Qenka pjerdh keq ky Fahri Xharra …
kishim temen per financimet e lobimit amerikan te PD po shoh se i humbi vula
Që Prokuroria të besohet se është serioze në këtë histori, ajo duhet të bëjë një orë e më parë një deklaratë zyrtare, ku të pranojë se ka sekuestruar librat e llogarisë së PD, ose që nuk i ka sekuestruar ato. Nëse i ka sekuestruar, jemi para nisjes së një hetimi. Nëse jo, jemi para një mashtrimi dhe krimi të Prokurorisë, që po lejon të prishen provat për një nga skandalet më të provuara të financimit me para të pista të një partie politike,
pa tjeter qe linku duhet te coje ke mero gelbaza 
gelbazat s’ka nevoje te klikojne 
Bere mire qe e the, se per pak sa do e klikonja dhe une.
Vula aty eshte, e pahumbur.
Ueeee lajmi po ze lajmin! Nuk po marrim veten nga tronditja :
Uou uou ça behet kshu mo ejjjjj. Paska ik dhe ky me skaf! Faqi Bahriu aka derrkuci shik-u-komunist ia paska dhene mandaten!
Boooo…nuk mbarojne skandalet e Rilindjes…Ministri Bushati i jep nje puthje Ministrit Klosi nga nje distance e vogel.
http://www.panorama.com.al/tre-ministrat-ne-kafe-se-bashku-habit-me-mimiken-bushati/
Çfarë dorëzoi Klemend Balili, që policia i sekuestroi pasuritë dhe ‘Santa Quarantën’?
“Pershendetje Dr,me kete mesazh dua te ju informoje se sekuestrimi dje i pasurive te Klement Balilit pas mbi nje viti te tij ne arrati u be vetem pas deshmive te tij te tmerrshme kunder Rames, Tahirit dhe dhe qeveritarve te tjere. Deshmite e Habilajve jane lule para atyre te Klement Balilit
Videot per Orgjite e Rames dhe ministrave te tij ne Santa Quranta por edhe qindra faqe me fakte konkrete qe implikojne direkt Ramen, Olsin, Sajmir Trafikun por edhe Gjiknurin dhe Çakon ka dorzuar nepermjet avokatit te tij Klement Balili tek dy nga partneret tane.
Narkoshteti po shembet.me respekt per ju….”
36 apartamente, mbi 28 mijë metra katror truall dhe resorti ‘Santa Quaranta’,
t’bohet qejfi ty kapo qe ja kane sekuestru pronat atij shqiptarit ?
kur ndihesh zbrasur rrasja me birre ose shko fli gjume, pse duhet te shruash ti ?
ahahah 
shyqyr qe u bone mar edhe ti me t’thon qe je i modh!
desha me permirsu pak madheshtine e komentit tend: jo “rrasja me birre”, por thjeshte “shko e rrasja!”. Eshte me rentabel.
ej, Katror:
ktu sipas zakonit e ke dhi prape, sepse Mesjeta mund te interpretohet edhe si gjume, siç edhe interpretuar mga madheshtia kurreshtare:
ti nuk je rob i zgjut te kuptosh nje tekst jo me shume.
ato qe ke cituar jane koherente. kur nuk prodhon vlere, me mire mos bej asgje, fli gjume, sesa te prishesh vleren qe ekziston, do te thote nderhyrja ime. apo mendimi im ne koke, qe me shtyn te postoj ne koherence me te.
dhe poezi po ashtu, kur s’ben dot me mire nga Migjeni, fli gjume, sesa shton shkrime pa vlere.
ti qe je i zgjut duhet te kuptosh qe gjumi nuk eshte antivlere siç kujtojne te zgjutet “vetem Rilindja ka pas art”, dmth te zgjuarit nga gjumi i Mesjetes.
karabush u zgjuar (nga gjumi i mesjetes), shko e lexo ndonje faqe shkencore per gjumin si aktivitet me po aq vlere sa edhe gjendja zgjuar, gjume-zgjuar jane dy fele komplementare ne mes te te cilave ndodhet vrima e zgjuar kurreshtare qe pjerdh vazhdimisht me batare zgjuarsira.
Po njesoj shkruaj-fshij, kujto-harro.
mesjeta nuk ishte gjume por ishte Anti ART (prandaj ta dhashe ate shembullin e murgjve qe prishen te gjitha dokumentat e vjetra (te vertetat, si njihej bota perpara, etj) per liturgjite e tyre pa vlere hiç (nuk erdhi prej tyre asgje madheshtore, qe te influenconte shkencat apo artet). megjithese per mesjete te mirefillte mund te flitet vetem ne veri te europes dhe jo ne jug.
rilindja italiane filloi qe ne 1200. ne veri te europes ajo erdhi ne 1800. dhe bile nga vezhgimet e mija te sotme, europianet veriore nuk jane per Art, nuk kane nevoje per te. artin ja u imponuan apo e kerkoi vetem shtresa Aristokratike qe ishte nga jugu. pra s’ishin fare e njejta race.
