Mund te jete.
Mund edhe te duket si mosrespekt nga une, qe nuk e kam si qellim.
Po per diskutimin qe nisem, pershkak edhe te kufizimeve (ne kohe, shkrim, mjet komunikimi etj), po “detyrohemi” te shkojme direkt ne konstatime, konkludime, qe çon pastaj patjeter ne keqkuptime, qe kerkojne pastaj sqarime… Pafund dmth.
jo kjo e ka nje fund, qe lidhet me nje profeci timen: Kosova do i shpalle lufte Shqiperise. 
Do t’u pushtojme pa lufte, por jo tash sepse nuk kemi llogari 
1 Like
-Hë mër ti, e frekuenton akoma sallonin letrar të Sinjorës?
-Shkoj ndonjëherë sa për të thënë që jom ktu ene una; vitet kalojnë, diskutimet janë po ato.
-Eh, mijëvjeçarët kalojnë dhe diskutimet janë po ato, bjeri fyellit në një brimë. E sapo e kupton këtë, e ke mbushur moshën e pensionit.
(nga Ditar i një fuksi)
me duhet te sqaroj poziten time per kete çeshtje, se per eksperience te hidhur rezultoj nje fundamentalist qe kerkon ta ktheje mbrapa rroten e historise ne kohen e magjise kur i lynin turinin kalamojve per te mos i mare ne sysh, ne kohen e Inkuzicionit dhe Saturnaleve romake. Kritika ime eshte kunder mendimit laik qe kujton se zgjidh problemin e botes duke treguar religjionin e bestytnite si shkaktar i te keqes dhe veten si çlirimtar nga e kaluara obskurantiste fetare (logjika dhe besimi i shok Enver, edhe sot i gjalle si kurre ne zemrat tona). E kaluara obskurantiste nuk kthehet me, fete kane deshtuar, pranej ngrefen laiket bashke me penisin e Marlonit si shpetimtare duke bere nje zallamahi qe ben te pamundur te kuptohet se çfar ka ndodh vertet, cilat jane mekanizmat qe vene ne levizje njeriun ne te perditshmen dhe ne histori, e me tej edhe shoqerine dhe boten, ne menyre qe te behet diçka e hajrit, jo sipas te kaluares, por as edhe te sotmes ku fergellojne ngado bolet e Marloni.
Per eksperience e di qe eshte fryme e harxhuar kot, megjithse bej timen si gjithmone pa u merzit.
Truri njerzor, megjithse peshon vetëm 2% e trupit, përdor 25% të gjithë energjisë që trupi ka nevojë për të funksionuar në gjendje qetësie; nëse mesatarisht truri për të funksionuar ka nevojë për 2000 kalori ditore, 500 kalori i takojnë trurit.
Ky disporprocion skandaloz shpjegon logjikisht dhe energjikisht (përveç veçorisë njerzore në botën kafshore) se përse sportistët janë kategori koqe nga trutë që “nuk e vrasin mendjen fare”, dhe se nga pikpamja e bilançit energjitik sportistët bëjnë mirë që janë tillë, duke mos e vrarë trurin harxhojnë tërë enegjinë që kanë në dispozicion për të vënë lëvizje muskujt. Në këtë rast traplliku shndërrohet në zgjuarsi kursyese të energjisë. Sekreti i rezistencës fizike dhe mbijetesës në raste stërmundimi fizik të tejskajshëm (kudoqoftë, jo vetëm sportiv) është t’i thuash trurit “ik pirdhu!” siç bëjnë sportistët. Ndërsa sekreti i urtësisë shpirtërore është t’i thuash trurit: “ik pirdhu se tani më duhet energji për muskujt, e duku përsëri mbas garës!”. Ketë të dytën nuk bëjnë sportistët, siç nuk bëjnë të parën intelektualët e shquar, prandaj njerzit janë karikatura gjysmagjel: o atletë pa tru fare, o intelektualë të shquar vetëm tru e asgjë tjetër. Të dy rastet identifikohen në një të vetëm: koqe kanari.
Në vitin 1984, Kampionati Botëror i Shahut u ndërpre papritur, për shkak të pamjes së dobësuar të Anatoli Karpov, një lojtar elitar rus që garonte për titullin. Pas një duzinë ndeshjesh, Karpov kishte humbur 10 kg dhe organizatorët e garës ishin të frikësuar për shëndetin e tij.
Truri i Karpovit, në një gjendje koncentrimi të vazhdueshëm, konsumonte shumë më tepër energji sesa furnizohej me ushqim.
Pika kulmore e jetës sime nuk ishte kur fitova çmime letrare ose shkrova libra, por kur në natën midis datës 15 dhe 16 u largova nga këtu në Don me 70 trupa alpine, eca drejt perëndimit për të shkuar në shtëpi, arrita të shkëputem nga pozicioni im pa humbur njeri dhe arrita të nisesha nga fronti i luftës duke organizuar shkëputjen, kjo ka qenë kryevepra e jetës sime.
Mario Rigoni Stern
e pabesueshme, Mario Rigoni Stern, më në fund një intelektual i përgjegjshëm lidhur me rendesine vepres se tij, mendoja se nuk ekzistonte as edhe një i tillë që shkruan libra ose bëra gjëma të tjera të ngjashme artistike. Të gjithë janë të papërgjegjshëm, dhe besojnë se janë superiorë pikërisht sepse janë të papërgjegjshëm.
