurën e themeluesit të krishtërimit.

Në romanin Mali i magjepsur Tomas Man përshkruan një konflikt si lojë marramendëse pasqyrash ndërmjet dy personazhesh të kundërt dhe komplementarë abel-kain: Nafta, ebre galizian anëtar i urdhërit jezuit, dekadent dhe trashëgimtar i romanticizmit, mistik i terrorizmit fetar dhe politik, kundër Setembrinit, trashëgimtar i klasiçizmit, umanist iluminist, republikan dhe kundërklerikal. Këto dy personazhe simbolikë luftojnë për të bërë për vete Hans Kastorpin, i cili simbolizon shpirtin gjerman - pa gabuar mund të thuhet edhe shpirtin evropian në përgjithsi - të sakatuar midis poleve të dikotomive Lindje-Perëndim, veri-jug, Kultur-Zivilisation, totalitarizëm-demokraci, romanticizëm-iluminizëm, fetar-laik, traditë-progres etj. Jo rastësisht në skenën e fundit të romanit Hans Kastorpi shihet të marrë pjesë si ushtar në luftën botërore, e para e tre konflikteve botërorë të lindur prej konfliktit midis poleve të gjitha dikotomive ekzistuese, dhe të zhvilluara si kasapana në nivel botëror pikërisht për t’i restauruar nëpërmjet një shpagimi të bërë në të njëjtin nivel.

Konflikti universal abel-kain ndeshet edhe në orient, më tipiku është Laotse-Konfuc: metafizika e Laotse rropatet në brëndësi të labirintit të shpirtit njerëzor, ndërse filozofia e Konfucit ka të bëjë më tepër me norma morale dhe sjellje në shërbim të organizimit të shoqërisë. Në historinë e Kinës së Lashtë konflikti kulturor Laotse-Konfuc, shpesh herë është shndërruar në konflikte të armatosura, në të cilat pala konfuciane rezulton më agresive, dmth më kaine. Jo rastësisht komunistët kinezë vlersonin Konfucin (aforizmat e Maos ishin sentenca të Konfucit të përzjera me ide marksiste dhe trockiste), ndërkohë që Lao Tse konsiderohej reaksionar idealist. E njëjta situatë shfaqet edhe në botën islamike, thelbi i zallamahisë të sotme të Irakut dhe konfliktit historik Irak-Iran është konflikti midis shitëve dhe synitëve: të parët interpretojnë alegorikisht shkrimin e shenjtë në përshtatje me kërkesat e reja teologjike dhe presin shfaqjen e Imamit “të fshehur” ose Aliut (sundimtarit me prejardhje prej linjës së gjakut të Muhametit), të dytët e konsiderojnë profecinë të mbyllur një herë e përgjithmonë dhe pretendojnë që fuqia politike nuk është e thënë t’i takojë pasardhësve të linjës së gjakut të Profetit. Në Iranin shit akoma ruhet ligji - në fuqi edhe në kohën e regjimit laik të Pahlevit - sipas të cilit, në rast se shfaqet imami (i linjës së gjakut të Profetit) i pritur me përgjërim në shekuj, sundimtari i vëndit duhet t’i lirojë vendin menjëherë pa bërë as gëk e as mëk.

