Kjo këngë ja vlen të dëgjohet si këngë, si një kryevepër e muzikës italiane. Kuptimi i fjalëve të saj është pastaj vlerë e shtuar, sidomos për ata që i dinë të gjitha shkencat dhe urtësitë nga mediat (përfshirë edhe peshqit).
Nga ekranet e shtëpive një zotëri paksa i eksituar
ose një kuqalashe e vendosur (*) me bërryl mbështetur
ta lezetojnë darkën duke qeshur dhe komentuar
me intervista të filmuara që tregojnë me radhë
se ku ka mbërritur bota.
Dhe lajmi vjen në të gjitha kanalet
një atentat, një përdhunim e nëse për fat një fatkeqsi
që bëhet një mister me përmasa kolosale
kur kalon nga videoja në ato bordelo të mendimit
që i quajnë gazeta.
Ka një ajër, një ajër, por një ajër …
Dhe çdo ngjarje në fakt përkthehet
në shumë “me sa duket”, “thuhet”, “flitet”
me tituj shokues që i fut njerëzit
në një lojë spekulimi që arrin të thotë gjithçka
pa thënë asgjë.
Ka një ajër, një ajër, por një ajër që mungon ajri.
Ka një ajër, një ajër, por një ajër që mungon ajri.
Lërnani të hapim dritaret,
na lerni në gjërat që janë vërtetë tonat
dhe bëni që të shijojmë para lezetin e pazakontë
të rrimë të paktën dhjetë vjet pa lajme.
Në këtë treg të madh të opinioneve konkurruese
ju mund të peshkoni një ide midis shumë ekstravaganteve
dhe pastaj ka ndërhyrje, shumë mendime alternative
që të hidhen sipër si markat e prezervativëve.
Ka një ajër, një ajër, por një ajër …
Dhe ka një shije të sëmurë të zanatit të informimit,
një shfaqje të mendimeve pa kurrfarë hije dhimbjeje
dhe mjerimi njerëzor treguar si një film policor
janë tragjedi idiote që kënaqin urinë
e disa çakejve të pangopur.
Ka një ajër, një ajër, por një ajër që mungon ajri.
Ka një ajër, një ajër, por një ajër që mungon ajri.
Lini të paktën injorancën
që është shumë më mirë se ideja juaj e dijes
që pothuajse fatalisht kush do më tepër informacion
përveçse nuk di asgjë bëhet edhe më tepër koqe.
Programet e përditsuara dëshmojnë ngjarjet
Me filmime të guximshme, inkuadrime emocionuese
njerëzish të sëmurë që nuk mund të shërohen,
fëmijësh të kequshqyer aq mirë të fotografuar
venë në pozë për të vdekur.
Ka një ajër, një ajër, por një ajër …
Ndodh sepse jeni viktimë e një mekanizmi të çuditshëm:
“ndërhyrje nëse leverdis” është ndoshta një rregull i gazetarisë,
dhe kur ka një luftë atëherë kërkesa rritet
nuk keni pritur ndonjë gjë tjetër: argëtohuni me talk-show,
për ju bëhet një festë.
Ka një ajër, një ajër, por një ajër që mungon ajri.
Ka një ajër, një ajër, por një ajër që mungon ajri.
Na lini shijen e mungesës,
më lini vetëm me ekzistencën time
nëse më tregoni jetën time çdo ditë
përfundon që nuk besoj as në çfarë kam përreth meje.
Por televizioni që të përkund me embëlsi
marrë në doza të vogla do të thoja se është pothuaj si një qetësues
kështu duhet të trajtohet në të gjitha familjet
me të njëjtin respekt që duhet të kihet
për një pjatalarëse.
Ka një ajër, një ajër, por një ajër …
Dhe duke shikuar gazetat me një minimum ironie
duhet t’i shfletojmë si romane fantazie
pastaj të nesërmen - ose edhe të njëjtën ditë -
kanë shumë vlerë për të ndezur zjarrin
ose për tu përdorur në hale.
Ka një ajër, një ajër, por një ajër …
Ka një ajër, një ajër, por një ajër …
Ka një ajër, një ajër, por një ajër
që mungon, që mungon, që mungon ajri.
(*) Lili Gruber
