Vë re vitet e fundit se janë shtuar aq shume eksperiencat e hidhura ne lidhje kontrate - si për nevoja personale (psh mekaniku i veturës), ashtu dhe për kontrata ndërmarrjeje -, sa qe më duket (ishalla gabohem) se tani është e pamundur ekzistenca e pak të mirëve dhe të ndërgjegjshmëve që akoma rezistojnë duke pasur besimin e dikurshëm: s’ka marrëdhënie dhe kontrata pa bes a besë, sepse tani për të mbijetuar ështe e domosdoshëm mashtrimi meqë të gjithë mashtrojnë.
Kësaj i thonë totalitarizëm i mashtrimit ose diktaturë e mashtrimit si dikur; atëbotë edhe disidentët i bashkoheshin turmës për të mbijetuar, tjetër punë se çfar bënin mçeftas. Besueshmëria nuk funksionon më, dmth lidhja e gjatë në kohë nuk fuksionon më, funksionon vetem mashtrimi dhe tradhëtia kontraktuale. Pra funksionon vetëm lidhja e momentit, vetëm një lidh e prish i vazhdueshëm kontratash bën të mundur ekzistencën, një ekzistencë probabilitare kuantike e bazuar mbi statistikë joafatgjatë.Pararendëse për këtë situatë tradhëtie të detyruar kanë qenë marrëdhënia dhe kontrata në çështjet dashurore. Si gjithnjë seksi kudo në avangardë, edhe të fenomeneve sociale.
Një komshi, që 3 herë në ditë shëtit qenin (ose ndoshta qeni shëtit atë), bën gjithnjë të njëjtën rrugë lineare, i mer kthesat me kënde, ka fytyrë gjeometrikisht të rregullt dhe me cepa njësoj si rrugëtimin. Po njësoj linearisht të rregullt ka trupin, gjymtyrët dhe veshjet, madje edhe qëndrim e ka këndor si ushtarak para eprorit, deri edhe muhabetin e bën formal, me cepa, linear, minimalist dhe mekanik, përsërit gjithnjë të njëjtat gjëra. Me fjalë të tjera është një e tërë ekzistencë gjeometrike euklidiane.
Mbas shumë vjetësh më tha një tjetër komshi që fut hunët gjithanej në lagje, se personi në fjalë punonte si dizenjator. Atëherë u bë e qartë gjithçka rreth personit, edhe në kohën e lirë vazhdonte të hiqte viza udhëve.
Sa më tepër kalon koha, gjithnjë e më tepër më mbushet mendja - sidomos nga leximi online - që diskutimi në sistemin bipolar demokratik, gjithnjë ndarë në dy pole që ndeshen rrebët midis tyre, është sintomë e skizofrenisë bipolare, e cila është gjithnjë fatalisht e pranishme në grumbullimet njerzore, pavarsisht se kolektivi ynë punonjës mund të përbëhet nga individe të sëmurë dhe të shëndoshë (relativisht).
Këtë e eksperimentoj në vete, sa herë që nuk ndjehem mirë për një arsye apo për një tjetër, e gjej veten duke diskutuar si gomor për UDB-në, KGB-në dhe TVLS-në, dmth për gjëra që jo vetëm nuk më interesojnë, por i konsideroj futje hunde në nevojtore. Dhe nuk është se më pas ndjehem më mirë, siç zakonisht propagandohet për diskutimin online që shkarkon tensionet ekzistenciale, shëlben vuajtje të së kaluarës etj; jo, ndjehem më keq, i depresuar dhe i pendur që kam marrë pjesë kot më kot në një dasëm që nuk është e imja, dhe as jam dasmor i ftuar.
Vetëvrasja është ndjenja (nëse mund të quhet e tillë) që në mënyrë të pavetëdijshme vegjeton superiore mbi të tjera ndjenja. Prandaj për të mbijetuar, njeriut i duhet të përballojë këtë ndjenjë vrastare në mënyrë të vetëdijshme, por edhe pavetëdijshme si zukamë sfondi që i shteron gjithë energjitë.
Për këtë shkak njeriu nuk është i lirë dhe i lumtur, por jeton si i dënuar me vdekje, dhe për ironi edhe me vuajtje të dyfishtë, sepse është ai vetë që ka në dorë dënimin e tij. Nuk mund të pëfytyrohet situatë më e koklavitur, më absurde dhe më e vuajtur se kjo, sepse është kjo ndjenjë, quajtur gabimisht “frikë nga vdekja”, që motivon sjelljen dhe qëndrimin e njeriut në botë në çdo aspekt.Tërë kultura njerzore është produkt i “frikës nga vdekja”, pra një produkt i rremë sepse i cytur dhe i motivuar nga një ndjenjë e rremë.
Dy nga gjërat më të habitëshme dhe më të ndyta - dyfish të tilla sepse konsideruar normale - që kam ndeshur në qytetërimin oksidental.
1- nuk di emrin e komshiut (sigurisht as komshiu nuk di timin).
2- pagesa në restorant gjithsekushi për hesap të vet.
Po ish komshinj qe kur I takoj me pyesin per macokun perpara se te pyesin per familjen.
sakte Alba, provur vete kjo eksperience, vetem se jo me maçokun, me qenin 
. Te falenderoj per shtesen e aforizmes se modhe komuniste antikapitaliste antioksidentaliste 
Mu kujtu nje skandal i katert, qe do ta sistemoj ne aforizme bashke me tenden, me nje fjale do vjedh prej teje ne internet sipas zakonit 
. Asistova ne nje takim midis 2 familjaresh qe un e dija se kishin vite pa u pare me vetem nje “ç’kemi si shkon!?” sikur te ishin pare dje. Ose familjare adoleshente qe kur hyn ne shtepi per vizite, nuk bejne asnje levizje, nuk u leviz as qerpiku, vetem shikimi ndryshon pak sa per te thene: “ëhë të pashë!”.
