Me pelqeu me shume pjesa e pare ! Disi me e lodhshme kjo e dyta! Me shume me jep pershtypjen e nje sqarimi per ate qe do te vi me pas! Faleminderit ! Pershendetje kapitaliste 
!
E lexova sigurisht, dhe me që po më pyet po të përgjigjem me tre pika:
- distancimi i Schmitt-it nga çështja delikate e prejardhjes “etnike” të Skënderbeut nuk është i ri. Edhe herë të tjera ai është munduar të përgënjeshtrojë pak a shumë idenë e origjinës “serbe” të tij. Kësaj rradhe ai e përmend me shumë stil (e vënë në italik) :
kurrë nuk kam shkruar se Skënderbeu është me origjinë të pastër serbe
Përfundim: gjithkush mund të mendojë se në mos e pastër, kjo origjinë është gjithsesi e papastër por sidoqoftë serbe.
- Kësaj rradhe, maturia e Schmitt-it fiton edhe një përmasë tjetër, lidhur me tezën e dytë themelore të librit të tij - motivi i hakmarrjes personale. Ja se si ai shprehet (shih pjesën e vënë në italik):
“… kryengritja kishte disa motive që janë kryesisht strukturore: rezistenca kundër sistemit fiskal dhe të drejtësisë osmane, kundër sundimit të drejtpërdrejtë osman; në fakt, motive që ne mund t’i zbulojmë edhe në shumicën e kryengritjeve kundër sundimit osman deri në vitin 1912. Vetëqeverisja, mos dhënia e taksave, ruajtja e traditave ligjore rajonale janë kërkesat e zakonshme klasike të shqiptarëve nën sundimin perandorak osman. Në vitin 1443, udhëheqësi i kryengritjes kishte gjithashtu një motiv personal të hakmarrjes. Por ky motiv nuk shpjegon të gjithë kryengritjen, megjithëse shumë njerëz që nuk e kanë lexuar librin ende vazhdojnë dhe e pretendojnë këtë. Pra, ekzistonte një kombinim i ndërlikuar i motiveve…”
Përfundim: me një farë elegance, ai është munduar ta mçefi “peshkun e tij të artë” të hakmarrjes skënderbejane në tufën e peshqve të tjerë të detit osman. Por me këtë rast, ai bën një “gafë” - për mendjen time. Ato arsye që përmend ai (rezistenca kundër sistemit fiskal dhe të drejtësisë osmane, kundër sundimit të drejtpërdrejtë osman), bën vaki egzistonin në gjysmën e parë të shek. XV në sanxhakun Arvanit-ili, me kryeqendër Gjirokastrën - pra Arbêria e jugut, ku kishin filluar sapo të aplikoheshin, por gjithësesi ato nuk janë ende parësore në trevat e Kastriotëve - sikundër dhe në territoret e tjera gjysëm të lira të Arbërisë së veriut që njihnin veç “në letër” sistemin e timarit.
Lexo një shkrim të Halil Inalcik - Ottoman Methods of Conquest, dhe mund të bindesh për këtë gjë (oups - harrova që ti e lexon anglishten vetëm kur je dehur je bërë tapë!)
- Ajo çka më bëri mê shumë përshtypje është nguti dhe me të cilën ai i përgjigjet pyetjes lidhur me një nga pikat më delikate të analizës së egzistencës së “Shtetit” të Skënderbeut - mekanizmi ekonomik që e mbante këtë strukturë.
Po e sjell të plotë përgjigjen:
“Sistemi i pushtetit të Skënderbeut u financua nga tregti, nga eksporti kryesisht i grurit dhe i drurit, nga subvencionet prej fuqive italiane, nga plaçkitja e bastisjet në territoret osmane; Skënderbeu kishte një depozitë bankare në Dubrovnik dhe kështu kishte qasje në sistemin bankar mesdhetar”.
A ka zot nëne (historian) që mund të kënaqet nga kjo përgjigje kaq e detajuar? unë personalisht, jo!