Carl Schmitt në librin Toka dhe deti konsideron motor kryesor të zhvillimit historik dikotominë simbolike tokë-det si arketip të subkonshit kolektiv, ndeshur rëndom në rrëfenja popullore si motivi i betejës së balenës kundër ariut, ose konflikti mitik midis përbindëshit detar Leviatan dhe përbindëshit tokësor Behemot. Sipas tij simboli i ekzistencës tokësore është shtëpia, ndërsa i ekzistencës detare është anija, dhe nëse shtëpia simbolizon statizmin, anija simbolizon dinamizmin. Carl Schmitt e përshkruan konfliktin historik midis fuqive detare dhe fuqive tokësore si konflikt ndërmjet dy mendësish të kundërta zhvilluar kudo në kulturë, kryesisht në ligjshmëri, politikë dhe administrim të pronësisë duke treguar që kushtetuta, ligjshmëria, dhe ekonomia janë të kushtëzuara nga natyra e kombeve që mund të jenë detare ose tokësore, dhe se ekziston një kostante historike në ndeshjen midis dy organizimeve alternative të shoqërisë: njëra tokësore, burokratike-centraliste, bazuar kryesisht në përparësinë e politikës dhe tjetra ishullore-oqeanike, liberale, bazuar në përparësinë e ekonomisë dhe zhvillimit teknik. Për ekzistencën e këtij arketipi dëshmon konflikti i vazhdushëm historik midis vëndeve kontinentale me mendësi tiranike konsevatore të mbyllur shpirtërisht, dhe vëndeve me dalje në hapsira oqeanike me mendësi demokratike të hapur shpirtërisht: në lashtësi konflikti Athinë-Spartë dhe Kartagjenë-Romë, në Mesjetën e vonë Republika e Venecias si “sundimtarja e detrave” kundër froneve të botës mbarë, më pas Anglia si “mbretëresha e detrave” kundër fuqive kontinentale Spanja, Franca dhe Gjermania, dhe së fundi pakti i Atllantikut (deti) kundër paktit të Varshavës (toka). Pra konflikti arketip det-tokë, përvçse ekuivalent me anije-shtëpi dhe dinamik-statik, rezulton ekuivalent edhe me konfliktin protestant-katolik, ndërsa përgjatë Luftës së Ftohtë edhe me konfliktin oksident-orient, Uashington-Moskë, protestant-ortodoks etj.

Ernst Junger në librin Nyja e Gordës konsideron pikat e horizontit si esenca ekzistenciale arketip:

Ashtu si në parahistori Veriu dhe Jugu kanë formuar karakterin elementar të njeriut nëpërmjet alternimit të epokave të akullimeve, përgjatë historisë Lindje e Perëndim kanë formuar karakterin e tij moral nëpërmjet një batice e zbatice, një alternimi tensioni dhe harmonie.

Dikotomia veri-jug ndeshet në lashtësi si Galile-Jude dhe Spartë-Athinë, ndërsa në kohët moderne ndarja veri-jug në SHBA, kohë më parë shkak i një lufte të tmerrshme civile, e cila sot vazhdon kulturorisht midis fetarë dhe laikë, me pasojë betejat zgjedhore midis djathtë e majtë, republikanë e demokratë, të rreshtuar përkatësisht sipas aksit jug-veri përthyer në perëndim-lindje ose në banorë republikanë të hinterlandit dhe banorë demokratë të bregdetlandit. Italia është gjithnjë në gjëndje lufte civile latente midis veriut dhe jugut, përfaqsuar nga dikotimitë historike etrusk-roman, barbar-roman, katar-papist, guelfë-gibelinë (papistë-perandoristë), klerikalistë-risorxhimentistë, internacionalistë-nacionalistë, kishë-shtet, konservator-progresist, fetar-laik, djathtë-majtë, qytet-fshat, bujqësor-industrial etj. Republika Sociale e Salosë krijohet në veri - ndërkohë që jugu revolucionar fashist u zgjua një mëngjez si konservator monarkist - si rikujtim e fillesave majtas (socialiste) të fashizmit, dhe shkëputje nga forcat jugore tradicionale ose reaksionare; deri edhe dukuria moderne politike Lega Nord nuk është gjë tjetër veçse riciklim modern i avazit të vjetër.

