pyetje per Toni Erdman (e pashe me titra), nuk te duket se ka disa mbyllje? fillon me kengen, pastaj naked party, me pas pajtimi me ‘papa’ ne park, dhe, mbyllja e filmit. Kjo e fundit s’para kuptova cfare ishte …
ps. pa titra ky film nuk quhet se e ke pare (vec po u quajt 20-30%shi)
Lala la-ja kish nje tematike holliwoodiane, tematikisht ngjadhmeri me midnight in paris, ekoja e epokave, nostalgjia per te kaluaren artistike, deshperimi per kohen jopoetike qe vret cdo ender, pra ideja mund te quhet interesante por nuk arriti te me komunikonte me imazhe, ndonese vizualisht ishte ndertuar jo keq. Ne fund te jepej ndjesia se filmi nuk merrte fryme, cka mund te duket si zgjedhje formale por perseri nuk mu duk se funksionoi qofte dhe muzikalisht. Lala zura nje gale (nje oskar) kemi nje shprehje 
Eh mor Tiku, kete selfin e skarletit gjoja te vjedhur edhe e kuptoj por kete kompozimin nuk po shtjelloj dot. Ça ka dash me thene autori?
Pervec filmave pa ze, nuk ka si te kete filma “pa titra” qe te quhen te parë…
Mbyllja e “Toni Erdmann”, edhe pse ne dukje ‘skene banale’, eshte ndofta skena me e bukur e gjithe filmit ose me sakt, “mesazhi” i vertete i tij (edhe pse, në fakt, filmi nuk merr persiper të percjelle ndonje mesazh).
Disa muaj më vone në Gjermani, ndodh varrimi i gjyshes së Winfried, heroines së filmit (pra I nenes së Tonit). Nje rast I mirë për babain dhe vajzen për tu takuar. Ines eshte dorehequr nga puna e saj në Rumani, por duke kapur nje vendi tjeter pune akoma më prestigjioz, gjithmone jashte Gjermanise.
Toni do qe te beje nje foto për të fiksuar kete moment “ra ky mort e u pame” dhe shkon të kerkoje nje aparat fotografik. Ines, e bija, e pret. E pret, dhe pastaj iken. Me sa duket, për të eshte vone…, momenti (kenaqesia për të bere nje foto bashke) kaloi.
Fund.
Skena në fjale, e fundit fare në film, eshte në nje fare menyre nje rezymé e gjithe filmit : Sfera ekonomike (kapitalizmi) e ka mbyllur Ines-in në nje cikel menyre të të jetuari tmerresisht te vetkontrolluar. Përgjate dy oreve (99% e filmit) u desh grotesku i te jatit për ta frenuar (sadopak) kete cikel të cmendur. Për ta frenuar, ok, por vetem për “nje moment” (Ines edhe pse e la Rumanine, prap se prap gjeti nje tjeter vend pune, më prestigjioz ok, por pa dyshim qe i ofron të njejten menyre jetese).
Keshtu dhe skena e fundit. Ines desh të beje nje foto, por babai i saj u vonua.
U desh kapur momenti…
eshte veshtire ta besosh se ajo mbyllje aq e hapur e Maren Ade, Antonioniane, sic keni thene ju te dy, te kete qene e fokusuar ne ndonje ide.
E megjithate duhet te jete kjo qe sapo ti the stalker.
Ines tashti duhet te mesoje t’i kape vete momentet e jetes se saj, babai nuk do te jete me pas saj, si ne Rumani, apo jo…
Edhe skena e marrdhenies fizike te ines me shokun rumun, qe ne fund nuk ndodh, aspak afektive si vete e jeta e saj ne nje mjedis si ai qe e rrethon, mjaft e perkore.
Po, Ines ishte e frustruar nga i jati dhe nga puna.
Ajo vertet e ka mendjen vetem tek karriera dhe promovimi per Singapor. Ato jana momentet e jetes qe asaj i kalojne pa jetuar, per te cilat ben fjale i jati.
Once again, we can notice that much in a cartoon is close to the philosophy of existentialism, which is saturated with the spirit of absurdity. And many of the cartoons can be considered as the illustrations of the statements of philosophers. But what about surrealism, which in fact was born by the absurd? How close is surrealism to the art of cartoons? A precursor of surrealism I. Bosch already used the “oddities and quirks” with paradoxical forms of mixing in his mysterious paintings. The same methods were used by Salvador Dali, Paul Delvaux, Yves Tanguy, Max Ernst, Rene Magritte… The competition between surrealism and absurdity in the world of cartoons was won by the last. Probably absurdity has a relationship with the real world; it recognizes the laws of the real world but denies these, thus creating its own laws. Surrealism does not recognize any laws and exists by itself.
However, as we noted above, painting cartoons gradually began to conquer the space of comics in the late twentieth century. It is in these works that manifestations of surrealism can be seen. Such cartoons are not constructed according to the laws of humor. Semantic contents of these works are based on a mixing of concepts. This does not make talking about these cartoons that they do not have “grotesque, ironic, buffoonery”. From this perspective, we can recall some cartoons by artists such as Alessandro Gatto, Andrej Popov, Erzy Glushek, Muhittin Koroglu, Florian Doru Crihana, Mahmoudi Houmayoun and others. In the works of these masters of cartoons we can easily discern echoes of surrealism.
