zoti mos na lëntë pa fansa i dashur se pa ta jemi si llapi pa batatinën
sa per muhabet …
o kurrqysh me e kuptu ,sa sport sa dashni , sa fans-itet …!
…prej qe jam rrit i kam harru keto ndjesi ,sot po ndihem me komod ne karrige vrojtuesi e kritikuesi …
(nuk e ke iden sa rehati ndjen …)
Para vitit 1989 konviktoret ishin e keqja e botës, ashtu siç janë sot fansat e keqja e botës.
(këtë aforizmë mund ta kuptojë kush e ka jetuar atë kohë, dhe jallah se e kupton sepse tironsat ishin konviktorë për së mbrapi që shifshin Rain kur ishte kohë e mirë dhe dyshin e jugosllavit me kanoçe, siç janë refugjatët sot venalinj albaneze për së mbrapi që dinë mirë anglisht dhe kanë votu Biden)
Kemi bere kapercime te medha ne nje brez nga TV me kanoce ne te berit sehir TV ne cellular.
Tu bo i dor muhabet për një person, kritikës së bërë që personi në fjalë ishte i ftohtë si tip, unë u përgjigja se nuk prish punë që ai është i ftohtë, jam unë i nxehtë, dhe ftohtësia e tij merr vlerë nga vlera e nxehtësisë sime. Mbas akuzës që përgjigja ime ishte e pakuptueshme dhe ndoshta snobe, ju thashë të pranishmëve të vakët:
-Të njëjtën akuzë të padrejtë kam dëgjuar për një lloj të caktuar veprash arti dhe për dimrin si stinë. Psh Leonardo është i ftohtë, ndësa Mikelanxhelo i nxehtë, grafika japoneze është e ftohtë dhe formale - pikërisht për këtë arsye është maja e estetikës -, po i njëjti muhabet për një peisazhi të acartë të Gronenlandës. Të ngjitesh në majë të malit me dëborë e të thuash që peisazhi është i ftohtë, do të thotë se nuk je mirë me shëndet fizik dhe shpirtëror, je i drithërirë, të kan kap dridhmat, je ftof n’tajare
Një nga filmat më të bukur të parë mçeftas atëbotë tek Rai ka qenë “Notte” i Antonionit me Mastroianin në rolin e shkrimtarit të modh dhe Jeanne Moreau në rolin e gruas së shkrimtarit, e cila ishte personi (si rol) më i përgjegjshëm i filmit. Për këtë arsye, përveç se aktore e modhe, unë e doja mbi të gjithë aktorët që njihja atëherë. Jo i dashuruar si fans, por e doja (volevo bene - meqe shqipja nuk ka dashuri pa seks) sikur të ishte e pranishme në të gjallë, e jo e romantizuar në ekran.
Para ca ditësh gjeta një dokumentar të Jeane në sitin “Arte” dhe fillova ta shoh gjithë qef t’modh. Deluzion komplet, por jo për të si person, sepse tani në epokën e informacionit është bërë ligj diziluzioni, me pasojë rrëzimin e statujave, por për filmin dhe artin në përgjithsi dhe autorët e mdhenj. Çfarë ndodhte në film, ishte një perzgjatim i çfarë ndodhte në realitet, të gjithë, edhe regjizori në thes, me brekë në dorë si në set ashtu dhe në realitet, diferenca e fikshën nga realiteti ishte vetëm “ciak”-u.
Rikonfirmim përfundimtar se kush akoma mendon që ka dallim midis veprës dhe autorit, o eshte koqe gomari, o është pervers. Nga praktika dal vivo me rezulton se intelektuali i modh është përzjerje e të dyjave.
kur e shini që jam ftohur
mos kujtoni se kam pordhur
jamë gjallë
jam në jetë
por se ku s’e di as vetë
N Joni
2 Likes
Aforizmi më i madhërishëm në botë dhe më i acartë ekzistues, por kur e kupton bëhet më i nxehtë se dielli i Saharës:
Ju jeni një spektator, një ndjekës apo një lider?
(nuk është i imi, fatkeqsisht, madhëria ime e vetme është që e vë në dukje):
2 Likes
Të gjithë robt, edhe vetë besimtarët në subkonshin ose nëntokën dostojevskjane e tyre, gjithë inotin e kanë me Krishtin:
U bo bytha Krishtit të na tregoje neve se çfarë të bëjmë!