Ishalla na thote kapo bolja nje tjeter skandal qe do na kete shpetuar.
Një inteligjent duket budalla në mes dinakësh.
Profesioni i vërtetë i intelektualit është mohimi i Qendrës duke tërhequr vëmendjen për gjëra periferike të dores së dytë. Ekzistenca e tij është periferike dhe centrifugale deri në perversitet: sa me tepër forca centripete e shtyjnë drejt Qendrës, aq tepër spostohet në periferi.
Intelektuali është mistrec me plot kuptimin e fjalës.
Një pyetje e mirë ka pothuaj të gjithë përgjigjen brënda vetes, dhe akoma më tepër, hap horizonte për çështje akoma më tepër të rëndësishme.
Një pyetje e keqe, nuk ka as vetveten brënda, domethënë nuk mund t’i jipet përgjigje, dhe as meriton përgjigje.
Shprehja shpesh e degjuar ne sallonin mondan te sinjores: “kjo eshte shkencore”, ka zevendesuar shprehjen e herëshme: “eshte e shkruar ne Bibel”.
Plot njerez qe kane kryer sherbime te shquara komunitetit kane vdekur te harruar ,por Gezim Kulufi vazhdon te kujtohet … Seriozisht shqipot e mi ,Nuk keni me cfare tjeter te merreni?
ideja e raportin te veçante e budallait te qytetit me banoret e tij eshte e shkelqyer, vetem nuk di si ta formuloj nje aforizme me kete ide. He per he po e fus ne magazine, do t’i vije koha edhe kesaj.
Të jesh autor i një vepre ka vlerë edhe sepse kjo është një mundësi si kusht praprak bazë për të qenë njësoj autor i jetës tënde; shumica e njerzve nuk janë, jo më autore, por as lexues dhe as spektatorë të vetë jetës së tyre; me tamam “kot që rrojnë”.
Pac famen e budallait 
jo, kesaj i thone t’i besh konkurrence folkut, ndermarrje e pamundur edhe per me te modhin e te medhejve.
Folku eshte gurra e pashterrshme krijimit per nje krijues. Edhe ne kete rast folku na jep nje dore:
Paç fatin e disidentit rrebel qe nuk i bindet rregullave totalitare te qarkullimit me autobuz urban
se me kujtove nje muhabet autobuzi qe ka ndodh verte me nje shok qe do i kishte pelqy shum edhe vete Dostojevskit.
Ky shoku po udhetonte me nje autobuz linje mbush tumllas me rob si sardele njit e njit me njeri tjetrin. Ne kete situate te arte per hajdutet e xhepit, ky shoku ndjen nje dore qe po i futej ne xhepin e pantallonave ku kishte ca pare. E pa mire e kujt ishte dora, por nuk bezani sepse i vinte turp nga paturpesia e hajdutit. Keshtu kjo ndjenje turpi vazhdoi derisa hajduti mbaroi pune dhe terhoqi doren bashke me shukun e pareve. Atehere ky shoku u lehtesua, dhe u çlirua fare kur hajduti zbriti ne stacion.
Kete mekanizem e kam pare te funksionoje shpesh ne situata ne dukje pa lidhje me futjen e dores ne xhep konkretisht, por futje duarsh idealisht, marrje çfardolloji pa turp duke shfrytezuar ndjenje e turpit te tjetrit. Edhe ne kete rast mekanizmi i vjedhjes eshte seksual (kopim i aktit primordial ne Zanafille): “futje duarsh” femrave, ndodhur konkretisht ne autobuz, ose edhe ne erresire e sinemase te Stalker-Korrikses. Mekanizmin shpirteror te turpersise-paturpesise, e kam pare ta perdorin shpesh kazanovet, ata qe “rregullojne femra”.
Sa me teper qe kalon kalon koha e kupton qelbsinllikun e asaj kohe sa te vjen ndohte te flasesh per te , por ne qe e jetuam na u mesuan hundet si duket me eren e …utit e nuk na bente me pershtypje.
jo nuk eshte tamam keshtu, eshte pak me ndryshe, e deshmojne edhe diskutimet ne Blogun Tjeter:
Sa më tepër kalon koha, qelbsinlliku i epokës së Gzim Kullufit, sa vjen e bëhet me i dashur për kë e provoi në kurriz për shkak te filtrit magjik të nostalgjise që zbukuron gjërat, plus faktit që qelbsinlliku i sotëm bën më përshtypje si prani reale në mes tonë.
Ndërsa për spermatozoidët e mbas vitit 1989-te: qelbsinlliku i epokë së Gzim Kullufit, sa më tepër kalon koha, sa vjen e bëhet më interesant aroma e mutit ekzotik që duket krejt ndryshe nga era e spirrës së dizanterisë së përditëshme.
Jevgun lekurbardhe, i zi ne shpirt si sorrë në plep, si ta çosh ne Amerike, si ta çosh në Mjegullnajën e Andromedës, po jevg mbetet, jevgu sidoqoftë jevgun lekurzi UFO do të votoje, tifoz i Gzim Kullufit në jetë të jetëve do të mbetet edhe sikur t’i rrjepësh lëkurën.