gjithmonë me një “purtroppo” zoti Msues, për fat’ keq t’atynet algjerjanve që pas 130 vjet kolonizimi francez, kon mujt me pushtu’ Francën… ne e pushtum Italin edhe pse kolonizimi i tyre zgjati “vetëm” katër vjet… dhe m’hoh lufte botnore.
Sa për atë nostalgji tê muzikës italjane që po më tërheq vëmendjen, ka qenë një “rastêsi” e dyfishtë - ajo e brezit tonë që zorr se shkonte më larg se Italia fqinje me ato radjot primitive që kishim asokohe - dhe ajo e brezit të “cantautore” italjanë që për fat m’at kohë qëndronte m’kaptin të muzikês evropiane - mos shkojmë më larg!
ç’është e drejta, përvec De Andre, Dalla, Batisti, De Gregori, Venditti, Celentano & Co - preferencat e mia shkonin deri tek Dilan, apo të pashmagshmit Beatles…
nuk ja majte bytha ktij pepinos te jutub ne vend te “esercizio del proprio potere assoluto” te shkruaje “esercizio del proprio amore assoluto”. Kete kerkon te thote analogjia qe ai ka kap midis inamoratos dhe tiranit.
sqarim per intelektualet e mbas vitit 90-te. Radio “llaksi” eshte shkurtim i “Radio Luksemburg” qe jipte vetem kenge angleze çuditerisht vetem te dores se dyte, pa perjashtim nuk jipte asnje kengetar te elites. Ishte nje zhurme e vazhdushme ne anglisht shoqeruar me kitare me korent, nje ritem i vazhdushem skandaloz per kohen. Te shurdhonte veshet. Kjo ishte maja e snobizmit kulturor per kohen.
Interesant paralelizimi i simptomave. Pikerisht per kete asrye as nuk i urrej tiranet, perkundrazi te dy llojet e ketyre personaliteteve jane per psikolog, secili te kuroje problemin qe ka.
P.S: meqe jemi tek tema e medias, e ke vene re sa te shpeshta jane “vrasjet per motive te dobeta” ne lajme?
Un perkundrazi, i dua tiranet, dhe i urrej te inamoruarit. Le monde a soif d’amour - ka thene Rimbaud.
Pranej jam fuks, dashuria me ka bere fuks.
po e kam vene re, po ti a e ke vene re statistikat e larta ne demokraci per “vrasjet per motive te dobta” jane njejta me satistikat ne tirani per “vrasje per motive te forta”?
Per psikologun e kisha fjalen duke iu referuar shenjave analoge qe manifestonin si i inamoruari, si tirani, ne citimin me siper. Dmth duke qene se jane te dy te ngjashem ne devijancat qe paraqesin nuk mund te kem per zemer njerin apo tjetrin stereotip, pasi nuk e kane mire ne parim sado njeri mund t’i kete bemat me zhurme e tjetri pa zhurme. Eshte e veshtire t’i duash keto personalitete patologjike pa iu ndrequr ingranazhet njehere tek psikologu apo psikiatri.
te kuptova po luaj pjesen per qyfyre, se keto jane gjera te veshtira, e behen te durueshme duke i trajtuar me qyfyre.
tani seriozisht: nuk kane te perbashket i inamoruari dhe tirani me njeriun e ashtuquajtur njeri i thjeshte? Nuk eshte i komplikuar edhe njeriu i thjeshte? I komplikuar ne kuptimin se nuk mund te jete tiran i inamoruar ne mikrosituaten ku jeton? Nuk mund te behen te gjithe tirane, dhe tiranet para se te hipin ne maje te shtetit, kane qene njerez te thjeshte, normale, ne maje te nje microsituate si te gjithe ne. Nuk behesh fyrer ose sekretar i pare direkt nga materniteti.
Pastaj megjithse te dashuruarit jane ne realitet te inamoruar, dmth romantikisht te dashururuar (dmth te dashurur me vetveten, me idene qe kane per tjetrin, jo me tjetrin real), ekziston potenciali, dhe per pasoje mundesia, qe te jene vertet te dashuruar. Sfida e vertete qe ka ka personi eshte se nuk do te afermin e tij real, psh bashkeshortin e tij, megjithse mund te japi jeten per njerzimin si hero, te doje gjithe njerzimin si Fuçik, ose si Katrori, Joti, Korriksja, De Andre e pordhi kali ne dere te hanit.
ja ku e ke temen, e kam shkruar per ty, meqe jam inamoruar me ty.
kurse tironsi eshte inamoruar me dafne
