Arti japonez kintsugi është një derivat, analog dhe diçka më tëpër se wabi-sabi, për të cilin kam shkruar ditë më parë. Shkrimin e gjeni këtu, e ja vlen të rilexohet për të kuptuar si duhet idenë e shkrimit të sotëm, dhe idenë që i përmbledh të dyja bashkë.
Shpresoj se jam shpjeguar dhe jam kuptuar se si, qysh e tek filozofia artistike wabi-sabi vlerson kanonet e papërsosmërisë, papërhershmërisë thjeshtësisë, asimetrisë, anomalisë, rrënimit, rastësisë, aksidentit, dekompozimit, degradimit etj. Të gjitha këto shprehen të koncentruara nga estetika kintsugi (japonisht: bashkim me flori), e cila në origjinë aplikohej për të riparuar duke ngjitur bashkë copat e një vazoje porcelani të thyer nëpërmjet një teknike saldimi në të ftohtë që përdor si ngjitës pluhur metalesh të shtrenjte (kryesisht ar, argjend, platin), përzjerë me një llak të veçantë. Më pas mori kuptim më abstrakt dhe më të përgjithshëm: të riparimit të çfardo sendi apo gjëje të konsumuar dhe rrënuar nga koha, por edhe të dëmtuar, apo thyer nga ndonjë aksident.
Kintsugi shkon akoma më përtej dhe me lart se kanonet e wabi-sabi (siç u tha: thjeshtë pranim i papërsosmërisë, asimetrisë, anomalisë, rrënimit nga koha, të metave, rastësisë, aksidentit etj), sepse restauron objektin e rrënuar, vjetruar, aksidentuar duke i rritur shumëfish vlerën artistike dhe akoma më shumëfish rritur mbivlera në pare, për arsye se objekti i restauruar është më estetik (pra më i kushtueshëm si mbivlerë) dhe më i kushtueshëm si material, meqë saldatura është prej ari.
Çështë më e rëndësishmja, kintsugi është një filozofie ringjalljeje, rimishërimi, e cila vlen edhe për ne të vdekëshmit që kemi nevojë të ngjallemi prej të vdekurish. Natyrshëm gjatë jetës ne pësojmë rënie dhe ngritje, rrënim dhe ringjallje, pra jeta jonë është histori kintsugi me aksidente dhe shenja plagësh të shëruara, të cilat nuk ka përse të fshihen, përkundrazi duhen treguar me mburrje si pjesa më fisnike dhe më e artë e jetës sonë. Çdo fatkeqsi e përballuar, është vlerë e shtuar.
Kujdes, flitet për vlerën e aksidentit të fatkeqsisë të ndodhur dhe pësuar, dhe jo të kërkuar që është një qëndrim i sëmurë sado-mazo. Le që ka aq shume fatkeqsi në jete, sa nuk ka përse t’i kërkosh, natyrshëm dhe shëndetshëm duhet kërkuar e kundërta. Por snobi-leku i epokës postmoderne dhe postkrishtere, e ka për zanat t’i bëjë gjërat ngambraptazi si karikaturë, mbasi glorifikon mëkatin, natyrshëm glorifikon edhe fatkeqsinë duke e kërkuar me qiri të keqen e vetes, e për pasojë, edhe e të tjerëve.
Konkretisht për të kapur idenë e karikaturës ngambraptazi: disa prej koleksjonistëve të porcelaneve kintsugi janë akuzuar që kanë thyer me qëllim vazo porcelani të ralla dhe tepër të kushtueshme që t’i restaurojnë për t’i’u rritur vlerën dhe çmimin.
shkrimi me pêlqeu, dhe kish nje tis prej intelektuali. Marshallah-marshallah, ptuj-ptuj-ptuj, se mos e ha me sy