1 Like
Per cfare po me genjen mendja mua, se nuk po ma kap truri si edhe ne Mothit.
tiku,nese ma lejo,mos e shkatrro temen qe vete e ke pru,t’u e bombardu me imazhe. nje do ishte mjaft,meqe e ke merak.
Shkrimi aty eshte, nuk e shkatrroj edhe me dasht, komentet jane veçan, qe sipas meje mund te jene me lart se shkrimi si nivel edhe kur jane jasht teme.
Meqe s’ka komente ne te gjitha serite nje pas nje, biles edhe ne temat e letersise ne pergjithsi, atehere jom tu fol me vete. Kush do me lexu shkrimin e lexon rehat pa problem, per te tjerat, ndaç shifi imazhet, ndaç mathja n’pune tate.
mire,si t’dush.
jo po sa humbe kohe me keshilla, te cilat i kam vete parasysh, mund te kishe bere ndonje koment per shkrimin. E po te vepronin te gjithe ne kete menyre, s’do kishte asnje problem dhe ankese, fjolle pune e artit. Kurse mu me duket se jam tu rraf ujet ne havan tu shkrujt filozofira kot me kot, sepse energjite intelektuale peshkore derdhen te gjitha ne brekushet e Rames.
Ene brekeushet jane filozofi me imazh ngamrapa.
pa tjeter, po thellohu i çik tek tema jote e brekusheve se lidhet me temen time “Ngambrapaprodhim”. Ky stilisti japonez ngambrapa i brekusheve ka bere ne boten e modes ate qe kane bere dekostruksionistet ne filozofi dhe kulture (kampion i dekonstruksionisteve eshte Foucault ngambrapa per te cilin kam fol ne kete teme, eshte ai qe ka shpall “vdekjen e njeriut”). Perveç te tjerave “post”, eshte post-atomic dhe post-apokaliptik, dmth i gjithi ngambrapa eshte, bythe fare:
http://www.rockandfiocc.com/2009/archive/categorie/moda/moda-post-atomica
Considered a reference point for a new generation of avant-garde fashion designers, Yamamoto, known as “the King of deconstruction", moved to Paris with his childhood friend Rei Kawabuko, the founder of Comme des Garcons.
In 1981 he revolutionized the fashion rules, presenting a collection defined by critics “Post-atomic”; geometric designs which does not follow the silhouette, cuts and gashes, preferring the total black with flashes of white and gray.
@Pjetermustakuqi
nga kjo qe kam shkruar me siper, nuk do te thote qe ky nuk eshte gjeni ne fushen e vet. Revolucioni qe kane bere stilistet dizajner japoneze ne vitet 80-te ne pasarelat e Parisit, eshte i njejte si nje shekull me pare revolucioni i impresionisteve parisiane te ndikuar nga grafikat dhe arti japonez, i cili revolucion ndryshoi tere kulturen perendimore. Biles si fuqi ky i stilisteve eshte nje revolucion me i madh, sepse moda ka fuqi mbi njerzit shume me teper se ca kuadro te qelbur qe vijne ere vaj liri. Njekohesisht sot dukshem, dhe dikur me pak dukshem, moda eshte me avangarde se artet e tjera, perveç se me prane njerzve. Foucault ngambrapa breket e ketij stilisit japonez ngambrapa ka veshur, e breket e dekonstrukuara te ketij japonezit e kane frymzuar per te dekonstruktuar tere kulturen.
Po ta lexosh me kujdes linkun qe kam sjelle, e kupton se Yamamoto eshte vertet i modh, ka prure ne perendim konceptin oriental te wabi-sabi per te cilin kam shkuajtur ne Peshk. Ketu gjen serine e dyte te shkrimit. Por si e kam thene ne fund te shkrimit ne kete teme, rendesi ka motivacioni, dhe motivacioni i ketij gjeniu t’modh del qarte nga kjo e thene e tij:
Shkrim shume i ngaterruar. Ne rradhe te pare Posthumanismi si term percakton nje epoke futuriste teknologjike kur qenie me inteligjence artificiale do te marrin kontrollin mbi njerezit. Kjo s’ka asnje lidhje fjala vjen me tejkalimin e njeriut (po nga njeriu) qe ofron Nicja, ose me vdekjen e Zotit. Mbinjeriu nuk eshte robot me inteligjence artificiale, por nje njeri qe arrin te ngrihet mbi plebeun.