(po qe se e ke kurreshtjen mund të të sjell atë çka unë kam shkruar në librin tim lidhur me këtë temë)
Si fund: gjynah që Ben Andoni s’priti daljen e pjesës së dytë të “I pafani…” se ja vlente që t’i bënte një pyetje tjetër Schmitt-it lidhur me tezën e tij të hakmarrjes:
besa do të ishte shumë zbavitëse të dëgjonim përgjigjen e tij!
Por gjithsesi, shpresojmë se Andoni apo vetë Schmitti të vijnë të bëjnë njê vizitë këndej nga PPU…
xixe, ti dashke qe bashke me Ben Andonin dhe Shmitin te behemi gjashte?
shkrimi jot nuk eshte per Peshk, ne kuptimin qe nuk gjen bashkebisedues ne kete nivel. As une nuk mund te them gje, nuk e njoh historine ne menyre kaq te detajuar.
Inkuiz,
Kaq gjë besoj se kuptohet - në mos, të paktën do të lexohet. S’flitet për historinë por për filozofinë e historisë.
Ti mendon se ai shkrimi tënd berkelian ështê më i thjeshtë?
Nê se ka njeri që nuk do ta kuptojë këtê lloj gjuhe, ai është historiani i mirëfilltë - nga ata të Akademisë të Studimeve Albanologjike.
shkrimi im berkelian ndoshta eshte me i veshtire si koncept, por tenikisht jo, sepse nuk eshte njesoj dituria teknike per sistemin e timarit (pak gje di) dhe per rrezimin e nje peme dhe si degjon zhurmen veshi qe eshte nje dituri banale.
pastaj e kisha fjalen per te bo i dor muhabet bashke, ishte nje justifikim pse nuk them gje, e jo qe nuk lexohet si shkrim.
Tamon me nji menie jina.
Gjynof qi edhe poplli tjeter s’osht me nji menie me neve…
I nderuar, per here te pare po e ndigjoj kete, a mund te me sqarosh pakez me gjere. Kush eshte burimi, ç’monedhe ekzistonte athere, kush principate i shtypte ato, dhe Dubrovniku ne mos gaboj, a mos quhej Raguza ne ate kohe. Me ndihmo pak te lutem.
s’e them unë këtë mor bir, por Schmitti.
Duhet t’i bëjmë pyetje atij.
Sidoqoftë po të jap unë një përgjigje lidhur me sistemin monetar të epokës.
qysh në shek. XIII (1250), qyteti i Firences nxjerr monedhën e tij prej ari që u quajt florin. Ishte një monedhë me peshë 3,45 g, me diametër 23 mm dhe me pastërti 24 karat.
Thuaj paralelisht me të venedikasit shëndrrojnë monedhën e tyre dukatin që në origjinal ishte prej argjendi në dukat-ar. Me të njejtat përmasa dhe peshë. Asokohe ishin vlerat monetare ndërkombëtare më të përhapura në Evropë dhe mê tej, pa harruar edhe genovino - monedha e Republikës së Xhenovës.
Në fillim të shek. XVI edhe mbretërit katolikë të Spanjës nxjerrin momendhën e tyre të artë - ducato. Po ashtu, dukati bëhet monedhë zyrtare i Mbretërisë së Shenjtë Romake/Gjermanike, i Austrisê deri edhe i Hollandës.
Rreth 1550, dukati venedikas ndrron emrin - quhet zecchino dhe bëhet monedhë universale e shkëmbimit - si puna e dollarit sot.
Republika e Raguzës (Dubrovniku i sotëm) përdorte po ato monedha - nuk kish të tijat.
Nê shek XVI shfaqet një monedhë tjetër prej argjendi - thaler, në përdorim në Evropën qëndrore dhe Gjermani , që peshonte nga 28 - 32 gr. me përmasa të ndryshme (40 mm diametri) e cila u adoptua edhe nga Raguza rreth vitit 1750.