nejse se me ty bisedime te tilla jane humbje kohe ne fakt. hajt çao pra.
vrima qelbet kurreshtare pordhi perseri zgjuarsira midis feles ART dhe feles ANTIART, feles jug dhe feles veri, feles katoliçizem dhe feles protestantizem.
vrime kurreshtare kape kte:
Gli artisti, trascinati dalla grande corrente di decadenza che ebbe sotto François I il nome paradossale di Renaissance (Rinascimento), incapaci d’uno sforzo creativo eguale a quello dei loro antenati, completamente all’oscuro della simbologia medioevale, si dedicarono alla riproduzione di opere bastarde, senza gusto né carattere, senza pensiero esoterico, invece di continuare e sviluppare l’ammirevole e sana creatività francese. Architetti, pittori, scultori, preferendo la loro gloria a quella dell’Arte, si ispirarono agli antichi modelli contraffatti in Italia. I costruttori del medioevo erano ricchi di fede e modestia. Artigiani anonimi di puri capolavori, essi costruirono per la Verità, per l’affermazione del loro ideale, per diffondere la nobiltà della loro scienza. Quelli del Rinascimento, invece, preoccupati soprattutto della loro personalità, gelosi del proprio valore, costruirono per rendere famoso il loro nome alla posterità. Il medioevo deve il proprio splendore all’originalità delle proprie creazioni; il Rinascimento deve la sua moda alla servile fedeltà delle sue copie. Là un pensiero, qui una moda. Da un lato, il genio; dall’altro, il talento. Nell’opera gotica, la tecnica resta sottomessa all’Idea: mentre nell’opera rinascimentale la tecnica domina e cancella l’Idea. L’una parla al cuore, al cervello, all’anima: è il trionfo dello spirito; l’altra si rivolge ai sensi: è la glorificazione della materia. Dal XII al XV secolo, povertà di mezzi ma ricchezza d’espressione; a partire dal XVI, bellezza plastica, mediocrità d’invenzione. I mastri medioevali seppero animare il comune calcare; gli artisti del Rinascimento lasciarono il marmo freddo ed inerte. L’antagonismo di questi due periodi, nati da concezioni opposte, spiega il disprezzo del Rinascimento e la sua profonda ripugnanza per tutto quello che era gotico. Un tale stato di spirito doveva risultare fatale all’opera del medioevo; e sono dovute proprio ad esso le numerosissime mulilazioni che oggi dobbiamo deplorare - Fulcanelli, Il mistero delle cattedrali.
ta gjeta edhe ne frengjisht, meqe je poliglot:
Entraînés par le grand courant de décadence qui prit sous François Ier le nom paradoxal de Renaissance, incapables d’un effort équivalent à celui de leurs ancêtres, tout à fait ignorants de la symbolique médiévale, les artistes s’appliquèrent à reproduire des œuvres bâtardes, sans goût, sans caractère, sans pensée ésotérique, plutôt qu’à poursuivre et à développer l’admirable et saine création française.
Architectes, peintres, sculpteurs, préférant leur propre gloire à celle de l’Art, s’adressèrent aux modèles antiques contrefaits en Italie.
Les constructeurs du moyen âge avaient en apanage la foi et la modestie. Artisans anonymes de purs chefs-d’œuvre, ils édifièrent pour la Vérité, pour l’affirmation de leur idéal, pour la propagation et la noblesse de leur science. Ceux de la Renaissance, préoccupés surtout de leur personnalité, jaloux de leur valeur, édifièrent pour la postérité de leur nom. Le moyen âge dut sa splendeur à l’originalité de ses créations ; la Renaissance dut sa vogue à la fidélité servile de ses copies. Ici, une pensée ; là, une mode. D’un côté, le génie ; de l’autre, le talent. Dans l’œuvre gothique, la facture demeure soumise à l’Idée ; dans l’œuvre renaissante, elle la domine et l’efface. L’une parle au cœur, au cerveau, à l’âme : c’est le triomphe de l’esprit ; l’autre s’adresse aux sens : c’est la glorification de la matière. Du XIIe au XVe siècle, pauvreté de moyens mais richesse d’expression ; à partir du XVIe, beauté plastique, médiocrité d’invention. Les maîtres médiévaux surent animer le calcaire commun ; les artistes de la Renaissance laissèrent le marbre inerte et froid.
C’est l’antagonisme de ces deux périodes, nées de concepts opposés, qui explique le mépris de la Renaissance et sa répugnance profonde pour tout ce qui était gothique.
Un tel état d’esprit devait être fatal à l’œuvre du moyen âge ; et c’est à lui, en effet, que nous devons attribuer les mutilations sans nombre que nous déplorons aujourd’hui - Fulcanelli, Le Mystère des Cathédrales