It’s time to talk about the place of cartoons in society. Since the existence of cartoon art humanity has plunged into the abyss of war, has made scientific and technological leaps, has detonated nuclear bombs, and has ventured out into cosmic space and plunged headlong into Internet space… It can be expected that in our day cartoon art has moved in the scale of human values.
Let’s go back to the time of occurrence and becoming a cartoon art. Speaking about the pros and cons of humor, including cartoons, which developed “in all areas, including politics, art, mass communications, advertising, promotion of knowledge”, Nina Dmitrieva said, “Cons can be found in the exsanguination of satire, which is dissolved and dispersed in a continuous stream of humor and in lowering the value of the laughter as the strong weapons hitting exactly the goal that is worthy of strike” [1, 261]. In other words, satire gave way to the absurd, with its own specific sense of humor and irony. Cartoonists have started to show an abstract collective man and a generalized absurd world. There was no the place for satire in this world.
René Magritte, Jena tu bo i dor muhabet (The Art of Conversation)
Falemners, për kët shkelje t’synit.
e vecova ate skene sepse gjermanka eshte specialiste, i qan. Per ta specifiku eshte skena ku i dashuri i saj, apo sex partner, egoist me nje patetizem qe te le pa fjale si vete sekuenca, pasi mbaron preliminaret i masturbon siper pa e zhveshur teresisht, pa kryer intercourse( sex without sex, pale love, do thosh zizeku), aty me pat ardh realisht keq per ines si personazh dhe fillova ta kuptoj te atin e saj se perse e meshironte te bijen , sikurse ne vashden e skenave te filmit ku mungon pasioni dhe emocioni, i cili pershfaqet vetem ne skenen e kenges dhe ate te fundit.
Kenga (e Whitney-t) eshte terapia e ‘momentit’ për Ines.
Për mua, i gjithe filmi eshte : carpe momentum. Dhe, duke qene se regjizorja nuk eshte as nga e kategorise së palaço-regjizoreve qe bejne moral permes filmave të tyre as nga e mediokreve qe bejne diskurs (dhe jo kinematografi), na le mundesine qe, nese ka nje “mesazh” për tu nenkuptuar, padyshim qe ai eshte : kape momentin, that’s already something! (pra filmi nuk eshte aq pesimist sa mund të lere të nenkuptoje skena e fundit: fotografia e munguar).
ps: pa lidhje, por meqe më doli perpara (edhe pse kam nje pershypje se e ke parë tashme: “Vampyre” i Herzog ne tub (për mua, Drakula më I bukur në kinema, biles edhe se origjinali i gjithe origjinaleve: ai i Murneau). Puuuuuuure poetry
mire bere qe e permende se ajo eshte skena me e zhveshur e filmit ne kuptimin qe tregon pa meshire cinizmin e jetes ku eshte ngaterruar Ines (me aspiratat karrieriste).
Ines ka material per te qene njeri me i mire sesa per ku eshte nisur te behet me mendjen e vet. (Perndryshe s’do behej ky film / diskutim rreth saj. Dhe do kishim, gjasat jane, nje person negativ cinik -ajo eshte me fat per babain qe ka.)
Tregohet potenciali i Ines me emocion, edhe para kenges, psh. ne restorant (ku jane 3 shoqe ) dhe Ines kerkon ndjese e del te ndjeke c’behet me Winifredin e maskuar qe e perzune nga restoranti. Eshte nje moment sh. interesant ai.
sepse gjermanka eshte specialiste, i qan ☆☆☆
“na le mundesine qe, nese ka nje “mesazh” për tu nenkuptuar, padyshim qe ai eshte : kape momentin, that’s already something! (pra filmi nuk eshte aq pesimist sa mund të lere të nenkuptoje skena e fundit: fotografia e munguar”
pesimizem, sepse u shpreha Antonionian?
Por nuk e konceptova kete si permbajtje, kur e thashe.
Si permbajtje me shkaktoi habi sepse ajo qe me dha ishte nje asgje.
Nje asgje si ajer, qe te le te marresh fryme.
Ti thua, eshte mundesia qe regjisorja na jep per ta pare gjene me syte tane.
Une jam dakord qe eshte ajo cfare thua se eshte. Vete s’arrita te kisha ide me te mire se asgjeja 
“Arrival”- special release ne kinemate e juesej, vetem per sot on Friday, 01/27/2017.
Per hir te nominimit for Best Picture e te tjera.
À propos de “ARRIVAL”, shkruaja më lart nese e kape trajtimin e temes se Kohes në film.
SPOILER SPOILER SPOILER
mos e lexo nese nuk e ke parë filmin:
Nuk di nese e e kuptove se të gjitha “flashback”-et (5% e filmit) janë e tashmja, ndersa 95% e filmit (pra pothuaj i gjithe filmi) eshte e shkuara.
Po te shkruaj une pa lidhje por jam kurioze per kete punen e kohes se nuk e kapa tamam. Nuk po di si ta them pa spoiler. Kete punen e flashbacks e kapa por ku konsistonte tamam tamam benefiti i dhurates? Koha lineare a sillte ndonje ndryshim ne te ardhmen (nese mund te quhet me “e ardhme”)?
jo nuk e kisha kuptuar.
ne perpjekje per ta gjetur, e rivura filmin mbreme - me kish zene gjumi, te lodhur nga dita.
Ne hapje, voice over thote dicka per story beginings & endings, dhe kujtimet.
