-Pse ke mbiemër krishterë dhe jeni myslimanë?
-Sepse stërgjyshët e mij kanë qenë të krishterë, pastaj u konvertuan në myslimanë.
-Aha e kuptova, jeni nga ata që kanë tradhëtuar fenë.
-Jo fenë, besimin e kishtere; pastaj nuk më duket kaq krim i madh si të tradhëtosh fenë në kuptimin e plotë të fjalës, siç ka ndodh në të dikurshmen ateiste dhe në të sotmen laike.
(nga Ditar i një fuksi)
Të mos bësh kalamaj, fenomen social tipik postmodern, do të thotë të jesh në një vend e të mos të lëvizësh për të shkuar në çfardo tjetër vend, dmth të rrish në vendnumro, paralizë totale, alias situata kulturore postmoderne ku vlen vetëm individi tek pullë si qofte ke daja.
Të bësh kalamaj do të thotë të lëvizësh në kohë dhe hapsirë.
Gjithanej dëgjohet: Uf çër vape! Vdiqëm!
Nëse je me shëndet të mirë shpirtëror dhe trupor, ke ngrënë dhe pirë si dhe sa duhet, e nxehta e shkretëtirës është e bukur po aq sa është i bukur i ftohti arktik. Afshi përvëlues i korrikut është gjëndje lumturie puro: diell verbues, plazh, tropik, Afrika, mirazhe. Vuajtja nga damfi i të nxehtit do të thotë se ka diçka që nuk shkon shpirtërisht, që të djeg ferri flakërues brënda; dhe sa më shumë ankohesh, aq më shumë shtohen vuajtjet.
Vlera dhe virtuti i vërtetë i intelektualit është të dëshmojë shfaqjen e arkaikes në modernitet, në mënyrën të degraduar ose, akoma më mirë, të zhvilluar më tej dhe përmirsuar. Intelektuali nuk ka gjë tjetër me vlerë në trastë, pa këtë virtut, rezulton mbeturinë toksike të arrogancës infernale, përzjerë me trapllik narçisist.
Rasti është mënyra se si na shfaqet Zoti në jetën tonë, të cilin e vemë re rastësisht vetëm kur na paraqitet rasti fatlum, ose për indiferencë nuk e vemë re kur e humbim rastin.
Përshtypja e parë për një person të sapo takuar është saktë e vërteta për të si karakter, të cilës nuk para i besohet sepse vjen me shkreptimën e zbulesës (ose intuitës në versionin laik), por më pas fatalisht pendohesh, sepse çfar ndodh më pas vërteton me fakte në dorë pështypjen e parë që nuk është dashur të besohet.
(nga Ditar i një fuksi)
Globalizmi fiton - në mënyrë pozitive, jo siç ndodh sot - nëse bashkohen në harmoni nocioni i atdheut me të mëmëdheut; por më parë duhen të jenë bashkuar në harmoni nocioni i Atit me të Nënës në shpirtin e atdhetarit mëmëdhetar, ku mami dhe babi vazhdojnë të grinden historikisht për hiçmosgjë si rëndom në sherret shtëpijake dy dhoma e një kuzhinë nuk dalin paret deri në fund të 15 ditëshit.
(nga Ditar i një fuksi)
Ka atdhetarë dhe mëmëdhetarë që grinden në mes tyre, por akoma nuk kanë dalë ata burra dhe gra që janë atdhetarëmëdhetarë.
(nga Ditar i një fuksi)
Zhgënjimi i rivolucionarëve nga Revolucioni ndodh para se të ndodhë si fakt, sepse çdo revolucionar i vërtetë e di në zemrën e tij se çfarë po bën - rebelim prometean kundër autoritetit -, është e gabuar, por ai nuk mund dhe nuk di të bëjë ndryshe në një botë të gabuar që përpiqet ta rregullojë çfarë është shtrembëruar në origjinë të kohëve. Për këtë arsye Revolucioni dhe revolucionari janë të dënuar të dështojnë dhe një revolucionar i vërtetë e di se çfarë e pret kur tajfuni të kalojë. Revolucioni është një ngjarje absurde dhe revolucionari është një figurë absurde, një vetëvrasje potenciale që Majakovski dhe Esenini patën burrninë ta bëjnë reale, ndryshe nga të zhgënjyer të tjerë bythpamukë që vazhduan të jetojnë të vdekur të pakallur (psh Pastërnak dhe Bllok).