Nga pikpamja providenciale ose fetare Lufta e Ftohtë - zhvilluar midis protestantizmit (SHBA) dhe ortodoksisë (BS) - përbën fundin e udhëtimit historik të krishtërimit, i cili përhapet në fillim në Azi të Vogël dhe Lindje të Mesme, dhe vetëm më pas hodhi rrënjë drejt perëndimit në Evropë. Në vazhdimsi të ndarjes lindje-perëndim në konfliktin midis Greqisë dhe Persi krishterimi ndahet në perandori të ritit bizantin (parëlindur kain), dhe perandori të ritit roman (dytëlindur abel), kurse në vazhdimsi të ndarjes veri-jug në konfliktin midis popujve gjermanikë dhe popuj romanikë ndahet në ritin protestant të vëndeve të Evropës veriore (dytëlindur abel) dhe ritin latin katolik të vëndeve jugore (parëlindur kain). Dikotomitë riprodhohen edhe në epokën moderne: fashizmi lind në Itali më parë se nazizmi në Gjermani, njësoj si Rilindja në Itali lind më parë se Reforma në Gjermani, Iluminizmi lind më parë në Francë dhe Romantizmi më pas në Gjermani etj. Konflikti evropian veri-jug, balltik-mesdhetar, protestant-katolik, riprodhohet në Botën e Re si konflikt ndërmjet gringos dhe indios, Amerikës së Veriut protestante dhe Amerikës së Jugut katolike.

Në shek. XIX Romanticizmi - besimi që bota mund të ndryshojë prej instinktit ose vullnetit - përfaqsonte protestën gjermane kundër pretendimit francez që mbahej si mishërimi i qytetërimit universal të Iluminizmit shpëtimtar të bazuar tek arsyeja. Gjermania romantike dhe Franca iluministe - historikisht në sherr si dy gjela deti në garë kush ngrefoset e pispilloset më tepër kulturorisht, politikisht, militarisht dhe ekonomikisht - kanë sakatosur Evropën në dy lufta botërore, dhe vazhdojnë edhe sot ta sakatosin si dy tehe gërshëre: njëri teh vret e pret sipas aksit vertikal nëpërmjet dikotomive nordik-mesdhetar, barbar-roman, protestant-katolik, Reformë-Rilindje etj, dhe tjetri sipas aksit horizontal nëpërmjet dikotomive oksident-orient, protestant-ortodoks, anglosakson-sllav, Pakt i Atllantikut - Pakt i Varshavës etj. Në fakt SHBA dhe Rusia janë shpalosja në dy krahë e ngërçit bipolar evropian fetar-laik dhe derivatit të tij majtë-djathtë në politikë, në imitim të ngërçit të personit që dymijë vjet më parë u gozhdua në dy krahë përkrah dy hajdutëve: njëri majtas që e provokoi, e tjetri djathtas që e mbrojti, alias mohimi ateist i Zotit prej BS dhe pohimi fetar i Tij prej SHBA. Kryqzimi i pafaj midis dy hajdutëve, gjithashtu të kryqzuar si vërtet fajtorë, rezulton simbol i pastër profetik i konkretizuar 2 mijë vjet më pas.

Shqipëria përpëlitet historikisht saktë në të njëjtin ngërç kryqzimi ku konflikti veri-jug ndërmjet gegë e toskë - pasqyruar në politikë si sherri midis përkatësisht “të djathtëve” dhe “të majtëve” - i mbivendoset konfliktit oksident-orient ndërmjet katolikë e ortodoksë dhe krishterë e myslimanë, dmth vertikaliteti shëmbet mbi horizontalitetin në kahun antiorar (veriu synon oksidentin katolik). Për fat kryqi shqiptar thyhet në kahun e jetës dhe ringjalljes, pra të paktën nga pikpamja simbolike nuk vërdallosemi në kahun e vdekjes dhe shkatërrimit si populli fatkeq gjerman (kryqi i thyer nazist, simbol antik i shenjte indu, ka orientim orar të shkatërrimit).

Pothuaj kudo në botë zakonisht veriu është progresist i përparuar, ndërse jugu konservator i prapambetur. Situata shqiptare paraqitet e përmbysur: mendësia jugore si më intelektualiste, më progresiste, më sociale, më agresive se veriorja dhe politikisht më “majtas” rezulton në pozitën kain - kurse veriu si më instiktiv, sonambul, konservator, reaksionar, fanatik, politikisht më “djathtas” rezulton në pozitën abel. Konica ishte krejt i vetëdijshëm për komplementaritetin e dikotomitë gegë-toskë lidhur ngushtë me veri-jug, poezi-prozë, qëndrushëm-paqëndrushëm, konservator-progresist, brëndshëm-jashtëm, shpirtëror-material etj:

