Kështu, pas interpretimit të tre këngëve të para, spikeri dhe drejtuesi i festivalit, thoshte: Përsërisim këngët, në tre interpretime të reja.
aty ne tekst nuk do isha dakord me kete:
Ishte edhe një lloj konkursi, sepse dilnin në pah diferencat.
interpretimi i dyfishte nxirrte ne pah kengen si krijim, si te thuash ajo shihej nga kendveshtrime alternative, realizime vokalesh alternative
Por edhe promovonte kengetarin e ri qe zakonisht perseriste.
Harrojne se e shtuna ka qene dite pune ato kohe.
(Edhe leja per pushime vetem dy jave, si 5 vjet seniority si 20 vjet seniority, saqe quhej leja e zakonshme)
Te tjeret ne kete rast kane te drejte, zakoni e donte qe banja te behej te shtunen ne menyre qe e djela te gjente te lare. Me futjen e uikendin ra rendesia e te djeles si dite e vetme pushimi. Dikur e djela ishte dite feste qe shkohej ne Meshe. Ne diten e 7-te te krijimit Zoti pushoi.
Ka shume mundesi qe larja te shtunen trashegohej nga kjo kohe, ne Meshe ne mengjez te djeles duhej te ishe lare.
Ketu nuk eshte puna e drejte apo e terthorte. Kjo e shtuna sipas kesaj qe thua ti, duhet te kete qene me e vjeter, aq me teper i bie te kete qene jo fort e perhapur, meqe shumica e shqipove jane myslo. Po deri gjithkush ka permendur te shtunen, si ata te moshes sime qe me kapi vetem pak komunizmi, ashtu edhe te tjeret,
Kaqe gje e kisha parasysh kur shkrova. E kisha llafne per arketipin e te Djeles qe eshte me i hershem se Mesha e krishterimit, qe i mbivendoset arketipit te lashte te se Djeles, te cilit i jane vendosur shtresa shtresa te gjithe sedimentet e epokave te mevonshme gjeologjike, deri sa arrijme te kllufi ateist mekanik turni qe lante e pastronte biçikleten me lecka per te bere shetitje dyrroteshe diten e Djele nga kisha e shen Perkopit.
Nuk e di nese e ke vene re qe e Djela koiçidon gjithnje dite e bukur dhe Dielli ndrit me qarte se ditet e tjera te javes. Nuk ka arsye tjeter statistike shkencore, perveç se ekziston nje Diell tjeter qe shendrrit brenda nesh.
… dhe në vijim, e marta për Marsin, e mërkura për Merkurin, e enjtja për Jupiterin-Jovis, e premtja për Venusin- Veneris dhe e shtuna për Saturnin.
Troç - duke i bërë besim intuitës iliro-albane, e cila ka kopjuar fqinjët e vet të fuqishëm latinë - përveç faktit botërisht të njohur se enjtej kur i kujtoje Jupiterin dhe premtej kur i përmendje Venerisin, vazhdojmë të ndjekim (me apo pa vetêdije) mençurinë - në mos, budallallekun e të parëve tanë paganë dhe besëtytë!
në kto zgafllima leksikale si e enjtja dhe e premtja duhet me u zhyt albanologu, për t’vërtetu origjinën e mirëfilltë të gjuhës shqipe - si edhe birësinë (e mundshme) të saj me të lavdishmen gjuhë ilire!