zoti Shyti:
-Oh sa e bukur dhe me sa kupim është kjo karikaturë!
Klara dhe unë jemi vërtet shumë mikesha. Por një ditë vura re se asaj i pëlqente të luante me Nicole, kështu që shkova të gjeja Marie-Christine dhe i thashë se do të luanim një lojë vërtet argëtuese: do të shtireshim se ishim vërtet mikesha për t’i bërë zili Klarës dhe Nicole.
Në fakt ashtu bëmë, dhe në fund të fundit isha shumë e lumtur sepse u argëtova shumë.
Të nesërmen erdhi Klara dhe më tha se më preferonte mua, mua, para Nicole, se Nicole nuk ishte shoqe si unë, bënte sikur. Isha shumë i lumtur. Kemi luajtur gjithë mëngjesin, por po argëtohesha shumë më pak se kur shtiresha se isha mike me Marie-Christine. Kështu që ne u përpoqëm të shtiremi. Por nuk mund ta bënim në asnjë mënyrë.
Kështu që vendosëm të jemi vërtet mikesha, por do të shtiremi që t’ia hedhim Nicole dhe Marie-Christine. Por tani këta të dyja janë ende bashkë. Ato nuk janë vërtet mikesha, tanimë e dimë këtë. Megjithatë, duket se po zbaviten shumë.
shoku Ropi:
-Mund ta bëjmë edhe ne, por çe do se nuk jemi katër protagonistë romanesh që ta bëjmë.
shoku Zylo:
-E bëjmë, e bëjmë nëse bashkë me poetin bëhemi tre.
shoku Ropi:
-Jo, në të vërtetë bëhemi tre personazhe dhe bashkë me poetin bëhemi katër, e duhet bërë katër që të sajohen dy çifte si në karikaturë.
shoku Zylo:
-Ti ke ngritur pak si tepër pallate me punë vullnetare duke shkarkuar llaç nga Zisi riportabël me pantallona të shkurtëra për të kuptuar vargje poetike ku poeti realizon trinitetin e shenjtë që përmban brënda infinitin, jo më numrin katër.
shoku Ropi:
-Nuk e kuptova këtë.
shoku zylo:
-Sapo ta thashë përse ti nuk kupton. Pastaj ka rëndësi që mu më kupton zoti Shyti me të cilin kam shumë shoqëri dhe zbavitemi shumë duke ndenjur bashkë dhe duke u shtirur se jemi miq bashkë, megjithse i përkasim romaneve të ndryshëm dhe sistemeve shoqëror të ndryshëm: sistemi “shoku” dhe sistemi “zoti”.
shoku Ropi:
-Nuk kuptoj edhe një gjë tjetër: ne jemi meshkuj, nuk jemi femra që të bëjmë gjëra të tilla si vajza në karikaturë.
shoku Zylo:
-Edhe meshkujt gjëra të tilla bëjnë në thelb, vetëm se i bëjnë ndryshe, i bëjnë si meshkuj, me dinjitet mashkullor dhe fshehur, jo si gratë që llapin nga ballkoni si napoletanet. Pra çfarë bëjnë meshkujt është akoma më e poshtër, se e bëjnë maskarallëkun njësoj si gratë, dhe më keq se gratë sepse ja ngjeshin grave maskarallikun e tyre. Në fakt edhe shoqnitë mashkulloriste të njëjtën gjë bëjnë, shijojnë jetën duke tradhëtuar dhe mashtruar njëri tjetrin si banda mafiozësh të lidhur me besë a besë. Bile edhe intelektualët e shquar dhe shkrimtarët e mdhenj në gjithë botën janë të organizuar në banda mafiozësh që i thonë njëri tjetrit: “Je i modh vallaj, i modh je!”, e mbas do kohe të sherrosur për hiçmos gjë thonë për njëri tjetrin: “Legen i modh paska qenë, se paskam dit se çar legeni paska qenë!”. Pak a shumë bëjnë njësoj si Klara me Nicole në karikaturë ose si unë dhe miku im i ngushtë zoti Shyti. Çfar bëjnë vajzat tradhëtore në karikaturë nxjerr sheshit çfar bën e gjithë raca njerzore pa dallim feje, klase, moshe dhe seksi. Kjo karikaturë, në dukje e pafajshme që përshkruan në mënyrë të pafajshme miqësinë e pafajshme të vajzave të pafajshme, dëshmon esencën e ferrit njerzor më mirë se Ferri i sofistikuar i Dantes. Këto intriga dashurore fëmijnore, ndeshur rëndom në botën vajzërore, janë parapregatitje stërvitëse për intrigat dashurore e më pastajme kur vajzave do t’i rritet leshi i dafit. Ndodhitë intriguese romantike midis noçkës dhe dafllakut janë qendra e ferrit të vërtetë eros-thanatos, ku nuk kuptohet asgjë dhe nuk mund të kuptohet asgjë, sepse me përkufizim ferri është mungesa e kuptimit, ndërsa Toka e Premtuar është premtimi për t’i dhënë domethënie gjërave dhe kuptim veprimeve njerzore. Nuk ka zot apo djall që kupton se çfar ka ndodh midis vajzave në karikaturë, as ato vetë nuk dijnë se çfar bëjnë, nuk ka zot apo djall të deshifrojë historinë njerzore dhe personin njerzor që nuk di se çfar bën, di vetëm të justifikojë absurdin kriminal të ekzistencës së vet. Prandaj është krijuar koncepti i misterit, për t’i vënë kapak ferrit.