Dialekti toskë, i gjallë, i shkathtë, i lehtë dhe në një evolucion të vazhdueshëm pasqyron mirë karakterin e toskës që shquhet nga një vrazhdësi e përmbajtur, nga një ndjenjë humori, nga aftësia, nga intriga dhe paqëndrushmëria. Përkundrazi, dialekti gegë, masiv, i pandryshueshëm, pa shprehje me kuptime të dyfishta, përfaqson më së miri karakterin gegë që është serioz, i sinqertë, shpesh herë i pa të keq dhe mbi të gjitha armik i të rejave … Mbase ky problem mund të zgjidhet shpejt dhe pa vështirsi po të mbahej toskërishtja si gjuhë proze dhe gegërishtja si gjuhë poezie. Karakteri i secilit prej këtyre dy dialekteve do t’i përshtatej këtij roli - Faik Konica, Vepra, vol. I, faqe 194-195, Dudaj, 2001.

Nisur prej këtij citimi Arshi Pipa i shpalli luftë “gjuhës së njësuar”, konsideruar prej tij si akti i vëllavrasjes kulturore të gegnishtes prej toskrishtes “për arsye ideologjike nën maskën e dobisë praktike”. Skandali i vërtetë i Arshi Pipës nuk është fryrja e zjarrit të konfliktit geg-toskë, rëndom akuza e kundështarëve të tij, por dëshmia se përkëndej bregut të Shkumbinit shqiptarët besojnë se prejardhen prej thrakëve e pellazgëve tuidëlldi, ndërsa përandej bregut besojnë se prejadhja është ilire dhe indoevropiane tuidëlldum.

Ndasia kulturore në dy brigjet kundruall Shkumbinit, me rrënjë thellë në histori, çel lule edhe në shoqërinë moderne: ndasia kulturore veri-jug ose gegë-toskë në planin fetar reduktohet si raport katolik-ortodoks ose oksident-orient, një raport mirfilli abel-kain, ndërsa elementi mysliman ndodhet i përqendruar në mes të vëndit si zonë tampon që pengon kontaktin fizik midis ortodoksisë dhe katoliçizmit, e nuk lejon që konflikti kulturor të shndërrohet në konflikt ushtarak si në Bosnjë.

Përçarja farfuritëse kryq e tërthor vendit, bërë vaki rëndom në çdo vënd të botës dhe në çdo kohë, janë oferta providenciale në nivel kombëtar të blatuara perëndive për shkak dështimesh historike. Antropologjia sjell shëmbuj pa fund të ndarjes së ofertës në dy pjesë të vendosura përballë njëra tjetrës - çarja në dysh e kafshës së ofruar (Zan. 15,10 dhe Jer. 34,18) ose festa fetare e ndarjes së tribusë në dy grupe në luftë simbolike imitative - si simbol i ndarjes të së mirës nga e keqja, dmth ndarjen saktë çfarë i takon Zotit dhe çfarë i takon Lugatit. Sipas Zanafillës Abrahami i çau në dysh kafshët e ofruara, por harroi të bëjë të njëjtën gjë me zogjtë, dhe si rezultat disa zogj grabitqarë i’u vërsulën ofertës (simbol i Djallit që ndyu ofertën, dhe kjo e fundit simbol i paktit të lidhur me Zotin). Në fakt Abrahami arriti t’i trembë zogjtë grabitqarë, por mbasi e kaplloi një llahtari dhe një errësirë e thellë, i’u dha profecia që pasardhësit e tij do të mërgonin në dhe të huaj si skllevër të shfrytëzuar për 400 vjet me rradhë. Bibla na jep vetëm modelin të ndarjes së ofertës në nivel simbolik, e cila në epokën moderne - meqë sa nxihen pendët e korbit - nuk bëhet si dikur me çarje zogjsh, dhish, deshërish dhe mëshqerrash, por bëhet substancialisht duke çarë në dysh vënde, kombe dhe kontinente dhe duke çapluar dhe dërrmuar mish e kocka njerzish.