S’bbëhet stan me lepuj
99% e artistëve harrohen nga 5 ditë deri në 5 minuta pas vdekjes. Ndonjërin prej tyre e çojnë nga varri kur e kërkon moda e kohës, se ashtu osht i punë.
Sidoqoftë për fansat gjendet gjithnjë një garuzhde çorbë për t’i ushqyer; është kjo që ka rëndësi.
ndërsa një peshk harrohet një të triliontën e mikrosekondës mbas komentit të fundit, dhe nuk ringjallet kurrë më.
Shkrimtari, ose çdo lloj artisti tjetër, kur krijon, krahas veprës, ndërton ose shkatërron shpirtin e tij, varet nga lloji i robit. Po njësoj është edhe për lexuesin, ose spektatorin, kur lexon artistin e modh.
Dil ne shesh te mejdanit e behu lider.Te gjithe e duan rendin, ligjin , rregullin , drejtesine por e duan gati dhe luften per te ta beje dikush tjeter.
C’i ke keto police me nivel kaq te ulet -i thane banoret e lagjes ne takim , shefit te policise
Keta njerez pranojne te shkruhen police -tha ai -keta marrim.Ti psh iu drejtua atij qe ishte me vokali ne kritikat e tij ndaj policise, sille djalin tend te shkruhet polic.
Djali im polic ?meazallah -iu pergjegj kritiku.
Ka ca kohë isha tu bredh nëpër kodra udhë pa udhë. Takoj një grup që dukeshin nga qëndrimi i tyre i ngathët që nuk ishin venalinj. Kur u kalova pranë, njëri prej tyre u afrua dhe më tha (siç duket siguria ime e kish bindur që jam i kësaj nahije, që jam në ambjent tim):
-Më kanë thënë që nga këto anë ndodhet (…) - tha një emër që nuk e kisha dëgjuar ndonjëherë e që më pas rezultoi të ishte një lloj barishte e egër - a di gjë?
-?
-Eshtë një si lloj qepe pa bishta të gjatë - tha duke u munduar të më tregojë me duar gjatësinë e barishtes dhe formën e saj - Kaq e madhe është, ka erë që ngjan me atë të qepës.
-Nuk e njoh këtë bimë, e as ja kam haberin barishteve, njoh vetëm qepët që shiten në supermarket - i thashë.
-Hahaha! - qeshi i gjithë grupi i botanistëve që kërkonin qepë të egra nëpër kodra.
Që vuajtja të ketë vlerë fisnikërimi dhe superioriteti duhen të plotsohen dy kushte: duhet të kesh vuajtur dhe vuajtjen ta kesh pranuar dhe filtruar krejtësisht pa lënë asnjë lloj skorie helmatisëse zemrimi. Ndryshe je më i mjerë se palaçot që janë zbavitur dhe e kanë gjetur mënyrën për t’ja kaluar mirë në kushte mizerabiliteti total.
Të jetosh në një qytet të vogë provincial, nuk ka vetëm të këqija, ka edhe qare. Një prej tyre është se kupton se si ndërtohet struktura e pushtetit dhe rrokotellat e shtetit, jo vetëm mekanizmat së jashtmi - duke qenë me dimensione të vogla e rrok të tërën -, por të jipet mundësia të njohësh personët që komandojnë dhe rrethin e tyre, si familjarë ashtu dhe kolegë. Jeta në provincë është një shkollë politike.
Kurse për të njohur strukturën e pushtetit në Romë, Paris apo New Jork, duhet me lexu Peshkun
Dinamikat sociale te nje fshati me 100 banore jane te njejta me ato te nje kombi me 100 milione banore .
Kush nuk di të komandojë vetveten (dmth noc rrokun e vet), nuk di të komandojë as edhe familjen e vet, as një fshat kooperativist me 100 banorë dhe as një qytet amerikon me 10 milion banorë.
Toni Bler kishte çunin e vet harram; kur ishte në pushtet, policia e arrestoi sepse po i jipte makinës me shpejtësi skëterre. Skandal kombëtar, në ketë rast Toni Bler, ndër të tjera, tha në një intervistë:
-Të komandosh një familje, është më vështirë se të komandosh një shtet!
(nuk me pyti mu Toni, po te me kishte pyt do t’ja kisha mush menjen qe eshte akoma me e veshtire te komandosh veten kur sekretarja vjen me shpejtesi sketerre drejt teje pa breke ne stil Monika Lewinski)