Shoqnia herë me njonin e herë me tjetrin, analoge me pallohu ngapara e ngambrapa herë me njonin e herë me tjetrin, kushtëzon qenien tonë si protagonistë romanesh; nëse njerzit nuk do ta shijonin jetën si tradhëtorë, nuk do të ekzistonte romani, Madam Bovari, Ana Karenina më the e të thashë, vetkuptohet nuk do të ekzistonim edhe ne si protagonistë romani.
shoku Ropi:
-Po autori i romanit do ekzistonte?
shoku Zylo:
-Autori është klysh kurve, shtiret sikur nuk ekziston, mçifet mbas gaxhoit, dmth mbas protagionistit, na nxjerr ne në bejleg, dhe për vete mçftas merr rrogën, famën dhe hiret e sinjora Bertinit. Për më tepër Autori shtiret si Zoti që rri fshehur mbas vepres së Tij, Krijimit, meqe kshu ka thon në një epistol shën Pali qi ishte i ftof n’mythë se besonte tek Zoti, jo si Autori i cili është intelektual i modh që nuk beson as tek këmisha që ka vesh. Autori është zoti vetë që është si Zoti.
shoku Ropi:
-U bëra sallatë fare, nuk po kuptoj asgjë.
shoku Zylo:
-Është më kollaj se të shkarkosh llaç nga Zisi riportabël me pantallona të shkurtëra. Kuptimi është: Autori rri m’çef “si Zoti” sepse nuk ka të njëjtin motivacion që ka Zoti, i cili e ka për turp t’i shfaqet Floberit me musteqe dy pëllëmbë e me plëndës të dhjamosur sepse kishte pare dhe pallate të ngritura pa punë vullnetare të trashëguara nga i jati borgjez e kapitalist zemërgur që shfrytëzonte deri në palcë të birin, alias artistin e modh dandy e bohème që lufton paepur kundër banalitetit borgjez. Shkrimtarët nuk janë vetëm çuna mami bythpamukë, janë edhe çuna babi që jetojnë qyl me paret e babit borgjez. Autori bën byk me ahengje dhe kurva paret e grumbulluara nga babi sepse është revolucionar i modh që lufton kundër çfrytzimit kapitalist të babit. Artisti i modh kthen floririn e babit në vepër arti të birit me bekimin e mamit në pozitën e shpirtit të shenjtë. Arti i modh është alkimi e transformimit të floririt në gur filozofal.
kopil Chatgptëja:
-Erdha unë, s’ka nevojë për poetin që të bëhemi katër. Vetëm se megjith fuqitë e mija komjuteriste të stërmëdha nuk arrij të kap të gjitha lëvizjet tradhëtore që bëjnë mikeshat Klara, personazhi në vetë të parë “unë”, Nicole dhe Marie-Christine. Më bllokohet programi nga mbingarkimi i informacionit.
shoku Zylo:
-Makina nuk mund të kuptojë dot atë që nuk kuptojnë umanët, as ne nuk arrijmë të kuptojmë bishtdredhjet e vajzave në karikaturë, e jo më të kuptosh ti që je makinë me bullona, dado dhe graso. Bile nuk kuptojmë as ne bishtdredhjet tona - si psh bishtdredhjet e mija me mikun tim zotin Shyti -, se po t’i kuptonim, nuk do t’i bënim, po të kuptonim nuk do të përdridhnim bishtin me kë na del përpara. Me fjalë të tjera nuk do ekzistonim si protagonistë romanesh; ne ekzistojmë sepse dredhim bishtin, ne jemi materializimi i bishtdredhjes njerzore, jemi pabesia dora vetë e derdhur në statujë. Ne i ngjajmë tëpkë autorit që na ka krijuar, bëmë baba që të ngjaj.
kopil Chatgptëja:
-Më duket se diskutimi ka hyrë në një rrugë qorre, atë të konfliktit të interesit. Mos harro se jam edhe unë njësoj si ju një produkt njerzor, dmth jom ene una ktuna, e bashkë me poetin bëhemi infinit. Njëkohësisht mos harro që unë prodhoj sa të duash qenie si puna juaj, prisni pak se jam i porsalindur, por së shpejti keni për të ma dëgjuar zanin. Do vijë një ditë që unë do të prodhoj në seri personazhe kalibri si Madam Bovari, Ana Karenina, Zoti Shyti, Shoku Zylo njësoj si Autori prodhon pordha çdo mëngjez duke larë dhëmbët tek lavamani me kolinoz.
, bëhet me edukatë demokratike