Levizja tjeter e se majtes qe ti thua se filloi para dhe vazhdoi pas L2B nuk ishte posthumaniste por pseudohumaniste. Ajo filloi me zhveshjen e njeriut nga cdo moral dhe ideal dhe udhehiqej kryesisht nga dy rryma: Ezistencializmi eshte humanizem, i Sartrit dhe absurdi sizifian i Kamyse.Dhe eshte e vertete ajo qe ti thua se ky dehumanizim ishte vetem ne filozofine e majte liberale Perendim, per aresyen e thjeshte se ne Lindje Stalini e kishte zgjidhur dilemen e zhdukjes se shpirtit njerezor duke krijuar Njeriun e Ri komunist.
Posthumanizmi i vertete pastaj nuk shpjegohet si filozofi as nga librat e Filip Dick, Azimovit e te tjere shkrimtareve futuriste, sepse ato jane thjesht libra fantastiko-shkencore. Filozofia posthumane mund te shkruhet vetem nga qenie posthumane, nese ato vertet do te vijne nje dite. Pra duke ngaterruar dehumanizimin qe eshte problem i brendshem i shoqerise njerezore, me probleme teknologjiko-futuriste te nje inteligjence artificiale,sic ben edhe ne paragrafin e fundit konkluziv, kam idene qe ne vend qe te kafshosh Mollen e Diturise te ardhur nga Parajsa, po perpiqesh te shtrydhesh L’Arancia Meccanica. 
bukuri, e mora vesh qe ti je me kulture ngambrapahumane, edhe peshqit e moren vesh. Kjo eshte kryesorja, per ty sigurisht. Njekohesisht u mor vesh qe ma dhive shkrimin.
Tani hidhemi tek kryesorja per çeshtjen, qe s’ka te beje se sa kulture ke ti, apo un. Eshte nje e vertete elementare qe Niçja ka ndikuar rende mbi futuristet italiane dhe futuristet ruse (pothuajse te gjithe futuristet ishin Niçeane) qe benin poezi antipoetike dhe antiartistike, adhuronin makinat, teknologjine, shkencen.
Kaq elementare eshte kjo sa un nuk kam nerva me vazhdu me tej mesimin per klase fillore per te komentuar ngambrapa komentit tend ngambrapahuman.
Keshtu kliko ketu Friedrich Nietzsche forerunner Postmodernism
dhe nga About 84,500 results (0.59 seconds), lexo diçka ne zerin e pare:
Friedrich Nietzsche (1844-1900) has exerted a huge influence on 20th century philosophy and literature - an influence that looks set to continue into the 21st century. Nietzsche questioned what it means for us to live in our modern world. He was an ‘anti-philosopher’ who expressed grave reservations about the reliability and extent of human knowledge. His radical scepticism disturbs our deepest-held beliefs and values. For these reasons, Nietzsche casts a ‘long shadow’ on the complex cultural and philosophical phenomenon we now call ‘postmodernism’. “Nietzsche and Postmodernism” explains the key ideas of this ‘Anti-Christ’ philosopher. It then provides a clear account of the central themes of postmodernist thought exemplified by such thinkers as Derrida, Foucault, Lyotard and Rorty, and concludes by asking if Nietzsche can justifiably be called the first great postmodernist.
https://www.amazon.com/Nietzsche-Postmodernism-Postmodern-Encounters-Robinson/dp/1840466111
Bostrom rejects Nietzsche as an ancestor of the transhumanist movement, as he claims that there were merely some “surface-level similarities with the Nietzschean vision” (Bostrom 2005a, 4). In contrast to Bostrom, I think that significant similarities between the posthuman and the overhuman can be found on a fundamental level. In addition, it seems to me that Nietzsche explained the relevance of the overhuman by referring to a dimension which seems to be lacking in transhumanism. In order to explain my position, I will progress as follows. First, I will compare the concept of the posthuman to that of Nietzsche’s overhuman, focusing more on their similarities than their differences. Second, I will contextualise the overhuman in Nietzsche’s general vision, so that I can point out which dimension seems to me to be lacking in transhumanist thought.
po te shtrydhesh katrorin, a del nje rrotullhane?