Xixa po kthehem te bej nje koment ketu meqe m’u duk se kishe bere nje kerkese xhentelmeni per t’i hedhur nje sy e komentuar artikullit qe kish sjelle ketu. Separi desha te te them qe artikulli m’u duk interesant ne menyren e tij dhe informativ. Te them te drejten une sado qe e pelqej historine, nuk mund te shtoj gje nga ana faktuale e shkrimit pasi ti e njeh me mire se une kete epoke historike dhe mbase edhe tere historine e Shqiperise qe mua personalisht nuk me ka ngjallur ndonje interes te vecante pervec atij identitar. Gjithashtu per vete faktin se ti ke sjelle vetem dy pjese dhe artikulli eshte i pambaruar desha te rezervohesha derisa ta kishe sjelle te gjithe, por pastaj ndersa po lexoja kometet e tua per te te kuptuar me mire, pashe se sic thoje dhe ti vete, qellimi i sjelljes se saj ketu nuk ishte kendveshtrimi historik, po kendveshtrimi i historise dhe historianit
atehere mendova se mund te them edhe une dy fjale.
E para qe desha te them eshte se ky lloj mentaliteti eshte gjeja me normale qe mund te gjesh ne diskutime te kesaj natyre neper artikujt e blogjeve, ku autori ngrihet dhe rrezon (tenton te themi) gjithe shkencen para tij dhe ne menyre silogjistike deklaron se profeti i ri i shkences, historise apo dijes ne pergjithesi sapo mberriti para jush. Megjithate qe te jemi te ndershem ky nuk eshte nje akt i padegjuar egoizmi apo budallalleku pasi kjo teori e postmodernizmit historik ku me ngjan se fut vehten edhe ti ka gati nje shekull qe vjen verdalle bashke me fantazmen e Marksit. Postmodernizmi radikal perpiqet te mjegulloje diferencen mes realitetit dhe fiction dhe perpiqet te rrezoje ne menyre perfundimtare legjitimitetin e shkolles perendimore te besimit ne aresyen, duke e zevendesuar ate me diskutime te pafund dhe te pabuke diletantesh e mendimtaresh, duke bere lojera gjuhesore e kapercime logjikedhe, duke vene ne pikepyetje vete natyren e dijes, te se vertetes dhe legjitimitetit. Une nuk e di se kush eshte Veyne qe ti permend, po perfaqesuesi me i madh francez i kesaj teorie eshte vete i Madhi Fuco qe thote pak a shume se ne e ndertojme vete realitetin tone i cili nuk eshte se duhet ti korrespondoje patjeter realitetit objektiv, por qe sidoqofte na ndihmon ne qe te fitojme pushtet mbi te tjeret. Ky muhabet pastaj u ngrit ne art nga Jenkins dhe sot po perpiqet te aplikohet dhunshem ne realitetin e shoqerise amerikane (te pekten ketu e di une) ku postmodernistet identifikohen ne mbeshtetjen e tyre per strukturalizmin, postkolonializmin, feminizmin radikal. queer theory etj etj qe tani po perpiqen ti fshehin gjithnje e me shume me termin e Studimeve Kulturale. Personalisht jam i shkolles objektiviste, jo tamam Rankeane, po sidoqofte i orientimit pozitivist te Popperit.
Pra per te dale prape tek tema mua keto faktet dhe interpretimet e Shmit apo Lubonjes me lene fare te ftohte pasi keto jane thjesht pordhe propagandistike ne rastin me te keq ose zhurme mediatike ne rastin me te mire. Per mua Skenderbeu vazhdon te mbetet ai qe ka qene dhe eshte, nje Kalores i Pathyer i Krishterimit qe luftoi tere jeten e tij kunder pushtimit Otoman, dhe qe ne kete lufte hodhi themelet e Kombit shqiptar. Kaq me del e me tepron qe ta nderoj e respektoj per jete. Ne driten e fakteve qe kemi deri me sot cdo diskutim tjeter me i sterholluar akademik mund te jete gjithcka, qe nga studim ekologjik nese Skenderbeut i qelbeshin corapet apo psikanalitik i frymezuar nga levizja #metoo, por jo rishikim i figures se tij historike qe per mua eshte e vetmja pike interesi per momentin. Kaq kisha per te thene, pa ndonje deshire per te te ofenduar megjithe pikepamjet politike te kunderta ne kete drejtim. Tung.
