Ndryshimi midis erotizmitdhe pornografisë është si dallimi përkatësisht midis drogave soft dhe drogave hard.
1234567890
Të shkruarit është mjeti për të arritur realen, mendoj se duhet të jetë një nga funksionet thelbësore të letërsisë - Annie Ernaux, çmimi Nobel në netërsi 2022
Nobelisti i ardhshëm me siguri do të thotë të kundërtën me të futur paratë në xhep, që shkrimi është mjeti për të arritur surealen fiction; kështu historia sureale bën përpara si reale e stopuar në vend si kolovajzë argëtimi kalamajsh ose politikanësh hipur në shilarthin e pushtetit që lëkundet alternativisht: herë fitojnë të majtët realë dhe herën tjetër të djathtët surealë.
Jeta e njeriut është kuptimplotë, e pasur, e bukur dhe e ndyrë. I lidh të gjitha - Satantango, Béla Tarr
Jeta është gjithashtu pa pikë kuptimi, përndryshe fjali të ngjashme nuk do të thuheshin.
Ndoshta nuk është vërejtur mjaftueshëm që problemi i lirisë sensuale në të gjitha format e saj është kryesisht një problem i lirisë së shprehjes - parathënie e romanit Alexis ose traktati mbi luftën e kotë, shkruar bashkë me parathënien nga Marguerite Yourcenar
Yourcenar ka harruar të vejë në listë bashkë me lirinë e fjalës dhe seksin e lirë edhe tregun e lirë mbi të cilin mbështeten dy liritë e para. Apo nuk është me leverdi të thuhet për kë është kundër kapitalizmit dhe në të njëjtën kohë është për lirinë seksuale dhe lirinë e fjalës?
Ekologjia është feja e modernitetit, njerëzit e ndërgjegjes dje ishin fetarë, sot janë ekologjistë.
Nëse një artist i modh anarkist kundër sistemit gjen hajdutin në shtëpinë të tij, harron se është rrebel kundër shtetit dhe thërret në telefon: “Alo, policia!”
(nga Ditar i një fuksi)
Traplliku nuk ka shpjegim, pëndryshe nuk do të ishte trapllik; traplliku shpjegohet vetëm me një trapllik tjetër akoma më të madh.
L’Autore e il Lettore scrivono e leggono perché se ne hanno le palle piene della loro vita miserabile e per la vanità di glorificare il gonfiore aerostatico di quelle palle che oramai risultano palloni afflosciati sopra il fango dell’innominabile attuale postmoderno.
La distruzione del passato, o meglio la distruzione dei meccanismi sociali che connettono l’esperienza dei contemporanei a quella delle generazioni precedenti, è uno dei fenomeni più tipici e insieme più strani degli ultimi anni del Novecento. La maggior parte dei giovani alla fine del secolo è cresciuta in una sorta di presente permanente, nel quale manca ogni rapporto organico con il passato storico del tempo in cui essi vivono - Eric Hobsbawm, Il Secolo breve
La bestemmia “stronzo/a” sbattuto in faccia ai genitori dai loro figli, testimonia, concentrata in una sola parola, la venuta di Fine dei Tempi, oppure, in versione laica, di Fine della Storia (in senso negativo). Oramai da generazione in generazione non si può ereditare nient’altro che la merda; la Tradizione è una merda secca, il Progresso è un liquido giallastro di dissenteria.
Që shqipja është gjuha e gjuhëve (gjuha e fillimit të kohëve i bie të jetë edhe e fundit të kohëve), e kupton nga shqipërimi i termit stronzo me shprehjen “mut muti”.
La storia dell’arte è pieno di cadaveri dimenticati, famosi al loro tempo, e non puoi mai dire perché qualcuno sopravvive ritenuto pubblicamente per genio, come non puoi spiegare perché mai ogni tanto qualche cadavere risuscita come teschio sorridente tra i viventi.
