E vetmja e vërtetë që mund të njohim dhe besojmë është ajo që pranojmë.
Nëse gabon në mënyrë të përsëritur në të njëjtën situatë të caktuar dhe tjetri gjykon gabimisht, në të njëjtën situatë, një veprim tëndin për inerci historike - kësaj radhe veprim i drejtë dhe pa faj - nisur vetëm nga eksperienca e gabimeve të mëparshëm një pas një, atëherë mbaje me shëndet edhe gabimin e tjetrit mbi samar, sepse je ti vetë përgjegjës që tjetri ka gabuar; je ti që ke tunduar të afërmin tënd.
Nuk mund të marrësh pjesë në rrumpallë, e njëkohësisht ta përshkruash atë objektivisht; mund të jesh aktor dhe spektator, por bëhet pak e vështirë të jesh njëkohësisht edhe regjizor i rrumpallës.
Popullariteti dhe suksesi i disa shprehjeve idiote i detyrohet pikërisht idjotsisë së tyre; për shëmbull shprehja e famëshme: Ku ishte Zoti në Aushvic?
Nuk është rastësi fakti që shumë nga protagonistet kryesorë kulturës shqiptare Fishta, Noli, Migjeni, Konica, dhe për më tepër poeti ynë kombëtar Naimi, kanë qenë qenë beqarë; edhe arti kërkon sakrificë priftërinjsh.
Kur ndodhem para një vepre arti nuk di ç’të bëj, ndodhem gjithnjë midis Shillës e Karibdës: kur nuk e njoh artistin, ndruhem të flas sepse kritika ime ndoshta e plagos keq; kur e njoh, e di për eksperiencë se të gjithë artistët shtiren sikur kërkojnë kritika konstruktive, por në fakt kërkojnë vetëm lavdërime.
Në ferr nuk ka fakte, ka vetëm interpretime estetike të fakteve.
Nëse nxënësi nuk e kupton, nuk është pa faj edhe mësuesi. Dihet vërtet një gjë, vetëm kur dihet t’i shpjegohet edhe injorantit. Pakuptueshmëria e tekstit nuk është garanci për epërsinë e inteligjencës së shkruesit, është vetëm garanci e dinakërisë mashtruese prej fallxhorit që tregon grushtin e mbyllur duke thënë si në lodrën e kalamajve: “gjeje çfar kam këtu!” për t’i bërë injorantët të ndihen inferiorë. Ky quhet shantazh intelektual urtë e butë. Hermetizmi në histori është shenja më banale e dekadencës impotente të një shoqërie në ngërç që shpllaquritet pa rrugëdalje në baltë.
Shëmbull për dyfyttyrsinë dialektike të botës është vagabondi ku rafsha mos u vrafsha; poshtë urës ose shtrirë në stol nëpër parqe je i lirë nga çdo përgjegjsi: punë, taksa, detyrime familjare, etj, por njëkohësisht nuk je i lirë, sepse pikërisht çfarë të kufizon të çliron: skllavi paret nuk i lyp, muret e burgut të shtëpisë të mbajnë ngrohtë, bezdia e të afërmit është pagesa për tu mos ndjerë i vetmuar, etj.
Të arrihet t’i bëhen elozhe çmëndurisë së gjeniut, vërtet nuk është mirë me shëndet njerzimi.
-Unë nuk jam naiv si ty, ti je i mirë e nuk te shkon mendja për keq. Mua nuk ma hedh dot njeri se jam i keq.
-Të gjithë janë të këqij, edhe shenjtorët janë të të këqij, por turpërohen se janë të tillë. Ndërsa ti mburresh që je i keq, kërkon të dukesh i keq; por ti as i keq nuk je, je kot fare, je pordhanjos!
Ka më se dy shekuj që qelbsinlliku i konformizmit tradicional i kthyer në metodë, zëvendësohet nga qelbsinlliku akoma më i neveritshëm i antikonformizmit të kthyer në metodë, dhe anasjelltas, pa vënë re që është kthyer në metodë kthimi anasjelltazi ritëm xhaz në Historinë e Progresit. Shokut Enver në konviktet revolucionare të Monpeljesë bënte pjesë në të majtën franceze d’elité të viteve 30-të, e cila ka eksperimentuar për herë të parë të gjitha liritë e propongaduara dhe praktikuara sot e mot në nivel popullor. Disidenti i modh ka 30 vjet që po lufton si luan kundër obskurantizmit mesjetar të shokut Enver.