1 Like
Katror,
Së pari të falemnderoj që begenise të vish dhe të japësh mendje lidhur me shkrimet (dhe me autorin e tyre).
Paçka opinioneve tê tua (apo pikpamjeve të kundërta që ti i cilêson si politike), ky lloj shkëmbimi veçse zgjeron debatin dhe e nxjerr nga ai dialog i mëparshëm disi monoton mes meje dhe Inkuizitorit. Pra - dashur-pa-dashur, i jep një fryme tjetër rrjedhës së komenteve.
Kjo gjë përgênjeshtron gjithashtu edhe mendimin që këto farë shkrimesh nuk janë “për Peshk”, të shfaqur diku më sipër. Ja pra, jo vetëm për Peshk ato qenkan - nga që peshqit vijnë edhe i ndukin, por edhe për Mish - për t’u kafshuar nga çakalli.
Por le t’i lemë sarkazmat reciproke dhe t’i kthehemi temës:
Që idetë e këtij shkrimi nuk të ngrohin - për të mos thënë që të lenê të ftohtë, kjo gjë merret vesh mejëherë, nga momenti që ti e klasifikon vehten si i
Me një fjalë, ti qëndron i patundur në bunkerin e historiografisë tradicionale shqiptare që këmbëngul dhe thotë sikundër thua se “… Skenderbeu vazhdon te mbetet ai qe ka qene dhe eshte…”.
Absolutisht, një pikpamje krejt e lavdërueshme, aq më tepër e justifikuar nga një jehonë e gjerë popullore që nuk sheh ende ndonjë arsye të verë në dyshim atë çka unë quaj "autoritet i palëkundur dhe i padiskutueshëm shkencor i kastës së brahmanêve historianë"
Më beso, kur them këtë gjë, jam thjesht i frymëzuar nga zilia e papërmbajtur e neofitit - sikundër dhe e ke vënë re ti me aq talent (duke e stolisur me plotësat egoizëm dhe budallallëk).
Veçse në këtë pikë detyrohem të të zhgënjej dyfish:
-
së pari, ato që ti i quan “artikuj blogjesh” në të vërtetë nuk janë të tilla. Po të bëj të ditur se ky “mentalitet”, nuk ka pritur aspak PPU as për t’u shfaqur as edhe për t’u lexuar - dhe aq më pak komentuesit e këtyre mejdaneve apo mejhaneve për t’u marë në konsideratë apo për t’u nëpërkëmbur. Ato janë publike, i dashur Katror, të botuara prej dy vitesh e tëhu dhe në qarkullim - pra në shitje, në libraritë e Tiranës apo të qyteteve të tjera. Në ndryshim me ty që fshihesh pas këtij pseudonimi kaq domethënës, ai i imi është krejt transparent - pasi emri dhe mbiemri im janë krejt të njohur, në mos e ke mësuar shko dhe pyet Shkabën. Nuk po tê ftoj aspak të shkosh ta blesh atë libër - paçka se si i interesuar që je ndaj identitetit (shqiptar - besoj) m’a merr mendja se mund të gjesh boll përgjigje ndaj atyre pyetjeve që mund të të vërtiten në krye - nëse me të vërtetë diçka vërtitet!
-
së dyti, për çudi, nuk e ndjej vehten aspak të prekur apo të fyer, i rreshtuar sikundër e shoh vehten në atë rradhën aq snobe, manipulatore apo perverse të postmodernistëve, të poststrukturalistëve e më the të thashë… n¨mes të gjithë atij mileti që ti e mshef pas Foucault (i Madhi Fukó).
M’a merr mendja që edhe ti nuk duhet t’a ndjesh vehten aspak të fyer si i djathtë i deklaruar që je të gjendesh në të njejtën llogore mendimi dhe idesh pozitiviste me të tillë historianë si Aleks Buda, Kristo Frashëri apo edhe Pëllumb Xhufi - të cilët ndonjë gojë e ligë mund t’i quajë ende komunistë (kripto apo neo) bile edhe nacional-komunistë.