Një prej çështjeve teologjike më me vlerë dhe më interesante është nëse Libri ështe profeci e hapur, apo e mbyllur dhe vulosur, në kuptimin që profecia është dhënë njëherë e përgjithmonë, apo ka akoma për të thënë (dhe për të bërë)? Sidoqoftë, leitmotivi i përrallës së lashtë tragjike, ndeshet në formë groteske në përrallën moderne: Liza (në botën e çudirave), mbasi shkëmbeu fjalët e para me krijesat binjake absurde Tuidëlldum e Tuidëlldi, i vinin në mendje pareshtur vargjet e një kënge të vjetër fëmijësh:

Tralala e Tralali
vendosën të përleshen në mes tyre
sepse Tralala thoshte që Tralali
i kishte thyer zilkën e tij të re.
Tamam atëherë u sul pikiatë një korb i frikshëm,
i nxirë si fuçi zifti;
dhe i trëmbi kaq shumë herojtë tanë
saqë harruan krejt sherrin e tyre.


pjesën e parë e gjeni këtu

2 Likes

U pa puna asnje nuk komenton, u katanidis si ne blog personal, harxho mund e djerse per te shkrujte nje teme, kalon atypari kush osht ne autobuz me celular ne dore, e te dixhiton nje koment misterioz qe ka format e kojshijes se bukur te ulur prane.

Dëshiroj të besoj se është më tepër se egoja jote e prekur që thërret. Personalisht të jam mirënjohëse që i publikon shkrimet e tua këtu ku vij ende, sepse herë më rehatojnë në bestytnitë e mia, herë më ndriçojnë pasi e kam lënë peshkun.

Edhe sikur te jete vetem ego, ç’te keqe ka? Kur mendojme se kemi nje te gje te mire, ego deshiron natyrshem ta ndash me te tjere. Eshte njesoj sikur te kesh nje çyrek buke, e te mos kesh me ke ta ndash. Ego e prekur therret se nuk i shkon teposhte kafshata.

Shume interesant shkrimi vecse titulli do Te ishte me I lehte per tu mbajtur mend si yin-yang .

Titulli me i pershtatshem per tu mbajtur mend do te ishte: Inkuizitor - Heretik. :stuck_out_tongue:

Cili eshte ndryshimi ne mes Te dyve :blush:

Sidoqofte nuk eshte si ndryshimi midis Fuksit dhe Disidentit. :slightly_smiling_face:

@Xixa-g, ka bohesh, s’po ta nigjoj zonin fare? Na ke lon vetem me Pjese e pare te tuidelldumeve franceze!

Mu kujtove dje tu pa i neshje midis katunesh. Nje carac i zi prej Afrike i futi i derr shqelmi nje leshverdhi viking race ariane qe po ecte me top perpara. Ne shkallet e stadiumit, nje spektator, ne tjeter carac me pak i zi ne lekure se ai i fushes, i gerrthiti kolegut te vet prej Afrike duke i gjujt me nje shishe plasmasi bosh:

-Nero di merda!

Per tu bere lepenist de merd mjafton nje çast i tille!

Alba, te gjith kemi deshtuar, vetem Manjola nuk ka deshtuar. Akoma ka zemer.

per shkrimet
e Tua
nji zemer asht
pak
https://goo.gl/images/4DMzqM

rubacuori

Me duket se ti ndihesh me mire kur Te sulmojne se sa kur Te tregojne afeksion :blush:

Ne kete rast jo, gjithçka qe kam thene eshte per humor me Manjolen, per te cilen kam afeksion te veçante.

Ndersa ne pergjithsi ke te drejte, por kam justifikimin e forte qe ne epoken e Marlonit nuk duhet me i besu fort afeksionit kur merr forma te erosit, dmth te thanatosit.