(meqe ke permend Sarterin dhe Kamyne ne komentin katror, po Kadarene dhe Driteroin pse si ke fut ne koment?)
Cfare ishte kjo kultura prapahumane se nuk e mora vesh? Pastaj ku e kuptove ti qe qellimi im kryesor ishte t’i tregoja anetareve te blogut se kush jam une, as kete nuk e mora vesh!!! Aq me teper qe ne cdo shkrim qe ke nxjerre ti tek kjo teme , “knon qyqja” sic i thone tiranasit e vjeter, dhe pervec teje qe ngul here pas here ndonje pikture ne mur si koment, nuk ka kembe njeriu. Ndaj jo vetem qe ky vend nuk me ngjan si ndonje vend ku do doja te shkelqeja, po kam frike se po shkembyem edhe dy tre komente me shume ketu, do na kujtojne per pederaste. Dhe meqe jam tek i njejti koment po te sqaroj se po te gjesh nje fjalor dhe te perkthesh ato qe ke sjelle, do e kuptosh qe ato mbrojne te njejten teze, pervec atij Bostromit qe une nuk e di se kush eshte dhe nuk e marr vesh se cfare do te thote. Tung, dhe mos u merr me gjera te cilave as nuk ua ke idene, do te te keshilloja une.
mbas bosromit lexo pa fjalor bythromin ktu poshte nese nuk do qe te marrin per pederast.
Postmodernism (1) and Posthumanism: obvious affinities
It is obvious that the first one, the standard version of postmodernism overlaps with
posthumanism in some respects. Just remember the slogans “death of the subject” or “death of
man” so typical for the standard version of postmodernism. Michel Foucault had, in The
Order of Things from 1966, paradigmatically proclaimed the “end of man” (as Heidegger had,
already in his Letter on Humanism from 1947, stated the insufficiency and due overcoming of
humanism). Foucault had rightly stated that the human as the central figure of epistemology was
a typical modern invention,4
and he considered this modern thought-form as ruinous. He argued
in favor of a future where "man would be erased, like a face drawn in sand at the edge of the
sea.
mos u bej merak se te nxjer un pederast me linke te tjera, ti vetem lexo pa fjalor.
Michel Foucault è stato con Deleuze l’esponente principale degli studi francesi sulla Nietzsche-Reinassance- che hanno contrassegnato l’’avvio del post-strutturalismo. (…)
Nell’ultimo passaggio della sua opera più complessa e famosa, Le parole e le cose , Foucault annuncia che presto l’uomo scomparirà come un volto fatto di sola sabbia. Il pensatore francese annuncia la morte dell’uomo, così come Nietzsche, un secolo prima, aveva proclamato la morte di Dio. (…)
Lo stesso Foucault racconta di essere rimasto intrappolato nel pensiero nietzscheano, quando aveva ormai ultimato il suo apprendistato intellettuale come normalien e paragona la rilettura delle Considerazioni inattuali a uno «choc filosofico». Un suo amico normalien, Maurice Pinget, ci racconta di un Foucault immerso nella lettura di Nietzsche sotto il sole di Civitavecchia, durante una vacanza in Italia. Il giovane Foucault dichiara il suo interesse smodato per le tematiche della follia, della crudeltà, del potere e della sessualità, e rivela il suo intento di indagarle «sotto il sole della grande ricerca nietzscheana». Per Foucault, tutti i saggi delle Considerazioni inattuali esprimono il tentativo di Nietzsche di trovare la propria dimensione, la propria necessità più alta. E’ soprattutto il saggio intitolato Schopenhauer come educatore a colpire Foucault.
http://www.gianfrancobertagni.it/materiali/filosofiacritica/foucault_alonzo.htm
do me kaptinqoshe vrime rrumbullake?