Zaten, pêr të ta lehtësuar ndërgjegjen, kam vërejtur se kur vjen fjala për historinë e Skënderbeut, dy historianë që, përveç titullit, asgjë s’i bashkon në këtë botë dhe në atë tjetrën e përtejme : Kristo Frashëri dhe Abas Ermenji - i pari me "Gjergj Kastrioti Skënderbeu. Jeta dhe vepra” dhe i dyti me “Vendi që zë Skënderbeu në Historinë e Shqipërisë”, shkruajnë sikur të jenë binjakë siamezë, të dalë nga një bark.
Ti që vjen me etiketa plot në xhep, a ke ndonjë të gatshme t’ja ngjitësh sipër kësaj dukurie?
Për ta mbyllur këtë përgjigje, po të zhgënjej edhe një herë të fundit:
-
Skënderbeu nuk ka luftuar tërë jetën e tij kundër pushtimit Otoman - sikundër thua. Ai luftoi kundër tyre, të themi vetëm 25 vjet (nga 1443 - deri 1468) - ndërkohë që 25 vjetët e mëparshme të tij kish luftuar në rradhët e Otomanëve, kryesisht kundër të Krishterëve.
-
Zaten edhe ato 25 vjetët e fundit “të mira” ai s’ka luftuar vetëm kundër Otomanëve të pafé, por edhe kundër Venedikasve, kundër Anzhuinëve dhe të tjerëve Arbër, po aq të krishterë sa edhe ai!
Bile-bile, edhe ai epiteti “i Pathyer” qëndron disi me zor në këmbë - vetëm në se arrijmë të harrojmë zbythjen para Shkodrës (1448), humbjen e Sfetigradit (1448) dhe disfatën e Beratit (1455) (për të mos vijuar më tej).
Por nejse, fundja-fundit këto janë disa detaje tê historisë që, siç thua, nuk të ka ngjallur ndonjë interes të veçantë!
Pa problem Xixa, kenaqesia eshte e imja qe ne keto kohe betejash te ashpra klasore 
te gjesh dike me te cilin te mos ndash mendimet, pa u zene.
Sa per sqarim kur fola per shkrimet neper blogjet shqiptare nuk e kisha tamam per kete shkrim, megjithese ne fakt nga menyra si e kisha shkruar edhe mund te ngaterrohej. E kisha thjesht per nje tendence te lodhshme tashma per te bere emer duke sulmuar superfigura nga njerez fare pa emer vetem per ta futur emrin me listat e kerkimit ne Google e me tej. Me vjen mire qe ti e paske botuar kete dhe uroj qe vertet te kesh sjell dicka te re ne historiografine shqiptare.
Nga ana tjeter nuk shqetesohem fare qe ne rrugen time te preferuar metodologjike rrika ulur Alex Buda, Stefanaq Pollo, Arben Puto apo Sabri Godo. Mua me intereson hard facts qe ato sjellin:datat, hartat, objektet arkeologjike dhe dokumentet ,ndersa interpretimet mund ti bej edhe vete dhe zakonisht vete i bej. Sepse edhe i sherbejne vetevetes dhe nje rrethi te ngushte njerezish me te cilet mund ti diskutoj. Gjithashtu historiografia komuniste eshte vertet nje plehre ideologjike Pavaresi e ketej, por albanologjia e periudhes iliriko-mesjetare me duket pak a shume e zhveshur nga ideologjizimet ne vija te trasha te pakten, dhe eshte bere nje pune dokumetare gjigande per ate periudhe, gje qe zor se do behet me atje ne 100 vjetet e ardhshem. Pra ajo qe me intereson mua eshte zgjedhja e nje metodologjie te mire dhe te vlefshme per vleresimin e historise, dhe c’eshte me e rendesishme per te kuptuar te ardhmen mbeshtetur ne te kaluaren, qe mendoj se eshte qellimi final jo vetem i historise, por edhe i cdo dijeje tjeter njerezore. Pra sipas sipas shkolles pozitiviste une besoj se te njejtat shkaqe sjellin vazhdimisht te njetat efekte, besoj qe dokumentet, tapite, varret dhe monumentet kane nje vlere, dhe se studimi i ligjshmerive dhe ngjarjeve uniforme eshte me i rendesishem dhe i dobishem se ai i dukurive individuale dhe unike. Ndaj dhe fakti qe Skenderbeu luftoi edhe kunder Anzhuineve apo luftoi per sulltanin ne vitet e rinise nuk ka peshe ne figuren totale te Skenderbeut, por jane vetem dritehije ne statusin e tij te Kaloresit te Krishtere ndaj hordhive osmane. Ndaj mendoj qe historianet si edhe shume intelektuale te fushave te tjera te studimeve liberale do hane buke duke nxjerre nga nje teori te re cdo dekade, por sic ka thene edhe i madhi Qamil Buxheli, jo te gjitha mizat bejne mjalte.