Dëmi më i mynxyrtë i njerzëve të dobët (shpirtërisht dhe fizikisht, e njëjta gjë është, ka një pikë ku shëndeti mendor pritet me shëndetin trupor) nuk është më tepër se nuk kanë kryqe të rezistojnë në një situatë të vështirë, të lenë në baltë, mçifen mas gaxhoit etj, gjë e kuptueshme dhe e falëshme, por sepse dobësinë e tyre e konvertojnë natyrshëm në zili dhe më pas në keqdashje. Për këtë arsye keqdashja e seksit të dobët ka (potencialisht) përmasa më të mëdha se e seksit të fortë; kur gratë e bëjnë të keqen, e bëjnë me të vërtetë duke ja kaluar ku e ku burrave; këtë ka dashur të na thotë autori me dramën Makbeth, urrejtja e popullit tonë kundër Nexhit dhe loja arketip e shahut, ku mbretëresha bën kërdinë kryq e tërthor tabelës, ndërsa mbreti rri si qofte në vend numro në prapavijë, vetëm një hap para e një hap mbrapa, një majtas e një djathtas.
Në këtë kuptim barazia në të gjitha kuptimet ndërmjet sekseve është e domosdoshme për të zhdukur të keqen nga kjo botë.
Amerikont no-vax dhe yes-vax nuk e kanë kuptuar akoma që loja arketip e shahut, ku mbretëresha superaktive bën kërdinë kryq e tërthor tabelës, ndërsa mbreti impotent rri si qofte në prapavijë është lojë sexually dhe politically incorrect.
Kur bëhemi të mëdhej - e aq më tepër kur bëhemi intelektualë të mëdhenj -, nuk bëjmë gjë tjetër veçse riciklojme në mënyre serioze kalamallëqet e fëmijrisë. Po të kesh kujtesë dhe aftësi për të bërë analizë analogjike, kupton se ky është mekanizmi që bën të funksionojë blogu dhe faqja personale në fejsbuk, ose në çfardo social tjetër qoftë. Intelektualët e mëdhenj - shpesh here zyrtarisht të mëdhenj, dmth me tituj shkencorë, libra të shkruar, çmime, të njohur e të nderuar etj -, i gjen bashkë në fejsbuk tu bo i dor muhabet shkencor ose letrar si dikur kalamajtë: trego njeri njëri një përrallë, e pastaj pason tjetri me një përrallë tjetër. Kam rastis në raste të tillë të ngjashëm - sigurisht të botës kulturore shqiptare katunare - muhabete në grup ku merrnin pjesë personazhe, dikur vërtet shokë fëmijnije, që i tregonin përralla njëri tjetrit si dikur ulur tek shkalla e pallatit me pantallona të shkurtëra, veçse tani në mënyrë akademike veshur me gravatë, nganjëherë duke shkruajtur nga kontinente të ndryshme. Dhe në thelb rrëfenin të njëjtat përralla, bënin të njëjtat sherre e intriga shoqnije “ho mër jau!”, “i modh je vallaj, i modh!”, “hajde njoni!”, “u bo bytha jote!” etj.
-Unë e mbaj veten me shumë fat që jam bërë artist. Nuk e di se si do të kisha bërë pa artin, besoj se pa u marrë me art, e duke u bërë dikushi në shoqëri, do të kisha vdekur, i humbur në ferrin metropolitan, si shumë nga shokët e mi që nuk kanë pasur alternativë tjetër përveç krimit, drogës dhe anonimatit. Arti më ka shpëtuar nga ferri.
-Një lesh të ka shpëtuar, i ke ikur një ferri për të rënë në tjetrin, me fjalë të tjera vetëm je spostuar në Ferr.
(nga Ditar i një fuksi)
Në epokën moderne hyjnorja është e pranueshme kur merr forma njerzore, madje pikërisht për këtë është shumë më tepër e lavnueshme se hyjnorja e dikurshme obskurantiste fetare. Fenomeni vihet re rëndom kur analizohet Tundimi i fundit i Kazantzakis dhe Ungjilli sipas Jezu Krishtit i José Saramago (që në të vërtetë duhej quajtur Ungjilli sipas José Saramagos) ku ndeshet vazhdimisht shprehja “imazh njerëzor i Jezuit”.
Ka diçka jologjike që nuk shkon në këtë rast: çfarë do të thotë “imazh njerëzor i Jezuit”, që imazhi hyjnor është çnjerëzor me përkufizim për deduksion? Problemi është se nuk duhet të jetë një imazh i rremë, si njerëzori, ashtu hyjnori; e vërteta duhet të përfshijë të dy nivelet bashkë, përndryshe të dy janë të rremë dhe çnjerëzorë, gjithashtu dhe çhyjnorë.
1 Like
1234567890
Kur nuk pranohet e vërteta frojdiste që njeriu, sidomos njeriu modern, është i obsesionuar nga seksi, mohimi i kësaj të vërtete - deri edhe në rastet më flagrante kur aludimet seksuale janë më se evidente -, është një tjetër konfirmim që i vë vulën përfundimisht obsesionit seksual.