Njeriu i rënë qëndron në mes të djallit dhe Zotit si i pandehuri midis përkatësisht prokurorit të shtetit dhe avokatit mbrojtës. I pandehuri Edmond Dantes ose Zhan Valzhan akuzohet nga nga prokurori Vilëfor (djalli etimologjikisht = akuzatori) ose ndiqet këmba këmbës nga komisari Zhaver dhe mbrohet nga avokati Faria ose imzot Miriel. Një sistem që heq Zotin nga agjenda, automatikisht heq edhe avokatin mbrojtës nga sistemi juridik (ka bërë vaki tashmë në histori).
Historia providenciale do të mbyllet ose me nje burgim të përjetshëm ose me një shëlbim të amëshuar.
-Eliminoje trapin se as nuk vjedh vetë e as na le të vjedhim ne!
Triniteti i shenjtantë: 1-filozofi dhe shkencëtari gënjen, 2-fetari dhe politikani kurvëron, 3-artisti dhe afaristi vjedh.
Duke të trajtuar sikur je një handikapat është mënyra e handikapatëve për të bërë një kompliment.
Shprehja “për një jetë më të mirë”, thënë rëndom nga emigrantët, është shprehja më e poshtër dhe më idjote që ekziston; më e poshtër sepse kërkon të lehtësojë brerjen e ndërgjegjes për tradhëtinë e braktisjes, dhe idjote sepse kërkon të fshehë të vërtetën që spostimi në kohë-hapsirë nuk zgjidh problemin shpirtëror që është jasht kohës e hapsirës. Shëmbulli më ilustrues: Gogeni braktisi Parisin për ishujt e Paqësorit sepse e neveriste gjithëfuqia e policit dhe prifit, por në mërgim u përlesh pikërisht me policin dhe misionarin e ishullit paqësor që e akuzonin se po korruptonte dlirësinë e indigjenëve primitivë.
1 Like
ndryshojnë kohët fratello,ndryshojnë. iqineshtathtenji Gogena zbarkun qitash n’lampeduza
ps: superposhtersi është t’jua thuash fëmijëve
1 Like
shiko fratella 
magdalena, sepse imazhet tv thone te verteta te pjeseshme. Per ikjen afrikane nuk e di, por ma ha menja qe eshte njesoj me Itaken tone, pak kane hik nga vertet halli, i cili eshte relativ, te gjithe kane halle, edhe Berluskoni ka, dhe mundohet t’i kaloje hallet duke bere turizem me jaht personal ne ishujt e Paqsorit. Shumica kan hik per arsye ashtu siç edhe thone: “per nje jete me te mire”. Dhe ne fakt nga pikpamja materiale dhe pareve kane bere nje jete me te mire, por problemi eshte: me çfare çmimi? Kush i ka llogarit sa familje jane shkaterruar kur ka hik baba ne mergim dhe ka gjet dashnore indigjene ne ishujt Haiti te Paqsorit? Sa persone jane shkaterruar shpirterisht dhe jetojne me shume pare si kerma shpirterore ne ishujt e Haitit si Gogen lebrozi ose te mbeturit ne vend duke ngrene buken kot me pare emigrimi? Ka menyre per ta bere matje statistike ne kete ferr me pare e pa pare qe eshte bere atdheu jone qe ben nje jete me te mire se te shokut Enver?
e drejtë vëlla e drejtë por kur flitet për numra të stëmëdhenj kjo e vërtetë zvogëlohet shumë dhe si gjithmonë ka dy faqe ndërohë për mua eshtë krim tju thuash fëmijes
emigrova për avenirin tuaj
problemi eshte: me çfar pagese?
pas lufte fshatari që jetonte atje ku kishte fronin perëndia zbriti në kryeqytet e u bë polic.
tre herë në ditë para buke u thonte fëmijëve: lash vatanin për avenirin tuaj.
për katër dekada.
në se britania e madhe dikur ishte perandoria ku dielli nuk perëndonte kurrë po kështu dhe polici por jo vetëm ai ishte i bindur që dielli i këmunizmë jo vetëm që nuk do të binte në shqipëri por do të lindte dhe matanë adriatikut, madje dhe në amazonë.
kur dielli i komunizmit perëndoi, njëri djal i tij, brigadier në gjergjdimitrov, emigroi në greqi.tjetri xhenerik në nëshërak.në itali.
vazhdun kta avazin e babait lash vatanin pë avenirin tuaj.
pas dy dekadave fëmijë e grekut përfunduan në angli të italianit në gjermani
1 Like