Info shtese: Thaleri eshte “namesake” i dollarit te soçem. Eshte pjese krenarie e Frizeve te Gjermanise.
ke harru te shtosh se ky lloj mileti, si me thone mileti modh fuko, ka nje karakteristike shume me treguese dhe intriguese: 90% jane literalisht ngambrapa, dhe 10% nuk kuptohet pse nuk jane edhe kta si shoket, pare qe gjithe motivacioni i teorive te tyre eshte per te mbrojtur aktivitetin e sumes se tyre.
Tani meqe ra rasti, me hiq nje kuriozitet qe akoma nuk kam arritur ta marr vesh prej teje deri me sot: ti vertet e fut veten ne kete lloj mileti, apo eshte nje menyre konfuzioniste blogiste superficialiste per te bo i dor muhabet me loqen ne forme katrore qe eshte kunder historigrafise komuniste dhe ideologjizmave historike njesoj si Fuko ngambrapa, dhe njekohesisht eshte kunder Fuko duke bere levizje politike dhe ideologjike sa ngapara ngambrapa?
Varet për çka ky kuriozitet:
ti don me dit ku gjendem unë - tek 90% apo tek 10% apo çka më shtyn të përqafoj mendimet e këtij grupi?
Por m’a merr mendja që pyetjet më interesante lidhur me këtë lëmi “post-” do të ishin:
- a është prirja sumeksuale që, përveç thelës, i hap edhe mendjen njeriut dhe e çon në ato sfera nirvanike post ideologjike, të mbyllura për shpirtrat tradicionalë konservatorë?
- apo është instikti vetëmbrojtës i pakicës pariah dhe vetmia e individit të pakuptuar nga masa që i rrafinon atij jo vetêm sjelljet por edhe mendimet?
Ja edhe një subjet për një shkrim metafizik!
po, sakte, prirja sum seksuale prejardhet nga bota angjelike (engjellore). Diskutimi mesjetar, akoma i pambyllur, per seksin e engjejve.
kjo ka lidhje me te paren, ne kuptimin qe “vetmia e individit te pakuptuar nga masa” implikon te pakten te ramen me dore (ose me themer) qe ne nje fare kuptimi eshte seks angjelik ose seks me engjejt. Te shumten implikon shume te tjera te ketij kallepi, që “i rrafinon atij jo vetêm sjelljet por edhe mendimet”, por kryesisht i rafinon atij seksualitetin, dhe per pasoje sjelljet, mendimet, ndjenjat.
Pse çer kujton ti se Rembo dhe Marloni ishin budallej qe i binin sumes, dhe lejonin t’ju bihej sumes se tyre buçko? Bjeri sumes dapër dup per ta ishte metode per rafinim shpirteror, programim per rafinim.
