jo vetem çdo film, por çdo aktivitet kulturor pa perjashtim eshte autobiografi e fshehur, dhe misioni i kulturistit demokrat eshte jo vetem te fshehe autobiografine, por ta zhduke komplet me teorine: “nuk ka asnje lidhje midis autorit dhe vepres me jau, komunistet i thoshin kto gjojna mer jau!”.
Dhe kuptohet pse, sepse e di qe e ka autobiografine e dhjere, dhe kerkon ta fshehe (mundesisht ta zhduke) si Adami dhe Eva duke e mbuluar me gjethe fiku demokrate.
Kush e fsheh qelbsinllikun e vet, e zbulon nepermjet aktit te fshehjes - i Modhi 
Kur thuhen per filozofine (presupozuar si objektivitet racional dhe logjik) te tilla gjera, merre me mend per filmin dhe te tjera zarzavate kulturore:
Ogni filosofia è stata finora l’autoconfessione del suo autore ed una specie di mémoires involontarie … nei filosofi non esiste assolutamente nulla di impersonale.
Un po’ alla volta sono arrivato a farmi un’idea di ciò che é la grande filosofia: null’altro che la professione di fede del suo autore, quasi sue memorie ch’egli scrive involontariamente.
F. Niçe
Meqe ripashe mbreme Edipo Re (kisha vite qe nuk e kisha pare) : nuk di a e pate vene ré por ne nje moment, shfaqet vete Pasolini, ne nje rol te vogel, por jo te neglizhueshem: ate te Kryepriftit
Film po aq sa i menduar mire (planet filmike jane artistike, te paramenduara etj etj), por aq edhe i lire (2/3 e aktoreve jane amatorë, homazhi qe i ben regjizori kultures popullore eshteme se evident); po ashtu krejt te lira jane zgjedhja qe ka bere Pasolini per kostumet: ato nuk kane fare fare greke (te antikitetit grek) por me se shumti mesopotamiane, azteke etj etj. Po ashtu, pjesa qendrore eshte e gjitha e filmuar ne Afrike e jo ne Greqine e Sofokliut. Pra Pasolini ka krijuar nje Edip po aq te baraslarguar nga greqia antike sa dhe nga ditet tona (prologu dhe epilogu), nje menyre e terthorte per te realizuar nje Edip ‘autobiografik’ (ose autobiografi psikanalitike, më sakte). Ose thene ndryshe: regjizori e ka bere te tijen (pra personale) tragjedine e Sofokliut duke i dhene literalisht nota autobiografike tek prologu dhe epilogu (por po ta vesh ré mire, edhe pjesa qendrore, eshte disi e ndare ne dysh: ne gjysmen e pare eshte miti i Edipit perpara tragjedise se Sofokliut dhe gjysma e dyte, Edipi-Mbret sipas tragjedise ne fjale; pra pjesa qendrore, ne nje far’ menyre, mund te shihet si “enderr” e gjate, por qe perfundon me nje zgjim - pjesa e fundit ne Bolonje).
prej nga hezitimi im per ta vene qe ne krye te heres ne top20 te filmave autobiografike
1 Like
ah sa mire i ke vene gjerat ne dukje 100% dakord, me behet qejfi qe e ripe kete monument kinematografik.
Ke te drejte, Pasolini e ka bere te tijen tragjedine e Sofokliut qe cke me te.
Per kostumet do thoja se ato evokojne ne menyre te pafjale mitin e madh, per mendimin tim ato kane perkatesi Afrikane por njekohesisht me duken pa perkatesi. Sikur jane thjesht simbole te cilat marrin spunto nga nenvetedija, dhe si nje perforcim i permbajtjes psikologjike te narratives… Me iku truri qofte edhe vetem prej origjinalitetit te kostumeve (ose cfare ti e quan me te drejte, liri!)
I ke rene kokes me barazlargesine e tragjedise nga lashtesia dhe moderniteti, ose me mire perfshirja e te dyjave bashke…
pjesa qendrore eshte nisja e nje segmenti ndryshe nga fillimi, dhe ajo eshte e papershkrurshme sidomos sesi Pasolini materualizon marrdhenien e Edipit me te emen.Ne fakt e gjithd puna eshte nje materializim i papershkrueshem i detajuar i legjendes se famshme…
Autobiografik, ne formen me te shkelqyer…
nuk shterojne fjalet per kete film
1 Like
posi jo, e pata vene re Pasolinin ne rolin e atij priftit… 
out of the world
si vete filmi rrofsh sepse risolli ne mendje edhe te tjera detaje nga filmi
1 Like
ju do ta merrni kete qe them vetem per te kundeshtuar ju, siç kam bere gjithmone si fashist, po ne te vertete nuk eshte keshtu, e merreni si te doni, nuk me behet fort vone.
ky film, gjykuar nga kjo foto me njerez qe duken si majmune stolisur si kale jevgu qe trasportonte plehra, jo vetem qe nuk ka asgje te perbashket me tragjedine greke dhe artin helen, por eshte bere per tu talle me artin helen, per ta poshteruar hipersensibilitetin e tij. Dhe pa tjeter eshte bere me qellim. Ky film eshte antiEdipi. Turpi i botes.
sa kenaqesi keni te poshteroheni!
jo keq almdovar, nuk eshte nga rregjizoret e mi te preferuar, po duket mjaft i ndershem ne ate qe tregon dhe menyren se si.
mu duk nje gershetim i mia madre te nanni morettit me cinemma paradiso te tornatores per sa i perket idese kinematografike. Ky i fundit mjaft me megalomn sigurisht.
duke mos pasur nje intrige dramatike filmi fillon me nje ritem te ulet por te kendshem dhe shpaloset gradualisht ne nje introspetkive te personazhit kryesor.