Edhe ne pune kam nje grup qelbanikesh me komportament te njejte si te alabakeve pa din e pa iman qe mendoja se ishin vetem te dashur atdhetare. Por jo, qekan kozmopolite profesionistet mafiose “il bacio di giuda”. Per eksperience te trishte: pergatitu per ndonje qelbsinllik mbas krahesh kur te tregojne shenja afeksioni. Eshte fatale qe krimi te ambalazhohet me afeksion, eshte mekanizem psikologjik, ka rrezik qe hormohet qe shkaktojne erosin jane te njejtat qe shkaktojne edhe krimin, vrasjen. Siç eshte fatale qe, heret a vone, kurva do te çiftezohet me kriminelin ne çdo ambjent. (kurva ne kuptimin metafizik, mund te jete edhe mashkull me komportanment kurve, nuk ka shume rendesi)

tutto il mondo e un paese.edhe ketej eshte e njejta atmosphere .kauret e ketejshem luajne per te fituar .te kthehen kondra e ta ngulin thiken pas shpine ne heartbeat nese eshte ne interesin e tyre .nuk e di si eshte andej por ketej nese je si bicim psikopati ku te mos e cash bythen fare nese ofendon apo prek ndjenjat e te tjereve ben hair te madh ne jete.
"I am sending you out like sheep among wolves. Therefore be as shrewd as snakes and as innocent as doves.matthew10:16

sa anej knej ekziston idiotsia se problemi me i madh eshte kur prek apo ofendon ndjenjat e vetes, sepse si per te tjeret, ashtu dhe per veten, thelle thelle te njejtat parime jane, jemi gatuar nga i njejti brume. Pranej gamoret te keqen me te madhe ja bejne vetes, e jane akoma me gamore se nuk e kuptojne kaqe gje.

Rrotull e më rrotull në vorbull gjithnjë e më gjërë,
fajkoi nuk ndëgjon më fajkuazbutësin;
gjërat shkapërderdhen; qëndra nuk mban më;
anarkia safi shfren mbi botë,
turbull vërshon batica e gjakut, dhe kudo
përmbyt ritin e pafajsisë;
më të mirët humbin çdo besë, dhe më horrat
harbojnë në ashk flakëzjarr.

Tani nje pergjigje serioze.
Ketij shkrimi nuk mund t’i vihej tituli yin-yang, sepse koncepti oriental presupozon idealisht qe yin dhe yang jane gjysma te nje harmonie gjithmone ekzistuese.
Kurse shkrimi pershkruan nje gjendje skizofrenie parodi ku e njejta shtiret si e ndryshme, nje gjendje degradimi kryesisht oksidentale ku duket e pamundur harmonia dhe bile e panevojshme, dhe akoma me bile, bile e demshme “… se komunizmi zotrie …”.

Ky eshte rezultat i zhvillimit dialektik prej luftes te te kundertave, qe me teper se parulle idjote, eshte gjendje emocionale kriminale, ne te cilen ndodhen edhe ata qe nuk ja kane haberin dialektikes hegeliane. Per “te qene” nuk eshte e domosdoshme te jesh intelektual.

Degjova kete muhabet rruge, nje gruaje perkulur mbi te birin ulur ne stol:

-Po ti je vetem mor bir, vetem do rrish!?

-Jo, kam celularin.

Njeriu i cili i ka brenda tuidelldumin dhe tuidelldine do ishte mire t’i njohe te dy dhe te mos beje dallime mes tyre; shpeshhere mendojme se duke dashur abelin me shume se kainin brenda nesh apo anasjelltas, duke vrare abelin e perkrahur kainin, i japim fund luftes midis dy te kundertave qe bashkekzistojne ne trupin e njeriut, ne fakt kjo mbyllje e dhunshme e konfliktit se brendshem me synim arritjen e paqes brenda vetes, projektohet ne realitet si lufte ndaj cilitdo vella te gjalle jashte, e te mohuar apo te vrare brenda, e keshtu lufta shkon ne infinit e paqja nuk arrihet. Njohja e vellezerve dhe arritja e harmonise mes tyre eshte nje proces qe ndoshta zgjat gjithe jeten por ndergjegjesimi per kete gje eshte arritje mjaft e madhe.
Kshu, kshu te mos na merziten ateistet kur iu themi qejfli dhune, nuk eshte pak te vrasesh atin apo memen, ke dhunuar shpirtin tend ne radhe te pare, e dhuna qe dikush aplikon mbi shpirtin e tij, prek te gjithe shpirtrat vellezer e motra fatkqesisht.