Hahaha Xixe. Me duket se po ngaterron gjarperin fisnik te dijes qe prehet i qete ne deget e Molles se Ndaluar me Kundalinin misterioz e te lagesht te Orientit. Ja me ne fund ku arrite dhe ti ne udhekryqin vetzbulues postmodernist ku duhet t’i japesh drejtim dilemes: Do ta le gjarperin te me kafshoje, apo do ta kullufis une te terin megjithe lecka? Me vjen mire qe komenti im te ndihmoi te zbulosh me mire vetveten, vetem te lutem kursema pergjigjen se nuk dua ta di. Good luck! 
lidhur me temën që diskutojmë (dhe duke lënë Katrorin të qeshë përballë shëmbëllimit të tij objektivist që reflekton pasqyra historike) i bie që:
- si pasojë e meditimit të tij të gjatë mistik (i iniciuar prej dervishëve bektashi), mes tufësh së ëngjëjve të luftës jeniçerë, Skënderbeu ynë arriti të gjejë forcat të ngrihet mbi mediokritetin kaotik dhe materialist të realitetit pushtues otoman dhe t’i përkushtohet me shpirt por edhe me mish, i vetëm kundër botës ballkanike, realizimit të parajsës arbërore, sipas modelit të tij katoliko-transcendental.
Xixa, mbase e mora me shaka ate qe te thashe me lart, po une e kisha shume seriozisht. Pra Te ipsum perpara se te pretendosh te njohesh boten, sepse shpesh njerezit nga mosnjohja arrijne atje ku duan te arrijne dhe jo atje ku duhet te arrijne . Ne fakt historia e Skenderbeut ka nje shpjegim shume me te thjeshte, me te pranueshem, me njerezor dhe me fisnik e ballkaniko-shqiptar.
Skenderbeut i erdhen osmanet ne shtepi, i vrane te jatin dhe i helmuan apo zhduken te vellezerit si dhe i rrembyen pronat. Skenderbeu u rrembye me dhune dhe u stervit me zor ne ushtrine osmane per t’i sherbyer atij qe i shkaterroi familjen dhe femijerine. Nderkohe ai mendon vetem hak,marrje, qe eshte gjeja me normale qe nje burre mendon ne te tilla rrethana. Arratiset ne rastin me te pare, kthehet dhe vret cdo mysliman turk apo shqiptar qe gjen ne shtepine e tij bazuar ne traditen ballkanike njesoj si Odisea me mtonjesit dhe qe nga ky moment, me dashje apo pa dashje kursi historik i tij eshte i percaktuar. Rikrijon Principaten e Kastrioteve, martohet e lind trashgimtare. Po madheshtia e tij ndryshe nga ajo e Odisese eshte qe ai perpiqet te organizoje nje levizje te themi kombetare me Kuvendin e Lezhes, krijon alenca me Venedikun dhe Kaloresin tjeter te Krishterimi Janosh Huniadin dhe se fundmi vdes i pamposhtur nga armiqte e tij, por sidoqofte i paafte te ndaloje perparimin e hordhise osmane qe trokiti deri ne dyert e Vjenes. Pra nje jete dhe veper boll heroike per dike qe do te mesoje nga historia dhe nuk do te hallavitet kulisave postmoderniste ne kerkim te Kundalinit te diturise. Besoj se nuk kam c’te them tjeter per kete teme i/e dashur Xixe, ndaj po e mbyll me kaq duke te uruar gjithe te mirat ne rrugen tende te njohjes.
edhe kete e ke sakte, çdo kristian (dhe çdo tjeter i sferes kristiane) ne plan te fundit eshte nje individ i vetmuar, e s’mund te jete ndryshe dhe me teper se themeluesi i krishterimit.
Niveli i krishterimit nuk shkon dot pertej nivelit angjelik, prandaj premtimi per Ardhjen e Dyte (te Skënerbeut).
Pikërisht i dashur, pikërisht, sikundër thonë romakët:
Nosce te ipsum…
A e sheh? gjithë ajo masë dokumentare gjigande e qëmtuar nga historianët shqiptare, gjithë ligjshmëritë e përcaktuara nga shkolla pozitiviste të ndihën për të shkruar tekstin e mësipërm sintetik - një rrëfim (historia e Skënderbeut) që përshkohet si fill i kuq nga intriga (hakmarrja) në bazë të cilit është ngjarja (vrasja e tet, rrëmbimi…)
.
Ku është këtu postmodernizmi, bashkë me boshtin e vet energjetik-kundalinik?