shume e bukur (dhe e mirenjohur)
Ne lidhje me patejkalueshmerine sot, konstatim i drejte. Megjithate gjynaf se disa prej tyre (emrat e shenuar te muzikes sone klasike sic ndoqa njehere ne ket emision ), jane te prirur per te dhene, por i devijojne drejtimit per mbijetese e detyrohen te angazhohen me pune minore si kenge festivalesh.
Kjo dhe pse motive baritore si shume te tij, jo vetem eshte mijera vite drite larg kenges se ‘lehte’ motivuar nga folku, por ze vend deri si kryeveper e kenges sone te lehte, jane dy nivele te ndryshme.
Une mesova dy gjera nga ai dokumentar:
se pari, ate qe thote ne nje moment Sherif Merdani: te gjithe kengetaret e njohur shqiptare (Kondakci, Zhegu, Qazimi, Theodhori…) jane produkt i nje njeriu te vetem: Ferdinand Dedes (punetor i madh e i palodhur, sipas fjaleve te tij - gje me siguri plotesiht e vertete)
se dyti: ate qe thote ne nje moment Robert Radoja: muzika e lehte shqiptare ka patur nje dhe vetem nje frymezim: kengen italiane (kengen e kojshiut). Gje qe provon, them une, ne nje fare menyre, varferine dhe mediokritetin e saj, krahasuar me simotrat e vendeve te tilla si Italia, Anglia, Franca etj etj, por edhe te popujve më te vegjel (si Greqia apo Portugalia… etj etj)
Tani qe e thua, Ferdinand Deda ka qene gjithnje me shume se nje dirigjent, dhe me shume se nje kompozitor, dhe me shume se te dyja keto te marra se bashku
(Te dyten nuk te kuptoj mire)
Kenga, si gjini e vogel muzikore, eshte fenomen i shek XX. Ne shqiptaret, sikurse të vonuar në jo pak gjera, eshte e natyrshme të ishim të vonuar edhe në kete drejtim.
Radoja permend në fillim ata qe kontribuan në krijimin e kenges shqiptare (citon Muharrem Xhedikun i cili me sa duket ehste babai i kenges shqiptare - autori i “Të lutem falmi syte e shkruar” - i pari qe futi notat e tangos ne muziken shqiptare). Dhe po aty thote se influencen kryesore kenga shqiptare é ka pas nga ‘canzone italiana’ (dhe e ilustron me të drejte me faktin qe, nese TV italian kishte zhurmues, radjon mund ta degjonte kush të donte, ose me sakte, ai qe kish veshe dhe predispozim).
Dakord por si e provon kjo varferine dhe mediokritetin e kenges sone…
E provon nepermjet cilesese se saj qe le për të desheruar…
Sigurisht disa fulgurance (brillance) të herepashershme ka patur por në pergjithesi, në keto 60-70 vjet të ekzistencen se saj, mesatarja eshte goxha larg nga ajo e vendeve të cituara.
Popull i vogel ne o Korrik, “mirë dhe kaq”. Fakti qe flasim ketu (apo gjetiu) lidhet me faktin e origines sone (doemos edhe me nje doze nostalgjie, e paevitueshme), por kjo nuk mund të eklipsoje realitetin e gjerave…
E vertete se italia ka qene influenca e vetme
Nga “livre d’image” mbase?
Jo jo. Nje poezi e vitit 1945 lexuar nga… JLG !
me rastin e 60 vjetorit te daljes se vertigo nje linkl; kjo cika di cfare flet
trupezimi i frymes radikale dhe perspektives se vertete ne Poezine e bukur (e recituar nga Godard ) duket se
eshte atribut edhe vitit kur eshte shkruar, vit kur LIIB ndoshta ende s’kish mbaruar. Ate vertetesi fryme dhe perspektive Godard na e risjell ta mbajme ne sy keto kohet e tjera shuuume te ndryshme nga te pasluftes,
“Serial Mom” di qe e kam pare, por si shume te fillimit eshte pare keq iu duhet rikthyer
Per filmat e Hitchock edhe interneti se fundmi lexova nje top 10 a 20 filmash te tij, faqe mediokre ishte. Klipi i vajzes (se klip eshte me shume sesa review, ne kuptimin qe merret me mend) veshtire te me mbaje (vetem disa minuta munda) por rrofsh qe kujtove pervjetorin e Vertigo.
Stalker, lexo edhe les commentaires e linkut qe ke sugjeruar të shoç që “au nom des Commentaires on supprimera les commentaires” (ke ngatrru keq edhe Korriksen qe nuk di frengjisht):
Quitte à vous décevoir ce n’est pas JL Godard qui lit ce texte, mais un comédien qui imite sa voix
, extrait d’une émission de France Culture « Poésie sur Parole » diffusée un 1 er avril….
Germain said this on février 23, 2018 à 4:52 | Réponse
Me duket se as poezine nuk ke kuptuar, shiko kete les commentaires ktu sikur e ke bere ti, ose ndonjeri prej grupit te sinemase porno muvi:
Bonjour! Je suis athée, et je ne crois qu’en l’homme, comme le chantait Catherine Ribeiro. Cela dit, je comprends qu’on ait pu écrire un tel poème en 1945. Je crois, moi, que l’homme peut grandir et faire grandir l’humanité s’il œuvre pour l’écologie, la justice sociale, la fraternité, la liberté de penser et d’écrire, l’éducation. Mais c’est sans doute moins poétique …
Michèle Marie said this on février 23, 2018 à 5:22 | Réponse
vajza nuk duhet paragjykuar, po ta degjosh dallon qe analiza behet me nje cinephili te vertete. me sa pashe merr ne shqyrtim mjaft filma klasike ose jo.
linku i dyte eshte nje shembull perfekt i nje mise en scene dhene permes nje skene kult.
serial mom ( pare se fundmi) mund te quhet satire subtile e shoqerise perendimore te spektaklit dhe asaj qe fshihet nen political correctness. Megjithse ne pamje te pare nje komedi e pademshme, ka mjaft elemente e detaje qe sjellin reflektim ne hipokrizine e vlerave te shoqerive te sotme.
nga te gjitha format e artit duket se vetem kinemaja i nxjerr disa te verteta transhendentale.
Mua me duket se ajo flet mbi Vertigo ne terma skenaristike me shume sesa kinematografike por dakord qe eshte filmdashese.
prek pak nga te gjitha, edhe rregjine e hitchkock.
nga disa burime interesante review ne youtube tani po i ve re
John Waters ka qene (se gjalle eshte, por nuk ben me filma) nje nga regjizoret më interesante amerikane te viteve 70-80 sepse tmerresisht provokator dhe ‘trash’. Por jo provokator dhe trash “for free”, por ne fuksion te nje qellimi, ideje.
“Serial mom” eshte filmi i vetem i tij i njohur (sepse Katheelin Turner) por dhe buxheti i filmit etj etj. Te gjithe te tjeret kane qene filma indipendente. Dhe te gjithe jane xhiruar ne Baltimore, qytetin e tij te lindjes.
Më ‘tash’ nga te gjithe eshte “Pink Flamingos”, sigurisht sh sh i keqkuptuar asokohe (por sot jo pak cult ne rrethet kinofilike).
Pakkush e ka vene ne loje Ameriken sa John Waters, sepse pakkush ka guxu me shku aq larg ne satire.