i dashur STALKER , ç’a te te thote plaku ty, a ke noi film me tematik politike a ekonomike .
Kete Pjer :
1 Like
Sigurisht, eshe dhe Pasolini por tjeter gje Pasolini (qe eshte haré, joy, gladness… etj etj). Antonioni eshte class, por pa rene ne borgjezizem, eshte nobel por pa rënë në aristokratizem. Ku di une si eshte… . Di qe prap me le pa fjale, me mrekullon, më… më…
Rishihe ndonje ditë L’Avventura. Do me kujtoç
1 Like
e megjithate stalker, fakti qe punet e tjera te Antonionit jane poshte nivelit te Lavventures dhe Eklipsit kjo dmth dicka jo e mire
Ndoshta Antonioni ndryshe nga Mikelangelo Buonaroti arriti te nxjerre pak kryevepra nga gjithe c’krijoi pavaresisht se punet e ti jane eksquisite ne pergjithesi te tera.
L’edipo re (pasolini) qe nje tragjedi madheshtore
1 Like
Per shembull : kjo eshte nje foto nga Eklipsi. E perseris, vecse nje foto.
Amà, tout est déjà là (thote frengu - gjithcka* eshte aty, tashme)
- gjithcka = eleganca, finesa, class-i… c’te duash ti
2 Likes
wow… e pafjale
mund ta perseris kete serish e serish
Jo, nuk eshte se jane “poshte puneve te tjera”. Deserto Rosso eshte perle.
Ndofta tek dy-tre te tjere (Zabriskie point, Blow-up, Professione reporter ) eshte cik ajo pjesa suspens qe ua heq ate hatashmerine qe ka L’Avventura apo L’eclisse por jane prap de prap sh sh sh te mire (edhe pse te lene nje peshtypje te vockel qe jane cik “te fabrikuar”.
Fundja, TE gjithe si L’avventura Nuk do jene dé 
1 Like
e thua kete duke pas parasysh sa e pamundur thuajse sot te behet kjo pa rreshkitur ne ektreme si banaliteti, borgjezizmi, akademizmi, etj … ku shohim te bien ne seri kamerat e sotshme tek rreken te arrijne te njejten gje megjithe mundesite e avancuara materiale… apo jo
vov, eviva socialismo:
Sigurisht. Por as qe ka te beje me mundesite. Pffff, vdekshin ishalla mundesite
Jo, ka te beje me Antonionin, me njeriun Antonion, me artistin Antonion.
Po ta mendosh mire, regjizoret e jashtezakonshem kane filmuar (xhiruar) veten, vetem se në vend te vetes vene, sigurisht, perpara kameras Monica Vittin apo Alen Delonin. “Kaq” eshte e gjitha…
(Kaq - një fjale goje po nejse…, ti me kupton)
1 Like
vov, gjuji boleve socialismos femen. Te dyja boleve, mos maj me hater bolen e majte:
sigurisht, what was I thinking …
qe ku diskutova edhe un ne teme te filmit, meqe e kishte hall Arbani.
PS-ja fitoi, por do vije edhe dita jone.
ju atje ku jeton ti beni nje pune te lavderueshme dhe jeni duke mbajtur stafeten e modernitetit te kinemase se Antonionit 
beni edhe favorin te shquani ku tjeter ne bote bulezojn sythet e kesaj perspektive ne film
rrofsh & naten e mire
antonioni per mu e ngre kinemane ne art me shume se te tjeret e periudhes se tij. Godard pastaj ka merita te tjera revolucionarizuese brenda vales se re franceze.
Filmat e tij te viteve 60 vijne te fresket dhe aktuale edhe sot me elegancen qe i karakterizon. qofte dhe nje film si la notte flet nepermjet heshtjes. E te mendosh qe l’aventura eshte konceptu si melodrame.
Gjeometria pastaj eshte tipari me i theksuar i teknikes se tij.
1 Like
presim nje liste tenden si mesiper albano
Antonioni dhe Godard kane bere (ate qe kane bere) pothuaj ne te njejten kohe (vitet 59-60).