2 Likes
Besoj se eshte nga ata filma qe ‘permiresohet’ kur rishikohet. Sepse duke qene ndjeshmerisht i ndershem, ka momente unike e qe nuk i gjen ne filma te tjere).
Ps: nese del andej Ad Astra (me Brad Pitt), MOS E HUMB ! (eshte i James Gray-t, regjizorit te “2 lovers”)
1 Like
Po e pashe ad astra, pikerisht per ate arsye.
me pelqeu vendosja e planit personal intim te brad pitt per te rivendosur kontaktet me te atin, per te kuptuar ate, mbi ate te endrres njerzimit per eksplorim perfaqsuar te i ati.
2 Likes
Si dhe e famshmja dhe mitologjikja teme e vrasjes se te atit nga i biri.
Per mua, Ad Astra eshte “Breathless” (À bout de souffle) i James Gray: ashtu sikurse Godard u nis te bente nje film me gangsterë por konstatoi se kish bere një dokumentar per Belmondon, edhe Gray, duket se eshte nisur te beje nje film me austronaute (Ad Astra) por i doli nje dokumentar per Brad Pitt (Gray filmon ne menyre te shkelqyer rrudhat, lafshat e syve te lodhur te Pitt, plakjen e tij). Ne kete prizem, filmi eshte realisht nje mrekulli.
Çuditerisht, në planin narrativ, filmi eshte i nje thjeshtesie absolute (nga A në B, nga B në C… , njesoj si udhetimi nga toka në Hene, nga Hena në Mars nga Marsi në Neptun (nuk po zbuloj më tej). Por ndofta pikerisht kjo perben dhe forcen e filmit (pra: skenar i ‘thjeshte’, por mizaskene elegante, pra e pasur, edhe pse e thjeshte në dukje).
Ose muzika: filmi ka shume (po shume shume ama!) muzike (dicka me thote se nje gje e tille eshte kerkuar nga Brad Pitt, qe eshte dhe producenti i filmit, qe do te thote : jane paratë e tij qe jane hedhur në loje). Por perdorimi i saj në montazh eshte shume elegant (pa dyshim, falë talentit te Gray).
Bashkepunim i mire: secili (pra Pitt dhe Gray) ka mirebesuar tjetrin, por pa rënë (fatmiresisht !!) në kompromise artistike monstruoze. Thjesht akomodim reciprok dhe rezultati eshte fort i levdueshem (ndonje ose disa Oscar do jene thjesht, si jo rralle here ne kesi rastesh, nje keqkuptim “per te miren e çeshtjes”)
1 Like
kemi pare te njejtin film. Muzika me beri pershtypje qe ish me shumice, por e gjitha u jepte nje qasje poetike filmit, shkonte me kinfliktin e brendshem te personazhit te brad pitt i cili rrefen ne vete te pare.
pata bere dhe nje filmim ne cel ca skena nga fundi po nuk u ngarkokan ketu. Miqte e mi te instagr i kane shijuar sidoqofte 
.
1 Like
kushedi mbase per Christmas season ka kohe per t’u ulur e pare film
kineastet shqiptare ende vijojne te bejne filma alla underground kusturica
Mister… (financimi i projekteve te tilla). Per me teper qe eshte Kusturicizem ‘for dummies’. Tmerr…
Po Ndriçim Xhepes çi eshte dashur te ndotet në nje pallagjyre te tille (apo thuaj do fitoje dhe ai buken e gojes…)
Dihet qe sot pagu Sorrosi per te bo filma (dhe çfardo lloj zhaner arti tjeter) me t’pallume, per t’ja dhi shtetit diktatorial qe pagute pare per te bo art pa t’pallume.
Pallimi, ky eshte problemi, Kusturca apo Godard nuk ka pike rendesie. Njeri pallo ngambrapa mullarve te barit me pulat qe bejne kllok kllok prane, ndersa tjetri pallo ne divan prane bibliotekes me rafte mush me libra. Ka rendesi qe te dy pallojne, stilet jane te ndryshme, njeri pallo me “stil driteroi”, tjetri me “stil kadare”.
si nuk ka nje reflektim per global warming - ngrohjen globale, mes kineasteve te mire, Eastwood is stuck ne fabulen e heroit patriot amerikan, mbushur amerika me heronj luftetare te hicit.