nga libri del libri
Kur afrohen Krishtlindjet, mjerimi shpërndahet në të gjithë tokën, ajo pushton të gjitha ndëmjetësitë; njeriu zgjohet në mëngjes me ndjesinë e ndjerë me hope gjatë gjithë vitit, që të jetosh në këtë botë duket e padurueshme, ndoshta e pandershme, një blasfemi. E çuditshme që kam përdorur këtë fjalë thelbësisht të devotshme për të përshkruar mjerimin e Krishtlindjes. Dhe vërtet këtë vë re, ndryshe nga shkretimi që do të thosha privat nëpër të cilin kalojmë në periudha të ndryshme të vitit, kjo është një zymti që ka diçka astronomike, si me thënë janë përfshirë edhe yjet, dhe ndoshta trishtimi që unë e supozoj timin është në të vërtetë një ndjesi që arrin skajet e universit, dhe më përtej, nëse jipet një përtej - Il presepio, Giorgio Manganelli
Paragrafi është një përshkrim i përsosur i frymës së Krishtlindjes (spirito di Natale), të ndjerë nga kalamani si lumturi qiellore kozmike, dhe me kalimin e viteve ndjerë në të kundërt si mjerim infernal kozmik kur dilet në pension pa pasur kontributet e duhura.
Gjykuar nga pikpamja ekzistenciale dhe esenciale, dmth pa konsideruar ex cathedra sistemet demokraci dhe komunizem (ose fashizem, dmth ne pergjithsi totalitarizem), asgje nuk ka ndryshuar ne qendrimet e njerzve. Dritero dhe Kadare benin komunistin njesoj si Pirandellua dhe karporal Pellegrini benin fashistin, dhe po njesoj si peshqit dhe te gjithet llojet e kafsheve tani bejne demokratin ham-hum ne kopshtin zoologjik te sotem, pa dyshuar dhe pa dash me dit se e sotmja eshte nje tjeter variant haleje (dhe ndoshta me keq), qe nje dite do te marre fund siç kane marre fund shoqet e tjera me pare.
Ne thelb s’ka ndryshu asgje perderisa njerzit ne thelb nuk ndryshojne asgje dhe nese te gjithe energjite i harxhojne per artin e pershtatjes darviniste. Dmth jemi qe jemi ne kete situate qe nuk varet prej nesh, çfardo qofte sistemi, çi qi tom, shofim te perfitojme ndonje gje, po nuk rrodhi do pikoje!
Me e nyta eshte se shumica e deshmive te kohes se totalitarizmit janë totalitarisht false, bëhen për te fitu pike politikisht dhe per arsye se mekanizmi i kujteses kushtezohet nga ndergjegja, morali, ndjenja e fajit etj, qe eliminojne pikerisht thene sa me lart, me rezultat qenien indiferent deri ne kriminalitet, mungesen e çdo perspektive, e çdo sensibiliteti tjeter pertej “reales”. Dhe ç’eshte me e nyte eshte se edhe statusi i disidentit vuante ne thelb nga nje gjendje e ngjashme, i kundervihej Lej Fenit nepermjet te Huajit te Kamyse bjeri me dore si qenie e kotë pa din e pa imon, rrebelim ne vetvete pa ide, pa vizion, pa kurrgjë. Disidentizma ne thelb nuk kishte asgje politike, ishte tmerrsisht ordinere si fryme, biles kriminale ordinere dhe e poshtër me dy fytyra, ishte një luks për pak persona që ishin të fortifikuar politikisht familjarisht. Masakra politike ishte nje prej rezultateve te ralla ne bangen e te akuzuarve nga gjyqi i popullit, por masakra e vertete ishte e perditeshme dhe automasaker, sepse eshte “harruar” qe njerzit benin si te çmendur - njesoj si sot - per te zene nje pozite, jo me Kryetar i Lidhjes Shkrimtareve, por thjeshte magazinier qe ka ne dore mall qe nuk gjendej ne pazar. Ishte vertet e frikeshme te kundeshtoje sistemin, po pse nuk ishte e frikeshme te lepije kaken e sistemit brenda nje Benci te zi me perde?
I vetmi artistllek jo-ordiner eshte gjendja bipolare (shyqyr zotit dy fele) i te qenurit njekohesisht xhelat dhe viktime, kjo del qarte ne figurat e perfolura dritero-ismail, qe here pas here e kan pare llahtarine qe hapej gremine poshte kembeve te tyre ne lartesine ku ishin ngritur si kryemagazinierë te letersise.
Status quo është iluzion, ose mund të përmirsohet ose mund të shkohet keq e më keq.
Rebelimi dhe revolucioni bëhen prej hallit, ngaqë nuk ka funksionuar urtësia dhe evolucioni.