Edhe pse në sensin gati-gati logjistik eshte Godard qe ka revolucionarizu kinemane dhe pike (kamera e manovrueshme, loje e çlirê aktoriale, match cut qellimisht i gabuar, shooting script nje faqe gjë (ne vend te 60 e kusur faqesh)… etj etj). Te gjitha keto e japin rezultatin ne imazh (ose zë : Godard eshte nga te parët qe perdor zërin e drejtperdrejte, e jo dublimin e tij ne studio, pas xhirimit).
Antonioni i ka mertitat gjetiu. Po ta mendosh mire, periudha e trete artistike e Godard (dmth vitet 80, pra pas periudhes se pare (Vala e re) dhe periudhes se dyte (grupi Dziga Vertov, dmth kinemaja militante), eshte goxha antonioniane (gjithe duke qene godardiane, sigurisht : shenjat, gjurmet, notat e godarizmit, edhe te doje Godardi vetë, jane te paevitueshme).
Ne kete prizem, i bie qe ishte Antonioni qe ka qene 20 vjet para te tjereve (1960-a ne raport me 1980), pra20 vjet para edhe Godardit. Por siç thashe me lart (ana logjistike qe jepte rezultate krejt te tjera ne imazh e ze) ben qe shume kinofile (per shembull Scorsese) te jene katerciperisht te bindur se eshte Godard qe (siç thote ai, mot à mot) jo vetem i dha dermen kinemase klasike, por si puna e atij shoferit qe i jep mbrapsh makines, i futi nje marsh nga mbrapa per tu siguruar se e kishs shtypur definitivisht kinemane klasike.
Pra varet si e sheh.
Kinemaja e Antonioni eshte sa e trillshme (e ‘ndryshueshme’ nga ana sentimentale, pra “tra-la-la”, si te thuash) aq dhe goditese (heart touching)
vijon
1 Like
po thoja qe Antonioni eshte “edhe…, edhe…”, pra në nje far’ menyre eshte Stendali i kinemase (qe ne fakt, ka qene më italiani nder shkrimtarêt franceze : rastesi?? 
).
Me siguri, ky sharm, ky class, vinte edhe si rrjedhoje e natyres “prej kavalieri” te Antonionit (njeri), nuk ka mundesi ndryshe (pra zor se ai hiqej, shtirej). E sigurt.
E zgjata shume. Shkurt, Antonioni filmon shikimet dhe kinemaja eshte punë shikimesh (të pari). Nuk sheh njeri në nje film siç sheh “Monika Vitti e Antonionit”.
Ta harrojne te tjeret.
"Kaq"eshte e gjitha
1 Like
pikerisht, ka te beje me filmimin e emocioneve, e ndjenjave. Askush nuk arrin ti japi me imazhe dhe substance me mire se ai. Te l’aventura psh edhe pa u shpreh me fjale arrin te kuptosh me ane te planeve te shikimeve apo inkuafraturave cfare ndjejne apo nuk ndjejne protagonistet dhe perfshihesh natyrshem. Boshlleku qe i karakterizon ndonese te rrethuar nga bukuri te rralla nga te 4 anet eshte i dukshem.
L’aventura kam degju se eshte krahasu dhw me la dolce vita te fellinit, dhe kane dale ne po te njejtin vit. Vetem se ndryshe nga kryevepra e fellinit te l’aventura heronjte, po aq borgjeze jane te kapur ne cark, pa rruge dalje. Dashuria e ka te pamundur te mbije pmvsh deshires se monica vitti, ose sic thosh scorsese ne nje dok. eshte e pamundur te mbjellesh lule ne shkretetire.
influenca antonioniane te godard me eshtw duk e prekshme qe te le mepris, ne disa skena, me thene te drejten po eshte e natyrshme pasi rregjizoret asokohe provokonin njeri tjetrin. Periudhat e mevonshme te godard nuk i kam ndjek dhe aq.
E vertete kur shef nje antonion te duket sikur lexon nje roman
1 Like