Ai nostri giorni, e Nietzsche anche qui indica da lontano il punto d’inflessione, si afferma non tanto l’assenza o la morte di Dio, quanto la fine dell’uomo (quel sottile, impercettibile scarto, quell’arretramento nella forma dell’identità, che hanno portato la finitudine dell’uomo a convertirsi nella sua fine); si scopre a questo punto che la morte di Dio e l’ultimo uomo sono strettamente legati: non è appunto l’ultimo uomo che annuncia di aver ucciso Dio, ponendo in tal modo il proprio linguaggio, il proprio pensiero, il proprio riso nello spazio del Dio già morto, ma proponendosi anche come colui che ha ucciso Dio e la cui esistenza include la libertà e la decisione di tale delitto? Cosí, l’ultimo uomo è, a un tempo, piú vecchio e piú giovane della morte di Dio; avendo ucciso Dio, è lui stesso che deve rispondere alla propria finitudine; ma dal momento che parla, pensa ed esiste entro la morte di Dio, il suo crimine stesso è destinato a morire; nuovi dei, identici, già gonfiano l’Oceano futuro; l’uomo scomparirà. Piú che la morte di Dio – o meglio nella scia di tale morte e in una correlazione profonda con essa – il pensiero di Nietzsche annuncia la fine del suo uccisore: ossia l’esplosione del volto dell’uomo nel riso, e il ritorno delle maschere: la dispersione della profonda colata del tempo da cui l’uomo si sentiva portato e di cui sospettava la pressione nell’essere stesso delle cose; l’identità tra il ritorno del Medesimo e l’assoluta dispersione dell’uomo. Durante l’intero XIX secolo, la fine della filosofia e la promessa d’una cultura prossima coincidevano probabilmente con il pensiero della finitudine e l’apparizione dell’uomo nel sapere; oggi il fatto che la filosofia sia sempre e ancora sul punto di scomparire, e il fatto che forse in essa, ma piú ancora fuori di essa e contro di essa, nella letteratura come nella riflessione formale, si pone il problema del linguaggio, dimostrano probabilmente che l’uomo sta sparendo - M. Foucault, Le parole e le cose, trad. it. di E. Panaitescu, Rizzoli, Milano, 1977, pagg. 411-412
he do me o pederast? se tani ka ngel vetem te çohet nga varri Niçja dhe Foucault qe te mbushim mendjen tende katrore me vrima te rrumbullakta!
Ndoshta me e qarte:
“Arkeologjia e mendimit tone tregon kollajshem se njeriu eshte nje shpikje e vone. E ndoshta edhe qe fundi i tij eshte i afert.”
Problemi eshte qe Foucault e ka inatin me shkencat humane e jo me teknologjite. Jane te parat qe sipas tij zevendesojne Krishterimin si paradigme dhe kthehen ne instrumente te reja kontrolli shoqeror.
falemneres fin per perkthimin, e ndryshova sipas variantit tend.
problemi eshte me i madh se kaq, sepse eshte nje kaos i teri, po brenda levizjes mirfilli posthumaniste mbrohen fort shkencat humane. Kte e ben nje vajze posthumane e famshme e tanishme, ta sjell librin e saj me vone se tani jam i lodh dhe nuk ja mbaj mend emrin. Arsyen nuk e di.
Mund te them qe Levizja posthumane mban si artist profet te saj Italo Kalvinon, roba da non credere. Do ta sjell edhe kete nese ke kuriozitet.
Eshte e veshtire t’i ndjekesh degezimet. Aq sa shpesh e shikoj me nje lloj talljeje te lehtesuar raftin e vogel te filozofise ne librarine afer shtepise. Studimet Biblike zene tri here me shume vend. Akoma me shume zene librat e Kuzhines.